Τέτοια εποχή (9 Νοεμβρίου) ήταν το 1985 όταν στη Μόσχα ο Γκάρι Κασπάροφ – κατά πολλούς ο κορυφαίος σκακιστής όλων των εποχών – κατακτούσε το πρώτο (από τα 9 συνεχόμενα) του Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κόντρα στον άλλο θρύλο του αθλήματος τον Ανατόλι Κάρποφ.

Ο Κασπάροφ, ήταν μόλις 22 ετών και έγραφε ιστορία ώς ο νεώτερος παγκόσμιος πρωταθλητής όλων των εποχών στο σκάκι.

Στην Ο2 arena του Λονδίνου ο Στέφανος Τσιτσιπάς στην πρώτη του κιόλας εμφάνιση στο "Grand Masters" του τένις στέφθηκε ουσιαστικά Παγκόσμιος Πρωταθλητής ή αν προτιμάτε Master των Masters στα 21 του.

Ναι μπορεί να μην έχει κατακτήσει (ακόμα) ένα από τα τέσσερα γκράν σλάμ του τένις, που έχουν άλλη αίγλη, όμως ο πρώτος μεγάλος τίτλος του ήρθε στην ελίτ, στο τουρνουά των οκτώ κορυφαίων του κόσμου μέσα στους οποίους μάλιστα βρισκόταν μια μαγική τριάδα.

Ο κορυφαίος όλων των εποχών (Ρότζερ Φέντερερ) και δύο από τους καλύτερους όλων των εποχών (Ράφα Ναδάλ και Νόβακ Τζόκοβιτς).

Αναμφίβολλα αν ήταν σκάκι θα συγκρινόταν ως η νίκη ενός ταλαντούχου 21χρονου απέναντι σε μια μεγάλη διοργάνωση που συμμετείχαν οι Σοβιετικοί Γκάρι Κασπάροφ και Ανατόλι Κάρποφ και ο Αμερικανός Μπόμπι Φίσερ μαζί (ή ο Σοβιετικός επισης Μπόρις Σπάσκι) ότι καλύτερο δηλαδή έχει βγάλει ποτέ αυτό το πνευματικό παιχνίδι με τα πιόνια.

Στη…σκακιέρα του Λονδίνου ο Τσιτσιπάς την εβδομάδα που πέρασε έπαιξε κατά σειρά με τον Νο4 του κόσμου (το Ρώσο Μεντβέντεφ), το Νο7 (τον Γερμανό Σβέρεβ), το Νο 1 (τον Ισπανό Ράφα Ναδάλ), το Νο 3 (τον Ελβετό Ρότζερ Φέντερερ) και το Νο 5 (τον Αυστριακό Τίμ).

Σε ένα γκράν σλάμ αντίστοιχα, συνήθως οι τενίστες της πρώτης δεκάδας φτάνουν…χαλαρά μέχρι τους “16” (εκτός αν πέσουν θύμα τεράστιας έκπληξης) με αντιπάλους που ξεκινάνε πολλές φορές και κάτω από το Νο 100 του κόσμου.

Συνεπώς ο Ελληνας τενίστας πήρε τον πρώτο του μεγάλο τίτλο στο δυσκολότερο τουρνουά όλων και το έκανε με απαράμμιλο στίλ. Αν μη τι άλλο η πιο δύσκολη στιγμή του – ίσως περισσότερο και από τα τάι μπρέικ κόντρα στον Τίμ – ήρθε στα αποδυτήρια όταν δυσκολεύτηκε να ανοίξει τη σαμπάνια!

Εγινε ο 5ος νεώτερος τενίστας στην ιστορία που κατακτά αυτό το τρόπαιο και μόνο η αναφορά των ονομάτων των υπόλοιπων τεσσάρων προκαλεί δέος. Οταν ακούς Τζών Μακ Ενρο, Πίτ Σάμπρας, Αντρέ Αγκάσι και Λέιτον Χιούιτ καταλαβαίνεις αν μη τι άλλο ένα μέρος του άθλου αυτού του νεαρού Ελληνα τενίστα.

Ακόμα είναι πολύ νέος για να κάνει οικογένεια και να φτιάξει την προίκα του άρα δεν χρειάζεται τα επάργυρα πιατάκια, που παίρνουν συνήθως οι φιναλίστ στα μεγάλα τουρνουά. Προτιμά τις κούπες όπως χθες, που είναι και πιο χορταστικές και ανεβάζουν ψυχολογία (και τραπεζικό λογαριασμό) στα ύψη.

Μπορεί στην πρώτη κρίσιμη στιγμή του αγώνα, στο τάι μπρέικ του πρώτου σετ να έχασε για λίγο τη συγκέντρωσή του και μαζί και το σετ, αλλά στο δεύτερο σετ ο Τίμ δεν κατάλαβε τι τον “χτύπησε”.

Ουσιαστικά θα μπορούσε να “καθαρίσει” πιο άνετα τον αγώνα, όταν έκανε μπρέικ και στις αρχές του τρίτου σετ, αλλά μην ξεχνάμε και την ηλικία του με την πίεση να είναι σαφώς μεγάλη και ιδιαίτερα μπροστά σε μια τόσο μεγάλη πρόκληση.

Ο άθλος του Στέφανου μπαίνει στο πάνθεον του ελληνικού αθλητισμού, δίπλα στο χρυσό μετάλλιο του Κεντέρη, σε αυτά του Δήμα, της Πατουλίδου, στους τίτλους του Ευρωμπάσκετ, και του Euro, στα χρυσά του Πετρούνια της Στεφανίδη και της Κορακάκη.

Δεν θα...ζυγίσουμε την επιτυχία για να πούμε ποιά είναι βαρύτερη και καλύτερη, δεν έχει νόημα άλλωστε. Η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να έχει συχνά τέτοιες μεγάλες στιγμές, να έχει δηλαδή έστω για μια εβδομάδα την τιμή ο κορυφαίος τενίστας του κόσμου να είναι Ελληνας.

Σε μια χώρα που το εθνικό σπόρ είναι το...ασανσέρ (να ανεβάζει και να κατεβάζει σε χρόνο ρεκόρ ήρωες και αποδιοπομπαίους τράγους !), η ανάρτηση του Εμμανουήλ Καραλή στο twitter ήταν όλα τα λεφτά.

"Πριν 2 μήνες είχε καβαλήσει το καλάμι. Τώρα είναι ο Θεος σας" έγραψε ο νεαρός επικοντιστής προφανώς έχοντας τρελλαθεί με τα σχόλια που είχαν γραφτεί το τελευταίο εξάμηνο για τον Τσιτσιπά.

Ο οποίος έκανε τη μαγική κίνηση πριν λίγο καιρό που απογείωσε το παιχνίδι του. Οχι δεν ήταν κάποια αγωνιστική τακτική, απλά έκλεισε τα social media.

Να αγιάσει το χέρι σου παλληκάρι μου.

Αν προσθέσει κάποιος την πολυτέλεια που έχει να προετοιμάζεται και να αγωνίζεται – μόνιμα – στο εξωτερικό σε συνδυασμό με την κλάση του καταλαβαίνει κανείς τι εκρηκτικό μείγμα δημιουργείται.

Διότι δεν χρειάζεται να ψάχνει γήπεδο (όπως έψαχνε ο Γιαννιώτης κολυμβητήριο), καλύτερη ρακέτα (όπως ο Πετρούνιας τα βασικά υλικά για την προπόνησή του) ή χώρο για προπόνηση που να μην είναι από...τσίγκο (όπως το αυτοσχέδιο σκοπευτήριο της Κορακάκη).

Ο τελικός θύμισε την κλασσική και διαχρονική ταινία «Επιστροφή στο μέλλον» γιατί ήταν ένας τελικός από το...μέλλον τη νέα γενιά που έρχεται.

Φυσικά και δεν είναι εύκολο να καθιερωθεί – μόνιμα – στην κορυφή αλλά είναι αποφασισμένος να το παλέψει, να το προσπαθήσει με όλες του τις δυνάμεις.

Ουσιαστικά κλείνει τη χρονιά (αν και έχει ακόμα τουρνουά) ιδανικά με το κορυφαίο δίμηνο της καριέρας του και θα μπει στο ονειρικό – από πλευράς στόχων – 2020 που εκτός των τεσσάρων τουρνουά γκραν σλαμ σε Μελβούρνη, Παρίσι, Λονδίνο και Νέα Υόρκη) έχει και τη μεγάλη πρόκληση των Ολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο όπου μάλιστα θα παίξει και ζευγάρι με τη Μαρία Σάκαρη.

Η χαρά που έδωσε χθες στους Έλληνες σε όλο τον κόσμο ήταν τεράστια, απλά δεν ήταν η τελευταία ουσιαστικά τώρα αρχίζει.

Υ.Γ. Τη στιγμή που «σφυροκοπούσε» ιδιαίτερα στο 3ο σετ τον Ντομινίκ Τίμ, μας θύμισε τον Βασίλη Σπανούλη με τα συνεχόμενα τρίποντα στον ίδιο χώρο πριν από έξι χρόνια απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης σε έναν άλλο θρίαμβο (ομαδικό) του ελληνικού αθλητισμού.

Να είσαι καλά Στέφανε.