Είναι απόλαυση να παρακολουθείς τον Λευτέρη Πετρούνια και τον Βλάση Μάρα, όχι μόνο να αγωνίζονται, αλλά και στο πως συμπεριφέρονται πριν και μετά τους αγώνες τους, τις δηλώσεις τους, την ευγένειά τους, την καλλιέργεια που έχουν και φυσικά την απίστευτη αυτοσυγκέντρωση και ψυχραιμία.

Μιλάμε για δύο αθλητές παγκοσμίου κλάσης οι οποίοι πολιορκήθηκαν και από τα ξένα ΜΜΕ (τα ελληνικά έτσι και αλλιώς είναι με το…σταγονόμετρο στο Ρίο) δείχνοντας ακριβώς το πόσο έχουν φτιάξει το όνομά τους.

Ο Λευτέρης Πετρούνιας είχε σχεδόν το τέλειο πρόγραμμα, καθώς προτίμησε στην έξοδο να κάνει ένα μικρό βηματάκι για να μην ρισκάρει περισσότερα βήματα. Πολύ απλά διότι ήδη γνώριζε ότι είχε κάνει εκεί ψηλά το «τέλειο» πρόγραμμα.

Κακά τα ψέματα για να μην ανέβει στο βάθρο στους κρίκους στον τελικό του Δεκαπενταύγουστου θα πρέπει όλη την εβδομάδα οι βασικοί του αντίπαλοι να τον προκαλούν και να του λένε ότι θα τον κερδίσουν περίπατο την επόμενη Τρίτη.

Μήπως και τον πείσουν να πάει στις 16 του μήνα στο γήπεδο, και να έχει αποκλειστεί, όπως καλή ώρα είχε κάνει παλαιότερα ο Γιάννης Ιωαννίδης σε αγώνα μπάσκετ που είχε με τη Γεωπονική !

Το πρόγραμμά του ήταν άψογο και αυτή η διαφορά στη βαθμολογία από τον γηπεδούχο και μεγάλο αντίπαλό του Βραζιλιάνο Αρτούτ Ζανέτι, του δίνει μεγάλο αβαντάζ ψυχολογικό (καθώς πλέον έχει διώξει το άγχος) αλλά και βάζει στην…πρίζα τους κριτές οι οποίοι σε ανάλογο πρόγραμμα του στον τελικό, δεν θα μπορούν να του στερήσουν το χρυσό μετάλλιο ούτε με ταχύρυθμα μαθήματα στο Master Sef…

Ο Πετρούνιας βγήκε στη μεικτή ζώνη, στη συνέχεια λες και είχε πάει μια βόλτα στο Ρίο, απόλυτα συνειδητοποιημένος και ψύχραιμος όταν άλλοι αθλητές στην ηλικία του που πάνε για πρώτη φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες και μπαίνουν τελικό.

Όσο για τον Βλάση Μάρα, όταν τον είδαμε μετά τον αγώνα του, για μια ακόμα φορά δεν πιστεύαμε την ψυχραιμία του μετά από έναν τέταρτο συνεχόμενο αποκλεισμό από τελικό Ολυμπιακών Αγώνων. Να θυμίσουμε για όποιον βιαστεί να πει ότι είναι μέτριος αθλητής επειδή δεν έχει Ολυμπιακό μετάλλιο, ότι ο μεγάλος Σεργκέι Μπούμπκα στην πλούσια καριέρα του είχε μόλις ένα ολυμπιακό μετάλλιο στη Σεούλ το 1988.

Θα είχε και ο Μάρας στην Αθήνα το 2004, αν δεν τον αδικούσαν κατάφωρα οι κριτές.

Οι δύο αθλητές μας, δεν είχαν την ευκαιρία να δουν την τελετή έναρξης των Βραζιλιάνων, που έβγαλε πολύ συναίσθημα, είχε πολύ…πράσινο και πέρασε μηνύματα, προσπαθώντας να προβάλει αυτό που έχει άφθονο το Ρίο, πράσινο και ρυθμό.

Ουσιαστικά οι διοργανωτές έδειξαν ότι και με λιγότερα λεφτά μπορείς να κάνεις αξιοπρεπέστατες τελετές. Λογικά πέρασαν σε λίγα λεπτά την ιστορία τους, σε σχέση με την Αθήνα και το Πεκίνο, καθώς έχουν μόλις 500 χρόνια σε σχέση για παράδειγμα με τα 3000 χρόνια της Αθήνας.

Συγκλονιστική η στιγμή του ανάματος του βωμού από ένα Βραζιλιάνο αθλητή που είναι ήρωας στη χώρα του, καθώς ο μαραθωνοδρόμος Λίμα, θυμίζουμε ότι είχε «μπλοκαριστεί» από έναν Ιρλανδό θεατή στην Αθήνα και είχε χάσει το χρυσό μετάλλιο στο Μαραθώνιο, καταφέρνοντας να φτάσει πάντως στο χάλκινο.

Όσο για την αξεπέραστη Ζιζέλ, απέδειξε όχι μόνο ότι δικαίως ήταν στην κορυφή τόσα χρόνια, αλλά και ότι μια πανέμορφη γυναίκα μπορεί να είναι εξίσου αισθησιακή – και ίσως και περισσότερο – ακόμα και με όλα της τα ρούχα, περπατώντας με στυλ και υπό τους ήχους του τραγουδιού «Το κορίτσι από την Ιπανέμα».

Για την παρουσία δε των προσφύγων τι να πούμε, ήταν ότι καλύτερο επιφύλασσε η παρέλαση των αθλητών, μαζί με την πρώτη γυναίκα σημαιοφόρο στην ιστορία, τη Σοφία Μπεκατώρου.

Μην ξεχάσουμε και το παγκόσμιο ρεκόρ του Μπολτ στα 100 μέτρα που "έπεσε" το ίδιο βράδυ.

Ο προσωρινός πρόεδρος της Βραζιλίας Μιχέλ Τέμερ κήρυξε την έναρξη των αγώνων μέσα σε πέντε δευτερόλεπτα, υπό τους ήχους των έντονων αποδοκιμασιών του κόσμου γενικά για την πολιτική ηγεσία που βύθισαν τη χώρα στην κρίση.