Ευχόμαστε με τον Φερνάντο Σάντος να ισχύσει το συγκεκριμένο ρητό, δεδομένου ότι εκτός από μια σημαντική έστω και σε φιλικό επίπεδο (δεν είχαμε ούτε ισοπαλία σε εννέα παιχνίδια επί σερβικού εδάφους με την πρώην Γιουγκοσλαβία, ενώ η ταρίφα ήταν από 3-7 γκολ !) νίκη, παρουσίασε και αρκετά καλό - για την εποχή – θέαμα.

Κοντρολαρισμένο παιχνίδι, το βάρος στην άμυνα (έστω και αν είναι φανερό ότι χρειάζεται λίγος χρόνος για να βρίσκονται καλύτερα οι Κυργιάκος και Παπασταθόπουλος) και το πιο συντηρητικό 4-4-2, αλλά με τους δύο επιθετικούς μας (Σαλπιγγίδη και Σαμαρά) να μην είναι «φουνταριστοί», αλλά να επιτίθενται κυρίως από τα άκρα.

To τεστ ήταν δυνατό σε μια δύσκολη έδρα (παραπλήσια με το Ζάγκρεμπ, όπου θα βρεθούμε αρχές Σεπτεμβρίου για να παίξουμε με την Κροατία στη δεύτερη αγωνιστική των προκριματικών του Euro 2012) κόντρα σε μια τεχνική ομάδα, με άφθονο ατομικό ταλέντο.

Η Εθνική αντέδρασε πολύ καλά και στην πίεση, που ασκήθηκε έντονη από τους γηπεδούχους, σαφώς με την βοήθεια της τύχης, αλλά πρωτίστως χάρις στον εκπληκτικό Μιχάλη Σηφάκη (αλήθεια στον Ολυμπιακό δεν έπαιζε, που ψάχνει τερματοφύλακα;) που με το… καλημέρα του Σάντος στην εθνική έδειξε ότι θα διεκδικήσει με αξιώσεις θέση βασικού.

Ο Πορτογάλος με τις κλήσεις του, έδειξε ότι η Εθνική δεν θα είναι κλειστό κλάμπ, αλλά θα παίζουν οι κατά τεκμήριο καλύτεροι, ενώ έχει στα συν του πως παρακολουθεί πολύ πιο συχνά από τον προκάτοχό του τα παιχνίδια του ελληνικού πρωταθλήματος. Όπως μάλιστα είπε στην πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξή του στο «Contra» δεν θα έχει πρόβλημα να καλέσει ακόμα και παίκτη από την Β’ Εθνική.

Η κληρονομιά του Οτο Ρεχάγκελ είναι σαφώς πολύ βαριά, αλλά μαζί άφησε και μια μεγάλη παρακαταθήκη. Να μπαίνει πλέον αυτή η ομάδα σε οποιοδήποτε γήπεδο με όποιον και αν έχει αντίπαλο και να τον κοιτά στα μάτια. Αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο κέρδος (μετά το Euro 2004) που άφησε ο Γερμανός στην Εθνική. Και αυτό αποτελεί ένα μεγάλο όπλο για το ξεκίνημα του Πορτογάλου.