Λένε ότι το χρυσό μετάλλιο είναι το ανώτερο αγαθό για έναν αθλητή σε Ολυμπιακούς Αγώνες και προσφέρει τη μεγαλύτερη συγκίνηση. Το ένοιωσα αυτό το συναίσθημα προσωπικά στο θρίαμβο της Πατουλίδου το 1992, στο θαύμα του Κακλαμανάκη και του Μελισσανίδη το 1996, στον απίστευτο Κεντέρη το 2000 (πρώτη φορά δια ζώσης), στον Ταμπάκο και στον Ηλιάδη το 2004 στην Αθήνα αλλά και σε τόσες άλλες περιπτώσεις.

Όμως δύο φορές λύγισα και δεν ντράπηκα να δακρίσω πιάνοντας τον εαυτό μου να δυσκολεύομαι να ελέγξω τα συναισθήματά μου. Δεν ήταν για χρυσό μετάλλιο.

Πρώτη φορά ήταν το 2004 στο κλειστό της Νίκαιας για το τελευταίο (χάλκινο) μετάλλιο του κολοσσού Πύρου Δήμα. Με διαλυμένη μέση και με μισό πόδι κάνει την υπερπροσπάθεια του και αποθεώνεται. Η στιγμή που αφήνει τα παπούτσια του στην άκρη και η αγκαλιά πάνω στο πλατό με τα παιδιά του, μου προκαλεί ακόμα και τώρα ανατριχίλα.

Χθες στις όχθες της Κοπακαμπάνα έζησα τοDéjàvu. Είχα βρεθεί από νωρίς με ένα βάρος στο στήθος. Στο μυαλό μου στριφογύριζε το Λονδίνο και η εικόνα του δακρυσμένου Γιαννιώτη να ζητάει συγγνώμη από την Ελλάδα. Με στοίχειωνε τέσσερα χρόνια αυτή η εικόνα και έτρεμα μήπως το ξαναζή (σει) σουμε.

Σχεδόν δεν ήθελα να δω τα τελευταία μέτρα, αλλά όχι μόνο τα είδα, αλλά ούρλιαζα στο τέλος, για το μετάλλιο του Σπύρου (για δέκα λεπτά το επίσημο σύστημα της ΔΟΕ τον είχε χρυσό). Όταν έγινε γνωστό ότι ήταν ασημένιο και μάλιστα με τον ίδιο χρόνο σκύλιασα, γιατί θυμήθηκα πριν λίγες μέρες ότι στην ακριβοθώρητη κολύμβηση δεν δίστασαν να δώσουν τρία ασημένια μετάλλια στα 100 πεταλούδα στους μεγάλους στάρ (Φέλπς, Λε Κλος και Τσέχ).

Βρε άνθρωποι του θεού, οι άλλοι που κολύμπησαν 10 χιλιόμετρα στην Κοπακαμπάνα και κατάφεραν στον πιο συναρπαστικό τελικό όλων των εποχών (όπου έξι αθλητές ήταν στη μια χεριά για τα μετάλλια) να έχουν την απόλυτη ισοβαθμία τι σας ήταν να δώσετε δύο χρυσά ;

Εκεί που είχα σκάσει λοιπόν, βγαίνει αυτός ο υπεραθλητής και το πρόσωπο του είναι πράο, ήρεμο κατασταλαγμένο και το μόνο που τον νοιάζει είναι να μην κάνει η ελληνική αποστολή ένσταση. Είναι η στιγμή που τα ξεχνάς όλα και όταν βλέπεις αυτόν ειδικά τον αθλητή με το ολυμπιακό μετάλλιο νοιώθεις το ίδιο αίσθημα συγκίνησης και ανατριχίλας.
Είναι εκεί που λες, Σπύρο και Πύρρο ευχαριστούμε για τις αναμνήσεις και μέσα από την καρδιά μας ευχόμαστε κάθε αθλητής στον κόσμο να έχει αυτό το ονειρεμένο φινάλε στην καριέρα του.

Ζώντας με τέτοιους αθλητές μοναδικές στιγμές έχεις το προνόμιο να τους παρατηρείς να παρακολουθείς την πορεία τους αλλά και να διαπιστώνεις το επίπεδό τους ως άνθρωποι το οποίο είναι ακόμα υψηλότερο και από την ίδια τους την αθλητική επίδοση.

Για τον Λευτέρη Πετρούνια τι να πει κανείς. Το γεγονός ότι στη μικρή Ελλάδα φτάσαμε μετά από χρόνια να λέμε πριν ξεκινήσουν οι αγώνες ότι έχουμε κάβα ένα μετάλλιο στους κρίκους και βλέπουμε στα άλλα αθλήματα τι θα κάνουμε, δείχνει το μέγεθος αυτού του πρωταθλητή που είναι αντιστρόφως ανάλογο με το ύψος του (μόλις 1.64). Η καρδιά και η ψυχή του που πλημμυρίζουν από Ελλάδα χωράνε μέσα τους όλους τους Έλληνες και μας κάνει υπερήφανους.

Αυτό που μας άρεσε είναι που είδαμε σκασμένους την Νικολαϊδου με την Ασουμανάκη για την 4θέση στην κωπηλασία και τον Κοκκαλάνη για την 5στην ιστιοπλόια, γιατί δείχνει το πόσο πιστεύουν στον εαυτό τους και δεν συμβιβάζονται με ένα καλό πλασάρισμα τη στιγμή που είχαν ξεκάθαρο στόχο το μετάλλιο. Το μέλλον τους ανήκει.

Βλέποντας δε πρόσωπα σαν αυτά της Κορακάκη, των Μάντη – Καγιαλή αλλά και των άλλων αθλητών μας, καταλαβαίνεις πως το μέλλον είναι ευοίωνο. Εδώ στο Ρίο θα έπρεπε πάντως να υπάρχει άνθρωπος από το υπουργείο παιδείας και να «τσιμπάει» αυτά τα παιδιά για να τα εντάσσει σε προγράμματα αθλητικής παιδείας προκειμένου να περάσουν τις γνώσεις και τις εμπειρίες τους στα νέα παιδιά στα σχολεία.

Διότι όπως έλεγε και ο Σπύρος Γιαννιώτης, αυτό που τον πικραίνει είναι που δεν μπορεί να κάνει κάτι παραπάνω για να μην έχει η χώρα μας το θλιβερό προνόμιο να είναι από τις πρώτες σε πνιγμούς.