Μια ομάδα μοντέλο, από το 1998 όταν και ανέβηκε με προοπτικές στην Α1 με τον μεγαλομέτοχο Άρη Βωβό να αναλαμβάνει τις τύχες της. Σε μια περιοχή που σχεδόν την έχει…χτίσει ολόκληρη ο ίδιος, το να πάρει υπό την προστασία του την ομάδα της περιοχής ήταν το μίνιμουμ ανταποδοτικό τέλος…

Όμως αυτά τα χρόνια δημιουργήθηκε ένα μικρό θαύμα δείχνοντας αν θέλετε το παράδειγμα για το πως μπορεί η ιδιωτική πρωτοβουλία με συνεργασία και σωστές κινήσεις να φτιάξει την ιδανική κατάσταση ομάδας και όχι μόνο.

Το Μαρούσι δεν μεγαλούργησε μόνο στην Ελλάδα (έφτασε μέχρι τελικό κυπέλλου και πρωταθλήματος, αλλά ελέω Παναθηναϊκού δεν μπόρεσε να πάρει τίτλο) αλλά και στην Ευρώπη με κορυφαία στιγμή την κατάκτηση του κυπέλλου Σαπόρτα. Επίσης την τελευταία οκταετία είχε φτάσει έξι φορές τουλάχιστον στα ημιτελικά της Α1.

Όλα αυτά γκρεμίστηκαν μέσα σε λίγους μήνες, δείχνοντας το άλλο, το κακό πρόσωπο. Την κακοδιαχείριση αν θέλετε μιας ομάδας που ήταν εύκολο να διατηρηθεί σε αξιοπρεπέστατο επίπεδο. Αρκεί να υπήρχε σχέδιο και διάθεση. Ο Βωβός βαρέθηκε και έγινε…Λούης, ενώ το παράδειγμά του ακολούθησαν στη συνέχεια και άλλα μέλη της ομάδας όπως ο Δήμαρχος κ.Πατούλης αλλά και ο πρόεδρος-φάντασμα Βασίλης Κωνσταντίνου. Ολοι θυμήθηκαν τον εθνικό ήρωα του Αμαρουσίου Σπύρο Λούη, μόνο που αυτός έτρεχε για καλό σκοπό.

Οι εξέδρες των επισήμων στο Μαρούσι ήταν πολύ…in την τελευταία δεκαετία και όλοι “σκοτώνονταν” να πρωτοκαθίσουν εκεί για να πάρον λίγο από την αίγλη της ομάδας και των επιτυχιών της. Εδώ και μήνες αυτές οι θέσεις είναι κενές αφού είπαμε οι υπεύθυνοι-ανεύθυνοι έγιναν Λούηδες. Το ελληνικό καθεστώς και η νοοτροπία μας το επιτρέπει άλλωστε, τα…λαμόγια να φεύγουν πρώτοι.

Μέρες που είναι ο Γολγοθάς είναι στην επικαιρότητα, αλλά αυτόν τον τράβηξε ουσιαστικά ένας άνθρωπος, μαζί με τους εξίσου ηρωϊκούς συνεργάτες του. Ο Νίκος Λινάρδος, θα μπορούσε κατά την ταπεινή μας άποψη να πάρει χωρίς αντίπαλο τον τίτλο του κόουτς της χρονιάς εκτός εάν κάποιος από τους κουμπάρους πάρει την Ευρωλίγκα και το ελληνικό πρωτάθλημα.

Ακόμα και έτσι όμως ο Νίκος, έδωσε δείγματα υψήλης ποιότητας πρώτα ανθρώπου και μετά προπονητή. Θα μπορούσε να πηδήξει πρώτος από το πλοίο αλλά αυτός ξεπέρασε και τον καπετάνιο του Τιτανικού που είχε μείνει εκ των τελευταίων στη θέση του όταν το υπερωκεάνειο βυθιζόταν αύτανδρο. Σεβόμενος τον εαυτό του, την ίδια του τη δουλειά και τους λίγους πιστούς που τον ακολουθούσαν (συνεργάτες, παίκτες, έφηβοι).

Είπαν κάποιοι χαριτολογώντας πως ο Λινάρδος είναι ο πρώτος προπονητής που δεν απολύθηκε με τόσο άσχημη πορεία. Ας είμαστε σοβαροί. Αυτό που πέτυχε με τους έφηβους του Αμαρουσίου και τους λίγους “τρελούς” επαγγελματίες παίκτες που έπεισε να μείνουν για κάμποσο καιρό μαζί του, αποτελεί σύγχρονο άθλο. Άλλωστε και να ήθελαν να τον διώξουν, πρώτον ποιός θα το έκανε (από τη διοίκηση-φάντασμα) και δεύτερον που θα έβρισκαν μεγαλύτερο… κοροϊδο να κρατάει ένα διαλυμένο σκαρί σε τόσο υψηλό επίπεδο.

Το Μαρούσι των χιλίων προβλημάτων, με εξαίρεση 2-3 παιχνιδιών, κοντράρισε στα ίσια ακόμα και Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό και όπως εύστοχα είχε πι ο προπονητής του: “Βαρεθήκαμε να παίρνουμε συγχαρητήρια εφέτος μετά από κάθε ήττα”.

Για το…γαμώτο έκαναν και μια νίκη με το Περιστέρι, αλλά η μεγαλύτερη ήταν σήμερα το απόγευμα στο άδειο γήπεδό τους.

«Δεν τα παρατήσατε, δεν το βάλατε στα πόδια, δεν πηδήξατε από το σκάφος. Κίνητρό σας ήταν και είναι η αγάπη για το μπάσκετ. Παλέψατε σε όλα τα παιχνίδια πιστεύοντας ότι με αυτό τον τρόπο είσαστε αξιοπρεπείς! Δεν σας έχει μείνει τίποτα άλλο, μόνο η Αξιοπρέπεια» έγραφε πολύ εύστοχα στο μήνυμά του, ένας φίλος της ομάδας το οποίο και το μοίρασε στους λίγους παρευρισκόμενους.

Οι υπόλοιποι που είχαν “παράνομα” (αφού δεν σφραγίζονται εισιτήρια εδώ και μήνες) μπει για να αποχαιρετήσουν την ομάδα που τους έκανε υπερήφανους τόσα χρόνια ξέσπσσαν στο φινάλε με συνθήματα εις βάρων των (κατά…φαντασίαν) διοικούντων και υπέρ της ομάδας: “Μαρούσι θυμήσου, μια ζωή μαζί σου”.

Δεν περιμέναμε να ακούσουμε την τελευταία συνέντευξη Τύπου του Νίκου Λινάρδου πριν γράψουμε την άποψή μας. Είχαμε μιλήσει ακόμα και χθες βράδι και γνωρίζουμε πολύ καλά τόσο τα συναισθήματά του, όσο και το πως βλέπει την επόμενη μέρα.

Απλά θα ευχηθούμε να είχε η Ελλάδα περισσότερους Λινάρδους, που να την στηρίζουν και να μην εξαφανίζονται στα δύσκολα, όπως είναι της μόδας τελευταία με τους πολιτικούς και όχι μόνο.

Αν και αυτοί δεν έχουν τσίπα, και πολλοί εμφανίζονται πάλι με θράσος και ζητούν την ψήφο μας, μετά από όσα έκαναν. Καλά κάνουν, αφού οι ηλίθιοι είμαστε εμείς που τους ακούμε ακόμα.