Μπροστά στον θάνατο είμαστε όλοι ίσοι
Ο Γιάννης Κουβόπουλος γράφει για μια ολόκληρη χώρα, ένα ολόκληρο άθλημα και μια ολόκληρη γενιά που θρηνούν την απώλεια των κορυφαίων αναμνήσεών τους.
Σε κάποιους μπορεί να φανεί υπερβολικό, σε κάποιους μπορεί να φανεί υποκριτικό ή ακόμα και ψεύτικο. Ε και; Τι μας νοιάζει; Έχει καταντήσει, πλέον, κουραστικό το να πρέπει ο καθένας να δικαιολογείται για τα συναισθήματά του. Και για το ότι "τολμάει" να τα εξωτερικεύει.
Από την Κυριακή το βράδυ όταν έγινε γνωστή η είδηση του τραγικού δυστυχήματος που "αφαίρεσε" την ζωή του Κόμπι Μπράιαντ, της κόρης του και των υπόλοιπων 7 ατόμων που επέβαιναν στο μοιραίο ελικόπτερο έχουν… ποινικοποιηθεί τα συναισθήματα και τα ποσταρίσματα. Τι να κάνουμε ρε παιδιά; Αυτή είναι η εποχή μας… Του Facebook, του Instagram και του Twitter… Σημεία των καιρών…
Από την Κυριακή το βράδυ πάρα πολύς κόσμος δεν έχει καταφέρει να… συνέλθει από τον χαμό του "Black Mamba". Πολύς κόσμος δεν έχει καταφέρει να το δεχθεί. Πολύς κόσμος δεν έχει μπορέσει να το διαχειριστεί. Πολύς κόσμος ένιωσε να "πεθαίνει" μέσα του ένα κομμάτι της ζωής του. Και ναι. Είναι αλήθεια. Και όχι. Δεν είναι υπερβολικό.
Μια γενιά ολόκληρη (μέσα σε αυτήν και ο υπογράφων) μεγάλωσε με τον Κόμπι Μπράιαντ. Από την τηλεόραση ναι, αλλά μεγάλωσε μαζί του… Είδαμε τον Μάικλ Τζόρνταν να μας… μαγεύει και στην συνέχεια είχαμε την ευλογία να δούμε τον Κόμπι Μπράιαντ να διατηρεί την μαγεία αυτή. Να την διατηρεί στο ίδιο επίπεδο. Και να κρατάει το ΝΒΑ στο κορυφαίο επίπεδο. Όταν κανείς άλλος δεν ήταν ικανός να σταθεί δίπλα στον "MJ", εκείνος όχι μόνο στάθηκε αλλά με τον δικό του, μοναδικό, τρόπο βγήκε μπροστά και κατάφερε να σηκώσει στους ώμους του την κληρονομιά που άφηνε πίσω της η "Αυτού Μεγαλειότητα".
Ο ΜΑΙΚ…
Κάποιοι θα πουν ότι τον… αντέγραφε. Ε, και; Ναι. Το αντέγραφε. Όλοι προσπαθήσαμε να αντιγράψουμε τον Μάικλ Τζόρνταν. Το πώς σούταρε, το πώς περπατούσε, το πώς έβγαζε την γλώσσα, το πώς πανηγύριζε, το πώς έβαζε τα περικάρπιά του… Όλοι το προσπαθήσαμε, αλλά μόνο ο Κόμπι τα κατάφερε. Και τα κατάφερε με τον καλύτερο τρόπο. Ο Κόμπι δεν ήταν κακέκτυπο. Ήταν η συνέχεια. Άλλωστε μόνο τυχαία δεν είναι τα λόγια που έχει πει τόσες και τόσες φορές ο Μάικλ Τζόρνταν για τον μικρό του "αδελφό". " Ο μόνος που θα μπορούσε να με κερδίσει στο ένας εναντίον ενός είναι ο Κόμπι γιατί αντιγράφει τις κινήσεις μου" είχε πει κάποτε ο κορυφαίος όλων και αυτός ίσως να είναι και το μεγαλύτερο παράσημο στην ονειρική ζωή του Κόμπι Μπράιαντ.
Ο ΝΤΡΑΖΕΝ…
Οι μέρες αυτές θυμίζουν πάρα πολύ έντονα τις ημέρες εκείνες… Το καλοκαίρι του 1993. Το σοκ είναι το ίδιο. Το δέος επίσης. Όταν στις 7 Ιουνίου του 1993 γινόταν γνωστό σε ολόκληρο τον κόσμο (με πολύ μικρότερη ταχύτητα βεβαίως) πως ο Ντράζεν Πέτροβιτς γνώρισε φριχτό θάνατο αυτοκινητόδρομο A9 που συνδέει τη Νυρεμβέργη με το Μόναχο… Τότε που αποφάσιζε να μην ταξιδέψει με το αεροπλάνο, αλλά μαζί με την γυναίκα που αγαπούσε… Για τους πιο μικρούς οι αναμνήσεις είναι θολές, αλλά πολλοί από εμάς ίσως να καταλάβαμε πως θα ένιωσαν τότε όσοι είναι ερωτευμένοι με το μπάσκετ.
Έχει γίνει πάρα πολλή κουβέντα για την "κληρονομιά" που άφησε πίσω του ο Κόμπι Μπράιαντ… Δεν νομίζω ότι χρειάζεται. Όλοι ξέρουν τι έκανε, τι έδωσε, τι προσέφερε. Ακόμα και μετά το τέλος της καριέρας του… Και όσοι δεν το ξέρουν, μια βόλτα στο Youtube είναι αρκετή για να καταλάβουν τι ήταν και τι έκανε ο "Black Mamba'.
ΥΓ1: Οι θάνατοι τέτοιων ανθρώπων είναι το καλύτερο μάθημα για όλους μας. Για να καταλάβουμε στην πράξη ότι η ζωή είναι μικρή… Ότι η ζωή είναι απρόβλεπτη και ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Και το κυριότερο, πως μπροστά στον θάνατο είμαστε όλοι ίσοι. Πλούσιοι και φτωχοί, "επώνυμοι" και "ανώνυμοι"…
ΥΓ2: Μην… τσιτώνετε ορισμένοι γιατί ο κόσμος θρηνεί την απώλεια του Κόμπι Μπράιαντ και της κόρης του. Και όχι για τους υπόλοιπους 7 ανθρώπους. Και ναι. Κάθε μέρα χάνεται κόσμος. Κάθε μέρα φεύγουν από κοντά μας αγαπημένοι μας άνθρωποι. Ή ξένοι άνθρωποι. Εκείνοι όμως που νιώθει ο καθένας πιο κοντά του, του "χαρίζουν" ακόμα μεγαλύτερο πόνο. Η απώλεια όμως είναι ίδια. Και για τον γνωστό και για τον άγνωστο.
AP Photo/Ringo H.W. Chiu