Αγάπη μου, συρρίκνωσα το rotation

Όπως έστρωσε, θα κοιμηθεί. Τα περιθώρια στένεψαν απελπιστικά και πλέον, ο Παναθηναϊκός είναι υποχρεωμένος να επιστρατεύσει όλα του τα «όπλα» για να πάει να παίξει τον πρώτο του φετινό τελικό. Το παιχνίδι της ερχόμενης Παρασκευής, με τον Ερυθρό Αστέρα στο ΟΑΚΑ, είναι το μοναδικό απ’ όσα έχει παίξει μέχρι στιγμής, στο οποίο δεν θα έχει καμία σημασία το « πώς θα παίξει;», αλλά το «εάν θα νικήσει ή όχι». Αν θα « ζήσει» , για να διώξει το άγχος και να έχει την ευκαιρία να διορθωθεί συνεχίζοντας την πορεία του, ή αν θα «πεθάνει» γιατί το ενδεχόμενο ενός πρόωρου και άδοξου αποκλεισμού μοιάζει αποκρουστικό για τις φιλοδοξίες που ξεκίνησε τη σεζόν ο εξάστερος.

Το πόσο έχουν σφίξει οι κ…ι, στον Παναθηναϊκό, φάνηκε καθαρά και ξάστερα από τον τρόπο που –τελικά- αποφάσισε να …παίξει το παιχνίδι με την Λαμποραλ Κούτσα, ο Αργύρης Πεδουλάκης.

Προφανώς, συνεκτιμώντας τα δεδομένα που δημιούργησε άλλο ένα τραγικό ξεκίνημα, στην πορεία, συρρίκνωσε δραματικά το rotation, με αποτέλεσμα να ποντάρει σε 5-6 παίκτες για να γυρίσει το ματς και να διεκδικήσει τη νίκη. Η βασική ερώτηση είναι μία:

Ήταν λόγω της ημέρας, ή προϊόν της απογοήτευσης για την απόδοση κάποιον παικτών από τους οποίους , ο κόουτς, περίμενε περισσότερα, αλλά δεν τα πήρε;

Αν εξαιρέσουμε τον τραυματία και συγκινητικό Λάσμε που δικαιολογημένα χρησιμοποιήθηκε 7’.02’’, αν ρίξουμε μια ματιά στη στήλη με τους χρόνους συμμετοχής παρατηρούμε : Μαυροκεφαλίδης (ξεκίνησε πεντάδα): 10’.11’’, Μπράμος:10’,38’’, Γιάνκοβιτς (ξεκίνησε πεντάδα):4’.37’’ , Κάρι:5’.47’’, Μπατίστ:3’.23’’, Παππάς: 2’.41’’.

Και να πεις ότι δεν χρειάστηκαν ανάσες εκείνοι που πάλεψαν με νύχια και με δόντια να γυρίσουν το ματς από το -21; Ήταν φανερό στο φινάλε ότι η κούραση έμοιαζε με κουρτίνα που έπεσε μπροστά στα μάτια τους και θόλωσε το μυαλό τους.

Από την άλλη, για ένα ακόμη ματς στην Ευρωλίγκα, ο Παναθηναϊκός έπαιξε στο ίδιο μοτίβο. «Κυνηγώντας». Δεν ήταν εκείνος που όρισε το ρυθμό του ματς, αλλά εκείνος που προσπάθησε να αντιδράσει. Τα κατάφερε μόνο και μόνο επειδή έχει χαρακτήρα, φανέλα και προσωπικότητες.

Πολλοί θα σπεύσουν να αποδώσουν τον αιφνιδιασμό στο εξωπραγματικό ποσοστό με το οποίο ξεκίνησε να σουτάρει για τρίποντο η Λαμποράλ. Θα συμφωνήσω μόνο στο κομμάτι που άπτεται στην ευθύνη της πράσινης άμυνας. Κατά τα λοιπά θα διαφωνήσω με αυτή τη λογική και θα το εξηγήσω.

Κάποια στιγμή που οι γηπεδούχοι είχαν 10/11 τρίποντα , ο Παναθηναϊκός δεν σούταρε άσχημα. Ελόγου του, είχε 6/12 τρίποντα. Κι όμως η διαφορά δεν ήταν 4 πόντοι, όπως θα έπρεπε να ήταν αν τα αποδίδαμε όλα στην συγκεκριμένη κατηγορία, αλλά 17 ! Και ήταν 17 γιατί το κάρφωμα, το λέϊ- απ και το γκολ-φάουλ πήγε σύννεφο από τους ψηλούς του Σκαριόλο.

Και στις δυο περιπτώσεις (τρίποντα και δίποντα) ο κοινός παρονομαστής ήταν ένας : ότι τα πόδια των παικτών του Παναθηναϊκού ήταν απελπιστικά αργά .Ήταν αργά και στην άμυνα πάνω στην μπάλα και στις περιστροφές. Η απόδειξη ήταν πως μόλις βρέθηκε το κατάλληλο σχήμα και επιστρατεύτηκε το βασικό ένστικτο, οι 21 πόντοι εξανεμίστηκαν μέσα σε 14 λεπτά. Είχε όμως ξοδευτεί ένα τεράστιο ποσοστό ενέργειας , που δεν έφτανε μέχρι το τέλος.

Για μια εβδομάδα λοιπόν, ο Παναθηναϊκός θα βράσει στο ζουμί του. Πάλι καλά που νίκησε στη «Χάλα Πιονίρ» και έχει την ευκαιρία να τελειώσει την δουλειά μέσα στο ΟΑΚΑ. Εκεί όπου μπορεί να νιώσει πιο άνετα, να αξιοποιήσει το βάρος της φανέλας και την συνολική υπεροχή του σε εμπειρία, απέναντι σε μια ομάδα, που θα έρθει στην Αθήνα να παίξει τα ρέστα της ανάλαφρη, χωρίς να νιώθει την ασφυκτική πίεση από τον φόβο της αποτυχίας.

ΥΓ1: Ο Μασιούλις παραμένει μακράν ο πιο πολύτιμος και σταθερός παίκτης του φετινού Παναθηναϊκού στην Euroleague.

ΥΓ2: Η φάση που κατά τη γνώμη μου έκρινε τον αγώνα υπέρ της Λαμποράλ, ήταν εκείνη που ο έμπειρος Καουκένας κίνησε έξυπνα τα χέρια του και πήρε το φάουλ από τον Κάρι, έβαλε δυο βολές και φρένο στον Βασκικό κατήφορο, ένα βήμα πριν τον γκρεμό.