Και όμως τον μεγαλύτερο τίτλο τον κατέκτησαν την Πέμπτη στο ίδιο γήπεδο έστω και αν ο «Ζότς» δεν ήταν πλέον προπονητής του «τριφυλλιού».

Το βράδυ της 20ης Μαρτίου του 2014, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς πήρε τον μεγαλύτερο τίτλο της καριέρας του, ο οποίος δεν θα καταγραφεί και φυσικά δεν θα αναφέρεται ποτέ σε κανένα στατιστικό βιβλίο.

Στο βάθος της καρδιάς του ο μεγάλος αυτός άνθρωπος, ξέρει ότι αυτή η αγνή αγάπη και αποθέωση που γνώρισε από 20.000 φίλους του Παναθηναϊκού (και από χιλιάδες άλλους που δεν μπόρεσαν να εξασφαλίσουν ένα μαγικό χαρτάκι για να του το εκφράσουν από κοντά) είναι ίσως πιο πλούσια και πιο μεγάλη σε συναισθήματα από την κατάκτηση ενός τίτλου.

«Τα συναισθήματα πραγματικά ήταν απίστευτα και ένοιωσα τόσο όμορφα όπως όταν κατακτάς ένα μεγάλο τρόπαιο» αποφάνθηκε στη συνέντευξη Τύπου ο Ομπράντοβιτς που για πρώτη φορά είχε μια τέτοια έκφραση στο πάνελ.

Λες και ήταν λίγο χαμένος στις σκέψεις του. Ήταν φανερό ότι ακόμα η συγκίνηση κυριαρχούσε μέσα του και δεν τον άφηνε να έχει μια πιο νηφάλια εικόνα. Τα συναισθήματα ήταν δύσκολο να κρυφτούν.

Όμως και για τον Παναθηναϊκό των δεκάδων πρωταθλημάτων, των εξι πρωταθλητριών και των τόσο μεγάλων διακρίσεων, αυτή ήταν μια νύχτα θριάμβου, μεγαλύτερη ίσως και από την κατάκτηση των κυπέλλων Πρωταθλητριών. Οι δύο γενιές Γιαννακόπουλων, τίμησαν όπως του αξίζει τον άνθρωπο που άλλαξε το ρου της ιστορίας αυτού του συλλόγου γιγαντώνοντάς τον ακόμα περισσότερο.

Κακά τα ψέματα με τέτοιες βραδιές, ένας σύλλογος ψηλώνει πολύ περισσότερο και από εκείνες που κατακτά κάποιον τίτλο.

Το να τιμάς την ιστορία σου, δείχνει πάνω απ’ όλα σεβασμό και αναγνώριση και αυτό θα έπρεπε να είναι αυτονόητο για όλους, κάτι που δυστυχώς δεν συμβαίνει όλες τις φορές και για όλους τους συλλόγους.