Ξεχωριστές ιστορίες από τη ζωή του Αλκέτα Παναγούλια

"Νοιώθω ότι ακόμα δεν έχει γραφτεί η ιστορία του Αλκέτα. Τι λείπει κατά τη γνώμη μου ; Μα η ίδια του η ζωή".

Τα λόγια του καλού συναδέλφου (και συνοδοιπόρου για πολλά χρόνια στα ΝΕΑ) Βαγγέλη Κουκούλογλου αποκτούν βαρύνουσα σημασία, καθώς είναι ο άνθρωπος που έχει γράψει το βιβλίο του αείμνηστου προπονητή ("Από το Λευκό Πύργο στο Λευκό Οίκο") που ήδη λείπει ένα χρόνο από κοντά μας. Σε ηλικία 78 ετών είχε φύγει από τη ζωή στη Βιρτζίνια των ΗΠΑ όπου και διέμενε.

Με αφορμή αυτή τη θλιβερή επέτειο και με δεδομένο ότι ο Αλκέτας από εκεί ψηλά δεν θα ήθελε με τίποτα να βλέπει δακρυσμένα πρόσωπα, αλλά μόνο χαμόγελα και ανθρώπους που χαίρονται τη ζωή τους, το Sport24.gr μοιράζεται προσωπικές του στιγμές με έναν κολλητό του φίλο με τον οποίο γνωρίζονταν πάνω από 30 χρόνια, πολύ απλά γιατί από τις πρώτες κιόλας επαφές τους, είχαν…τακιμιάσει.

Ασυμβίβαστοι και οι δύο, γλετζέδες και αθεράπευτα ρομαντικοί, απολάμβαναν τη ζωή ακόμα και τα καυγαδάκια τους.

"Από την πρώτη στιγμή με μάγευε ο τρόπος που μίλαγε, ο άνθρωπος ήταν αλέγρος και σε ταξίδευε με τα λόγια τους και τη φιλοσοφία του", θυμάται ο Βαγγέλης Κουκούλογλου, που του έριξε την ιδέα για να γράψουν το βιβλίο του, όταν συνεργάστηκαν στο στάδιο "Καραϊσκάκης" για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 στο Ολυμπιακό τουρνουά του ποδοσφαίρου. Όπως και έγινε.

"Βαγγέλη πρέπει να γράψουμε ένα ακόμα βιβλίο", του είπε αμέσως μετά νοιώθοντας και ο ίδιος πως έχει πολλά να πει ακόμα. Δεν πρόλαβε.

Στην Αμερική όπου και διέμενε το μεγαλύτερο διάστημα, ιδιαίτερα προς το τέλος της ζωής του, υμνούσε πάντα την Ελλάδα, σε κάθε ομιλία, σε κάθε εκδήλωση, όπου βρισκόταν.

Επική είναι η ιστορία του, που είχε πει σε μια ανάλογη εκδήλωση αμέσως μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες και την επαναλάμβανε για να δείξει το μεγαλείο των Ελλήνων.

" Ανέβαινα στη Θεσσαλονίκη, επιστρέφοντας στο σπίτι, όταν αριστερά μου είδα το Δίον. Σταμάτησα για λίγο ακούγοντας δυνατά ποδοβολητά. Γύρισα και είδα τον Ολυμπο και ξαφνικά τον θεό Δία να χαμογελά και να λέει: "Μπαγάσηδες Έλληνες, είστε φοβεροί. Τα καταφέρατε και πάλι".

Αυτός ήταν ο Αλκέτας Παναγούλιας, ο δικός μας Αλκέτας, ο "Αμερικάνος" που όμως ήταν πάνω από όλα Ελληναράς, αφού λάτρευε τη χώρα του και φυσικά την αγαπημένη του Θεσσαλονίκη.

"Όπου στεκόταν υμνούσε την Ελλάδα, το γαλάζιο του ουρανού της σημαίας μας, της ψυχής μας. Ένας άνθρωπος έξω καρδιά με τη δική του φιλοσοφία στη ζωή. Ήξερε να τη χαίρεται ακόμα και σε απλά πράγματα όπως ένα φαγητό ή μια βόλτα. Ειλικρινά αυτό είναι που μου λείπει από τον Αλκέτα όλο αυτόν το χρόνο", μας λέει ένας τροβαδούρος της δημοσιογραφίας, όπως είναι ο Βαγγέλης, που δεν γράφει απλά κείμενα, αλλά τα διανθίζει με λόγια μέσα από την ψυχή του, βγάζει συναίσθημα όπως έκανε και ο Αλκέτας.

Όταν ο Αλκέτας τα έβαλε με την CIA

"Τον πλήγωσαν πολλοί, αλλά δεν κράτησε κακία σε κανέναν. Ιδιαίτερα η υπόθεση της Αμερικής του άφησε μεγάλη πικρία. Τα έβαλε με όλους και πήρε πάνω του όλο το φταίξιμο. Ποτέ δεν κρύφτηκε και παραδέχτηκε ακόμα και τεχνικά λάθη ή το γεγονός ότι πήρε τους παίκτες που οδήγησαν την ομάδα στο μουντιάλ γνωρίζοντας ότι κάποιοι ήταν ήδη μεγάλοι και ίσως να μην άντεχαν. Όμως τρελάθηκε όταν έκλεψαν την ομάδα στα αποδυτήρια, στο φιλικό με την Κολομβία και οι Αμερικάνοι το έριξαν πάνω μας, πως η κλοπή έγινε εκ των έσω, λέγοντας μάλιστα υποτιμητικά λόγια του στυλ: Κοίτα οι Έλληνες έκλεψαν τους Έλληνες.

Εκεί ειλικρινά τον φοβήθηκα. Τα έβαλε με την ασφάλεια, λέγοντας πως ήταν ανεπαρκής, μέχρι με τη CIA κοντραρίστηκε. Τα πήρε όταν είδε ότι μας ειρωνεύονται οι Αμερικάνοι.

Ξέρετε τότε στις ΗΠΑ, πήρε όλο το φταίξιμο πάνω του, όταν τις εκδηλώσεις τις είχαν συμφωνήσει και κλείσει από την Αθήνα οι άνθρωποι της ομοσπονδίας. Η υπόθεση με τη διανομή εισιτηρίων ακόμα δεν έχει διευκρινιστεί τι έγινε. Και ο Αλκέτας αναγκαζόταν εκτός από προπονητής να κάνει και τη φασίνα. Εκτελούσε χρέη διερμηνέα, αφού τότε άνθρωποι της ΕΠΟ μιλούσαν μόνο…Αρβανίτικά. Τι να λέμε τώρα.

Η ιστορία της Αμερικής δεν έχει γραφτεί ακόμα, απλά αυτό το επισημαίνω" λέει με στόμφο ο Βαγγέλης Κουκούλογλου και μας θυμίζει: "Έχουμε και εμείς ευθύνη οι δημοσιογράφοι. Δεν συνειδητοποιήσαμε πως πάμε με ένα Zastava να τρέξουμε σε γκράν πρι.

Απλά ρωτήστε τους ομογενείς, τι εστί Αλκέτας. Μέχρι τον δημοσιογράφο έκανε στη Νέα Υόρκη γράφοντας άρθρα σε εφημερίδες, στον Εθνικό Κήρυκα και σε άλλες για να υμνήσει την Ελλάδα.

Δεν υπήρχε εκδήλωση της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας των ΗΠΑ που να μην τον είχαν όχι απλά καλεσμένο, αλλά και ομιλητή!

Εδώ ο άνθρωπος είχε πείσει και είχε φέρει στη Βοστώνη στο γήπεδο τον πρόεδρο Μπούς, τον πατέρα, πρώην πλανητάρχη, να δει τον αγώνα μας με τη Νιγηρία, τι να λέμε τώρα".

Το μεγάλο του προσόν ήταν ότι είχε το λέγειν και κατάφερνε να πείθει τους ποδοσφαιριστές τους, πως μπορούν να παίξουν και παραπάνω από την αξία τους.

"Κανείς δεν έχει την ψυχή του Έλληνα"

"Αν είχε τώρα τον Νιόπλια, θα του έλεγε για παράδειγμα: Ποιος Μέσι, εσύ θέλεις 10 Μέσι στην καθισιά σου. Εμπα και φάτον. Αυτός ήταν ο Αλκέτας, ένας ωραίος τρελός που έπεισε τους παίκτες ότι μπορούν και πήγαμε κάπως έτσι αρχικά στο Euro του 1980 της Ιταλίας. Με οκτώ μόλις ομάδες και με συγκροτήματα στον όμιλό μας όπως η Πρωταθλήτρια Ευρώπης σε εκείνη τη διοργάνωση Γερμανία, η προηγούμενη κάτοχος η Τσεχοσλοβακία και η φιναλίστα στα δύο προηγούμενα Παγκόσμια κύπελλα Ολλανδία και θυμάστε το πώς χάσαμε καθαρά μόνο από τους Τσεχοσλοβάκους.

Μιλούσε στους παίκτες και τον κοιτούσαν με ανοιχτό το στόμα. "Υστερούμε ρε σε πολλά, δεν έχουμε διατροφολόγους, προπονητικά κέντρα, αλλά την ψυχή και το ελληνικό φιλότιμο δεν το έχει κανείς", έλεγε συχνά στους παίκτες και αυτό που τους ζητούσε ήταν να τα δίνουν όλα.

Αυτό τον είχε πληγώσει στο μουντιάλ, ότι χάσαμε τα ματς, ιδιαίτερα με Αργεντινή και Βουλγαρία με κάτω τα χέρια. Ειλικρινά δεν θα ξεχάσω τη ατάκα του Νιόπλια που μας είχε πει μετά το μουντιάλ: "Ρε παιδιά με τι ποδοσφαιρική παιδεία ήρθαμε να παίξουμε εδώ;".

Για αυτό και πολλοί συνάδελφοί μας είχαν βιαστεί σε κάποιες κριτικές και μετά είχαν ζητήσει συγγνώμη. Ο ίδιος έλεγε συχνά την ατάκα: "Πας πετυχημένος, σκοτώστε τον". Άδικο είχε;

Εδώ βάλαμε τον Κολοκοτρώνη φυλακή τον Αλκέτα δεν θα πυροβολούσαμε", λέει ο βιογράφος και κυρίως φίλος του και χαμογελά:

Ο Ρεχάγκελ αντέγραψε τον Αλκέτα

"Ο Αλκέτας ήταν άνθρωπος του ρίσκου. Ονειροπόλος όπου τίποτε δεν μπορούσε να μπει εμπόδιο στα όνειρά του. Ρε εδώ έφυγε με 8 δολάρια για τις ΗΠΑ και είχε ήδη φάει τα έξι στο αεροπλάνο μέχρι το Λονδίνο. Έφτασε με δύο δολάρια στο αεροδρόμιο «Κένεντι» της Νέας Υόρκης και είπε σε ένα φίλο του να τον βοηθήσει. Στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης όπου σπούδαζε, δούλευε παράλληλα γεμίζοντας τις αλατιέρες και τις πιπεριέρες στη φοιτητική εστία και κοιμόταν σε μια αποθήκη του φίλου του. Τι να καταλάβει ο άνθρωπος μετά από αυτά.

Οι Αμερικάνοι πίνουν ακόμα νερό στο όνομά του. Δεν είναι τυχαίο, τους έμαθε ποδόσφαιρο και δεν το ξεχνούν. Θεωρώ ότι ο Ρεχάγκελ τον αντέγραψε στον τρόπο που εμψύχωνε τους παίκτες, αλλά ο Γερμανός ήταν και πειθαρχημένος και πέταξε όλους τους άσχετους με την ομάδα εκτός αποδυτηρίων, ξενοδοχείων κ.λπ. Ο Αλκέτας αυτά δεν μπόρεσε να τα κάνει, αλλά μην ξεχνάμε ότι ήταν και άλλες εποχές. Ερχόταν στην Ελλάδα τα Χριστούγεννα και τον έβλέπες πληγωμένο όταν έβλεπε τον ωχαδελφισμό κάποιων Ελλήνων. Τον στενοχωρούσε αυτό. Ξέρεις στα παιδιά του τη Δέσποινα και το Γιάννη είχε πει κάποτε: "Αν είχα βρε τα νιάτα σας και την φρεσκάδα σας θα γινόμουν τώρα πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών". Τα παιδιά του γέλασαν και του είπαν σιγά ρε μπαμπά και αυτός είχε έτοιμη την ατάκα: "Καλά, έστω αντιπρόεδρος".

Να είσαι καλά Αλκέτα και θα σε θυμόμαστε πάντα.