Ποιότητα και πάθος βγαλμένα από παλιά
Μέταλλο πρωταθλητή έδειξε χθες στη Λιβαδειά ο Παναθηναϊκός, που θέλει να φορέσει και πάλι το συγκεκριμένο κοστούμι (του νταμπλούχου μάλιστα) μετά από πέντε χρόνια και δείχνει περίτρανα ότι μπορεί να το κάνει.
Τότε το 2004, εκτός από τον οίστρο του Ολιζαντέμπε, είχε και δύο στοιχεία που τα παρουσιάζει σε μεγάλο βαθμό και στην εφετινή περίοδο. Είχε παίκτες ποιότητας (δεν είχε ολοκληρωθεί η… αποψίλωση της Ριζούπολης από τον Γιάννη Βαρδινογιάννη) αλλά και πάθος κυνηγώντας τα ματς μέχρι το 90 και βάλε.
Τι βλέπουμε λοιπόν εφέτος στους “πράσινους” ; Σαφώς τον ποιοτικότερο Παναθηναϊκό των τελευταίων χρόνων, με δεδομένο ότι παίκτες σαν τον Κατσουράνη ή τον Σεϊταρίδη (τον είχε και στο ντάμπλ του 2004) μπορούν να κάνουν τη διαφορά, ακόμα και αν δεν είναι στο 100% της απόδοσής τους.
Δεν συζητάμε δε και για το πλέον τεχνικό δίδυμο της ομάδας (Λέτο-Νίνης) που ανεβάζει όπως ξαναείπαμε σε άλλο επίπεδο την ομάδα του Χεν Τεν Κάτε ή τον “μπαρουτοκαπνισμένο” Καραγκούνη.
Και επειδή λέμε μόνο για τους τεχνίτες που φτιάχνουν παιχνίδι, θα ήταν μεγάλο λάθος να ξεχάσουμε ίσως τον πιο αδικημένο παίκτη της ομάδας, ο οποίος δεν φτιάχνει παιχνίδι, αλλά χαλάει μαεστρικά του αντιπάλου.
Το κόψιμο του Ζιλμπέρτο Σίλβα στη φάση του Μπάρκογλου (μαζί με τον Κατσουράνη οι πιο εύστοχοι παίκτες της σούπερ λίγκ) στο 60’ ήταν χθες το μισό παιχνίδι για την ομάδα του και ο Βραζιλιάνος δίνει και εφέτος άλλη ποιότητα στο “Τριφύλι”.
Το άλλο μισό ματς θα λέγαμε ότι ήταν οι αποκρούσεις του Αλέξη Τζόρβα, ιδιαίτερα αυτή στο σουτ του Ναπολεόνι. Ο Τεν Κάτε αποφάσισε την κρίσιμη στιγμή να σταματήσει το γαϊτανάκι με την αλλαγή των “κήπερ” (που έκανε πολύ περισσότερο πέρυσι, όπως και οι προκάτοχοί του σε μεγάλο βαθμό) και δικαιώθηκε με τον Τζόρβα να δείχνει πιο έτοιμος από ποτέ όχι μόνο για τον Παναθηναϊκό αλλά και για την εθνική.
Εκτός των παικτών που παίζουν με την τεχνική, υπάρχουν βέβαια και αυτοί με το πάθος, και οι “πράσινοι” έχουν και από αυτό το στοιχείο και το έδειξαν και χθες στη Λιβαδειά. Στο πρώτο ημίχρονο επέβαλλαν το ρυθμό τους με ωραίο ποδόσφαιρο, αλλά το πάθος ήταν αυτό που τους έδωσε τελικά τη νίκη, έστω και αν χρειάστηκε η εύνοια της τύχης στο πρώτο γκολ.
Γενικά έμαθαν να νικούν ματς στα οποία τα προηγούμενα χρόνια πετούσαν άσκοπα βαθμούς. Όσο για τον Ολλανδό τεχνικό, παρά τις κριτικές έχει καταφέρει να συσπειρώσει την ομάδα και την οδηγεί εκ του ασφαλούς, θέλοντας πλέον μια νίκη επί του «αιωνίου» από τον οποίο δεν έχασε (αλλά ούτε και κέρδισε) πέρυσι.
Έχει τώρα μπροστά του ένα δύσκολο εμπόδιο, όχι αγωνιστικό και αυτό δεν είναι άλλο από τη διακοπή, που συνήθως αποσυντονίζει την ομάδα του για 1-2 παιχνίδια. Αν το ξεπεράσει χωρίς απώλειες θα έχει τον πρώτο λόγο.
Υ.Γ. Μπορεί να παίζουν πολλές φορές στη σκιά των “Μεγάλων” αλλά δεν παύουν να είναι και αυτοί μεγάλοι για τους φίλους τους και όχι μόνο. Όπως ο Αστέρας Τρίπολης που δείχνει με την αλλαγή της τεχνικής ηγεσίας ένα άλλο πρόσωπο (με τον Τσέζαρεκ μάλιστα να εδραιώνεται στην κορυφή των σκόρερ μετά το χάτ τρίκ) αλλά και ο Πανιώνιος που απέδειξε (σπάζοντας πολύ δυσμενή παράδοση με την Ξάνθη) ότι η ανοδική του πορεία μόνο τυχαία δεν είναι.