Άλλο θέλω, άλλο μπορώ

Οι πιο σημαντικές διεργασίες που καθορίζουν και διαμορφώνουν τον χαρακτήρα μιας ομάδας, είναι εκείνες που μεσολαβούν από την στιγμή που τελειώνει ένα παιχνίδι, μέχρι τη στιγμή που θα αρχίσει το επόμενο.

Η ταυτότητά της δεν προσμετρείται μόνο από τις αγωνιστικές δυνατότητές της, αλλά και από τον τρόπο επεξεργασίας των δεδομένων και από την ταχύτητα της αντίδρασής της, ειδικά σε ακραίες καταστάσεις.

Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, μετά από ένα τόσο εμφατικό αποτέλεσμα, η δουλειά που έχει να κάνει ο Δημήτρης Ιτούδης με την ΤΣΣΚΑ, είναι εξίσου κρίσιμη –και ίσως πιο δύσκολη- με εκείνη που έχει να κάνει ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς με τον Παναθηναϊκό. Μας αρέσει δεν μας αρέσει, λόγω ποιότητας, η ΤΣΣΚΑ είναι εκείνη που θα καθορίσει τον βηματισμό και το μέλλον αυτής της σειράς. Εκείνη είναι που παίζει με το «πρέπει» το οποίο θα την ακολουθεί μέχρι το τέλος της διαδρομής. Για την αφεντιά της θα είναι καταστροφή το ενδεχόμενο ενός αποκλεισμού, ειδικά μετά από το πιο εύκολο βράδυ που έχει περάσει στη φετινή σεζόν.

Για τον Παναθηναϊκό, το μεγάλο πρόβλημα δεν ήταν η ήττα, ούτε και η διαφορά. Και πέρυσι, το πέμπτο παιχνίδι, με 30 πόντους το έχασε (74-44). Είναι κυρίως η αίσθηση που έδωσε ότι αποδέχθηκε την μοίρα του και παραδόθηκε άνευ όρων. Κάτι τέτοιο συμβαίνει, είτε όταν ότι έχεις συμβιβαστεί με την πανθομολογούμενη υπεροχή του αντιπάλου, ή όταν έχεις υπερεκτιμήσει τις δικές σου δυνάμεις. Έτσι όπως ξεκίνησε και τελείωσε το παιχνίδι δεν δικαιολογείται η διαπίστωση ότι ούτε ένας από τους παίκτες που χρησιμοποιήθηκαν δεν βγήκε από το παρκέ με πέντε φάουλ, έτσι για να τον αισθανθεί ο αντίπαλος. Για την ακρίβεια, ούτε ένας δεν φορτώθηκε περισσότερα από τρία φάουλ, την ίδια στιγμή που από την ΤΣΣΚΑ με τέσσερα τελείωσαν ο Νίκολς και ο Μαρκοϊσβίλι.

Είναι προφανές ότι μέσα σε 48 ώρες είναι αδύνατον ο Μπατίστα και ο Μαυροκεφαλίδης να αποκτήσουν μεγαλύτερο επιτόπιο άλμα για να αρπάζουν τα ριμπάουντ από τα χέρια του Κάουν, του Χάινς και του Κιριλένκο, ο Διαμαντίδης και ο Φώτσης να ξαναβρούν τη φρεσκάδα της νιότης τους, ο Παππάς και ο Γιάνκοβιτς θα αποκτήσουν σταθερότητα βετεράνου και ο Νέλσον να μεταμορφωθεί σε «πολυβόλο» που θα τραβάει πάνω του όλη την άμυνα. Με μια τέτοια προσέγγιση, λίγα πράγματα θα μπορούσε να συνεισφέρει ο Εϊ Τζέι Σλότερ αν δεν τραυματιζόταν.

Είναι κουραστικό να επαναλαμβάνουμε ότι ο Παναθηναϊκός την τελευταία τριετία στην Ευρώπη δεν συμπεριλαμβάνεται στο γκρουπ των ομάδων που ξεκινάνε με στόχο την κατάκτηση της Eurroleague, όπως συμβαίνει με την ΤΣΣΚΑ. Με την ως τώρα πορεία του έχει πιάσει, πάνω-κάτω τα όριά του, ανεξάρτητα αν αυτό πικραίνει τους οπαδούς του που επιμένουν να κρίνουν με το συναίσθημα. Συνεπώς, για να αλλάξουν τα κόζια στα παιχνίδια που απομένουν (όσα απομένουν), φοβάμαι ότι, δεν επαρκεί να απαντηθεί μόνο το ερώτημα «θέλω ή δεν θέλω;» αλλά και το «μπορώ ή δεν μπορώ;».

Όσος πληγωμένος αθλητικός εγωισμός κι αν επιστρατευθεί προκειμένου να μεταμορφωθεί προς το καλύτερο ο «εξάστερος», πρώτα και πάνω απ’ όλα χρειάζεται να παραμορφωθεί δραματικά η συνεπής εικόνα που βγάζει η «αρκούδα» από την αρχή της φετινής σεζόν κι αυτό μοιάζει δύσκολο σε μια σειρά αγώνων.

ΥΓ1: Δεν μπορώ να σχολιάσω έτσι αβασάνιστα τον αποκλεισμό του Γκάνι Λαβάλ από την αποστολή, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν έχω ακούσει τον Ιβάνοβιτς να τον αιτιολογεί. Όχι γιατί θεωρώ ότι η παρουσία του Αμερικανού σέντερ θα μπορούσε να ανατρέψει πολλά από τα δεδομένα του αγώνα, αλλά γιατί δεν πιστεύω ότι ένας προπονητής παίρνει μια τέτοια απόφαση, σε μια τέτοια καμπή της σεζόν χωρίς να έχει σοβαρό λόγο.

ΥΓ2: Το πιο ανησυχητικό στην ατμόσφαιρα του Παναθηναϊκού είναι η αίσθηση που δημιουργείται ότι «για όλα φταίει ένας, ο εξής … Ιβάνοβιτς».