Οι κορυφαίοι σκακιστές Γκάρι Κασπάροφ και Μπόμπι Φίσερ (με δείκτες IQ στα 190 και 187 αντίστοιχα), όπως και ο Ανατόλι Κάρποφ, έχοντας παίξει χιλιάδες παρτίδες, από ένα σημείο και μετά ήθελαν να...προκαλούν τον εαυτό τους. Ετσι έβαζαν ειδικά προβλήματα σε παρτίδες (η είσοδος των υπολογιστών στο παιχνίδι τους βοήθησε ιδιαίτερα σε αυτό) και έφερναν σκόπιμα τον εαυτό τους σε δυσχερή θέση, ως μια νέα πρόκληση που θα τους αναζωωγονούσε τα κύτταρα.

Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς κάνει το ίδιο εδώ και χρόνια στο μπάσκετ, ψάχνοντας κάθε φορά και μια νέα (μεγαλύτερη) πρόκληση στην έτσι και αλλιώς πλούσια καριέρα του. Χθες μας «έκλεψε» την ερώτηση-τοποθέτηση που ετοιμαζόμασταν να του κάνουμε, προλαβαίνοντας να το πει μόνος του στην αρχική του δήλωση. Ενα λάθος μόνο έκανε, που έβαλε τη λέξη «Ισως» στο θέμα για το αν η σεζόν που τελείωσε ήταν η καλύτερη.

Ναι, κύριε Ζέλικο, αυτή ήταν η κορυφαία χρονιά της καριέρας σας ενδεχομένως ακόμα μεγαλύτερη και από τον άθλο τότε του 1992 με τα αμούστακα παιδιά της Παρτιζάν και τα τρία τρόπαια. Πολύ απλά διότι τότε, κανείς δεν τους περίμενε, ενώ αντίθετα τον Παναθηναϊκό που έχει οικοδομήσει τόσα χρόνια (σαφώς με την πολύτιμη αρωγή των, τριών και όχι δύο, αδελφών Γιαννακόπουλων) όλοι τον ήξεραν και τον περίμεναν στη γωνία.

Σαφώς και οι προπονητές (κυρίως) και οι παικτες δικαιώνονται ή όχι μέσω των αποτελεσμάτων, αλλά ο «Ζότς» ήξερε πολύ καλά πως σε περίπτωση αποτυχίας θα έτρωγε μόνος του όλη την κριτική. Για την ξεροκεφαλιά του να μην ενισχύσει (όπως ήθελαν να του επιβάλλουν κάποιοι) την ομάδα. Μα όντας όχι απλά μέλος, αλλά αρχιτέκτονας αυτού του μπασκετικού κολοσσού της τελευταίας δεκαετίας (και βάλε), γνώριζε καλύτερα από τον καθένα τη δυναμική του.

Ναι ενδεχομένως και ο ίδιος να είχε δει ότι θα ήταν πιο άνετος με έναν (ή και δύο) ακόμα παίκτες. Ποτέ όμως δεν θα αμφισβητούσε το υλικό που ο ίδιος είχε επιλέξει να έχει. Η εμπιστοσύνη που δείχνει από τον κορυφαίο παίκτη του μέχρι τον φροντιστή της ομάδας, είναι αυτή που ψηλώνει πολλούς πόντους τον κάθε έναν που δέχεται αυτή την θετική ενέργεια Δεν είναι τυχαίο που «μεταμόρφωσε» εφέτος έναν εξαιρετικά χαρισματικό παίκτη (δεν τίθεται αμφιβολλία περί τούτου) όπως τον Νίκ Καλάθη αφ’ ενός σε «εξολοθρευτή» στην άμυνα, με αξέχαστο ρεσιτάλ στον Ναβάρο και όχι μόνο, αλλά και σε...Διαμαντίδη (δική του δήλωση) στην οργάνωση και κατεύθυνση παιχνιδιού.

Μόνο σύμπτωση δεν είναι πως απορρόφησε τους «κραδασμούς» από τις απώλειες (για διάφορους λόγους) των Σπανούλη – Πέκοβιτς – Γιασικεβίτσιους, πετυχαίνοντας ακόμα περισσότερα χωρίς αυτούς. Οχι πως δεν έλειπαν από την ομάδα, απλά προσάρμοσε άμεσα το επόμενο πλάνο, πείθοντας νέους παίκτες όπως ο Βουγιούκας, ο Καϊμακόγλου και ο Μάριτς, να παίξουν το 101%.

Κάπως έτσι, κρατάει πάντα «ζεστούς» τις παλιοσειρές, Φώτση και Τσαρτσαρή ή πείθει τον Μπατίστ (που έτσι και αλλιώς λατρεύει το μπάσκετ) να παίζει κάθε χρόνο σαν έφηβος. Ο τρόπος που μεταδίδει τα μηνύματα που θέλει να περάσει, είναι μοναδικός και άλλωστε τα αποτελέσματα μιλούν από μόνα τους.

Το 2007 είχε πάρει τρίπλ κράουν, αλλά με όλους τους τελικούς στο ΟΑΚΑ και στο κύπελλο αντίπαλο το Ρέθυμνο. Η μόνη σεζόν που μπορεί ίσως να συγκριθεί με την εφετινή είναι το 2009. Οπου είχε επίσης τρίπλ κράουν με μεγάλο φάιναλ φορ στην Ευρωλίγκα (Ολυμπιακός και ΤΣΣΚΑ Μόσχας ήταν σαφώς πιο δυνατοί από Σιένα και Μακάμπι) και πρωτάθλημα με ντεζαβαντάζ έδρας με Ολυμπιακό.

Απλά εφέτος, η σειρά με την Μπαρτσελόνα και αυτή με τον Ολυμπιακό, αποτελούν επιτομή για το ρεπερτόριο του Σέρβου. Δεδομένου ότι πέρα από τις βασικές δυσκολίες που τις γνώριζε από πριν (πρωταθλήτρια Ευρώπης με αβαντάζ έδρας η Μπαρτσελόνα, αβαντάζ έδρας και με σούπερ ψυχολογία ο Ολυμπιακός), προέκυψαν και τα απρόοπτα.

Οι τραυματισμοί (νόκ άουτ) του Νίκολας και του Διαμαντίδη στους 4ους και καθοριστικότερους για την εξέλιξη των σειρών αγώνων, ήταν κεραυνοί εν αιθρία που έπρεπε να αντιμετωπιστούν σε κλάσματα του δευτερολέπτου, χωρίς να υπάρχει ο χρόνος αντίδρασης ενός τραυματισμού που συμβαίνει ακόμα και την παραμονή του αγώνα.

Μάλιστα και οι δύο δεν χτύπησαν προς το τέλος, βγήκαν νόκ άουτ από πολύ νωρίς, αλλά αυτό απλά αναζωογώνησε τα κύτταρα του Ομπράντοβιτς, προσπαθώντας να βρει άμεσα λύσεις, ξεπερνώντας και το ψυχολογικό σοκ των παικτών του Ο άνθρωπος είπαμε είναι ικανός όχι απλά να πείσει, αλλά να καταφέρει ακόμα και τον Μάνο Παπαδόπουλο να παίξει πλέι μέικερ, και μάλιστα σε ικανοποιητικό επίπεδο.

Υποκλινόμαστε.