Δεν μπορώ να γνωρίζω πόσο θα συνεχιστεί αυτή η ιστορία με τους ξένους διαιτητές στα ντέρμπι από την ΕΠΟ - μεταξύ μας ούτε αυτή (είμαι σίγουρος ότι) ξέρει- όμως η αλήθεια είναι πως... ησυχάσαμε!

Και το θέμα δεν είναι (μόνο) ποιοτικό. Βασικά, αυτό που αλλάζει τα δεδομένα, είναι το ψυχολογικό κομμάτι. Μην γνωρίζοντας και πολλά - πολλά για τον βίο και την... πολιτεία των συγκεκριμένων ανθρώπων, αλλά και πεπεισμένοι -παίκτες, φίλαθλοι, παράγοντες, όλοι- πως, ως... περαστικοί από τα μέρη μας, δεν έχουν κανέναν λόγο ή κίνητρο για να μην σφυρίζουν ό,τι και όσα βλέπουν, τους αφήνουν (-ουμε) όλοι στην ησυχία τους. Και ως γνωστόν, σε ένα ήρεμο περιβάλλον το είδος "διαιτητής ποδοσφαίρου"... ευδοκιμεί!

Η κομβική ερώτηση, βεβαίως, είναι: Σε ακριβώς ίδιες συνθήκες, οι δικοί μας διαιτητές είναι σίγουρο ότι... δεν μπορούν;

Δυστυχώς, δεν νομίζω ότι θα υπάρξει σύντομα η ευκαιρία για απάντηση...

Μιας και μιλάμε για ντέρμπι και αντιπαλότητα, πάντως, αξίζει να αναφερθούμε και σε κάτι που μας έκανε εντύπωση κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, τώρα που οδεύει στην... τελική ευθεία της.

H αντιπαλότητα των οπαδών της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ είναι γνωστή σε όλους. Εσχάτως, μάλιστα, έχει φουντώσει πολύ.

Οι «αφορμές» των δύο πλευρών, είχαν δοθεί στον αγώνα χάντμπολ της Λαμίας, με τα γνωστά επεισόδια εκτός (στην πόλη) και εντός γυμναστηρίου και κορυφώθηκαν στον Βόλο, στον τελικό Κυπέλλου.

Δεν είναι, όμως, τωρινό το φαινόμενο.

Στον πρώτο αγώνα μεταξύ ελληνικών ομάδων που διεξήχθη ποτέ στο ΟΑΚΑ, τον τελικό Κυπέλλου του 1983, αν κάποιος κινηματογραφιστής κατέγραφε τη ΜΑΧΗ στον περιβάλλοντα χώρο του γηπέδου - όπου τότε δεν υπήρχε, ακόμη, κανένα από τα υπόλοιπα κτήρια, χωρίς υπερβολή θα γύριζε τη μάχη στο Μανιάκι - της ταινίας Παπαφλέσσας - χωρίς να χρειαστεί να πληρώσει… κομπάρσους!

Κι όμως…

Είναι κάποιες στιγμές που από μόνες τους, με την αύρα τους και μόνο, κάνουν και τους "λύκους"… "αρνιά". Δείτε:

"Η σημερινή μέρα αποτελεί σημείο μνήμης και πένθους για ολόκληρο το οπαδικό κίνημα ανεξαίρετου "χρώματος". Είναι η μέρα που στα ονόματα των νεκρών Χαράλαμπου, Δημήτρη, Χριστίνας, Αναστάση, Γιώργου και Κυριάκου θα μπορούσε -όσο μακάβριο κι αν ακούγεται μα συνάμα και τόσο ρεαλιστικό για όσους έχουν κάνει την αγάπη για την ομάδα τους τρόπο ζωής- να είναι το όνομα του οποιουδήποτε από εμάς. Οι διαχωριστικές γραμμές τέτοιες μέρες οφείλουν να κάμπτονται και να θυμόμαστε ότι πάνω από όλα η λέξη άνθρωπος χαρακτηρίζει το "είναι" μας.

Στο πλαίσιο αυτό σύσσωμη η οικογένεια της ORIGINAL 21 πιστή στην κοινωνική της γραμμή και θέση τιμά και μνημονεύει τα θύματα της τραγωδίας των Τεμπών και συλλυπάται τις οικογένειες τους στις οποίες στέλνει ολοθέρμως το μήνυμα να έχουν δύναμη και κουράγιο. Ταυτοχρόνως στέλνει το μήνυμα της προσοχής στην οδήγηση και στο να έχουμε όλοι το νου μας στους δρόμους ώστε η τραγωδία αυτή να είναι η τελευταία όχι μόνο για τους οπαδούς αλλά για τον κόσμο όλο".

Υ.Γ. Πέρασαν αρκετές μέρες, αλλά ό,τι ωραιότερο είδα στην 5η αγωνιστική, ήταν η συνύπαρξη και οι αβροφροσύνες μεταξύ των οπαδών Απόλλωνα και Πανιωνίου στη Ριζούπολη!

Το πανό που έλεγαν οι μεν στους δε πως κάπου στις φωτογραφίες των παππούδων τους θα δουν και τους... δικούς τους, ήταν εξαιρετικό σε έμπνευση και απόλυτα ταυτισμένο με τις καταβολές και των δύο!

Μην διαφεύγει κανενός ότι μιλάμε για τις δυο ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΕΣ ομάδες. Που υπήρχαν κι απέναντι με το ίδιο όνομα και ιστορία από το 1891 και 1890 αντίστοιχα.

Είναι οι ομάδες που κράτησαν ζεστή την επαφή με τις χαμένες γειτονιές, τα χαμένα υπάρχοντα και κυρίως τους χαμένους δικούς τους πολλών, ταλαιπωρημένων έως και δυστυχισμένων ανθρώπων... Ανθρώπων που ήταν μαζί απέναντι και επανενώθηκαν σε γειτονιές των Αθηνών.

Προσοχή. Αυτό δεν μειώνει ούτε και διαχωρίζει (κατά την άποψή μου) την ιστορική σημασία ομάδων όπως η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ, που ενσάρκωσαν το όνειρο της δημιουργίας και της ελπίδας προσφύγων, επί ελληνικού εδάφους, πλέον. Ίσως, μάλιστα, αυτό να τις βοήθησε και στην πιο διευρυμένη επαφή τους με (σαφώς) πολυπληθέστερες μάζες φιλάθλων, στο πέρασμα των χρόνων...

Photo Credits: Eurokinissi