Ανδρών επι-φανών

Τελικά το κλείσιμο του ιστορικού “Βαλέσα” αποδείχθηκε κακό σημάδι. Από την Δευτέρα, ο Πανιώνιος βρίσκεται στην Εντατική και η μπασκετική Νέα Σμύρνη βρίσκεται έξω και περιμένει. Κρέμεται από τα χείλη των “γιατρών” που δείχνουν απελπισμένοι και έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους σε ένα θαύμα, από αυτά που γίνονται... μόνο στην Ελλάδα.

Υπάρχουν πολλές παράμετροι που μπορούν να μπουν στο τραπέζι και να αξιολογηθούν , όταν θα έρθει η κατάλληλη στιγμή. Η στάση του Λιανού σε όλες τις φάσεις, η φερεγγυότητα (;) και οι σκοποί του Μαργέτη, ο ρόλος εκείνων που του παρείχαν θεσμική κάλυψη, η συμπεριφορά του Ερασιτέχνη και των... ξεχωριστών φιλάθλων της πλατείας. Η νεκροψία θα δείξει.

Άλλωστε, ο Πανιώνιος, δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η μόνη ομάδα που καλείται να περάσει από μια τέτοια δυσάρεστη περιπέτεια. Και στο φινάλε το “πώς” και το “γιατί” είναι ένα εσωτερικό ζήτημα το οποίο θα πρέπει να το λύσει μόνη της η οικογένεια του “Ιστορικού”.

Από την άλλη, διαφωνώ κάθετα και οριζόντια με αυτούς που υποστηρίζουν ότι είναι υποχρέωση της ΕΟΚ, του ΕΣΑΚΕ,της Πολιτείας, ή της ΕΕΑ να κάνουν την “νταντά” του Πανιώνιου και του κάθε Πανιώνιου , από τη στιγμή που οι ίδιοι οι άνθρωποί του ολιγωρούν (για να μην πω αδιαφορούν) και κινητοποιούνται μόνο όταν ακούν τον χάρο να τους χτυπάει την πόρτα. Κι όταν του την ανοίγουν , αρχίζουν να δείχνουν ο ένας τον άλλον, για να μεταθέσουν τις ευθύνες. Για να μην πάρουν το κρίμα στο λαιμό τους.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι όλοι αυτοί οι φορείς που ανέφερα προηγουμένως δεν έχουν ευθύνη στην διαμόρφωση αυτού του αρρωστημένου περιβάλλοντος, μέσα στο οποίο , ο καθένας μπορεί να βρει και να επικαλεστεί τουλάχιστον ένα παράδειγμα στο οποίο ελέγχονται γιατί δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, ή στην καλύτερη των περιπτώσεων έκαναν τα στραβά μάτια. Το ξέρει καλά και η Καβάλα, η οποία τώρα καραδοκεί και περιμένει να πάρει τη θέση που στην κλήρωση τοποθετήθηκε η “Ομάδα Α”.

Επίσης, διαφωνώ με όσους, χρόνια τώρα, κλαίνε και οδύρονται, με το παρελκυστικό επιχείρημα ότι “ δεν νοείται πρωτάθλημα χωρίς τον Πανιώνιο, την ΑΕΚ, τον Άρη, τον ΠΑΟΚ, τον Ηρακλή, τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό” και πάει λέγοντας. Είμαι της άποψης ότι “το πρωτάθλημα έχει ανάγκη ΜΟΝΟ τον υγιή Πανιώνιο, την υγιή ΑΕΚ, τον υγιή Άρη, ΠΑΟΚ, Ηρακλή, Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό” και πάει λέγοντας. Αν είναι να επιβάλλουν την παρουσία τους γαντζωμένες στο βάρος του ονόματός , της ιστορίας ή των τίτλων που έχουν κατακτήσει στο παρελθόν,μεταφέροντας στο περιβάλλον τις παθογένειες τους, ζήτω που καήκαμε.

Το μόνο που καταφέρνουν μένοντας “με το έτσι θέλω” στην μεγάλη κατηγορία , είναι να προσφέρουν έδαφος ώστε να καλλιεργείται και να ενισχύεται ο αθέμιτος ανταγωνισμός. Μη ξεχνάμε ότι οι ειδικά οι μεγάλες ομάδες , μεταφράζονται σε εκλογική δύναμη , την οποία υπάρχουν πολλοί πολιτικοί και πολιτικάντηδες πρόθυμοι να εξαγοράσουν.

Με την περίπτωση Πανιωνίου -Λιανού επανέρχονται στη μνήμη μας ανάλογα διδακτικά παραδείγματα του Αμαρουσίου, του Πανελληνίου , της Ολίμπια Λάρισας και του Μακεδονικού. Είναι κανόνας ότι οι ομάδες που επαναπαύονται στην κυρίαρχη παρουσία ενός ισχυρού οικονομικού και διοικητικού ηγέτη, πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι συνδέουν άρρηκτα την πορεία τους με την ύπαρξή του.

Όπως λοιπόν απολαμβάνουν την δύναμή του, άλλο τόσο θα πρέπει να προετοιμάζονται για την πτώση όταν εκείνος , με (ή ανεξάρτητα από) τη θέλησή του, απομακρυνθεί. Εκτός αν καταφέρουν να αναπτύξουν τους κατάλληλους μηχανισμούς που θα λειτουργήσουν ως δικλείδες ασφαλείας.

Το Μαρούσι μεγαλούργησε επί Βωβού, αλλά δεν μπόρεσε να αντέξει μόλις εκείνος υπέστη οικονομική ζημιά. Ο Πανελλήνιος βρέθηκε στο τοπικό πρωτάθλημα όταν ο Κυριακού σήκωσε τα χέρια ψηλά. Τα οικονομικά προβλήματα του Μαλάκου και του Μεσάικου συμπαρέσυραν στην πτώση την Ολίμπια Λάρισας και τον Μακεδονικό.

Τελικά, μήπως η πραγματική δύναμη μιας ομάδας δεν φαίνεται από την πτώση της, η οποία στο φινάλε μπορεί να είναι και μέσα στην φυσιογνωμία της μάχης, αλλά από τον τρόπο που θα βρει για να (ξανα)σηκωθεί;

ΥΓ: Δεν αισθάνομαι ότι στην συνείδησή μου, η ΑΕΚ μίκρυνε ως μέγεθος επειδή έπεσε στην Β' Εθνική. Άλλωστε , μέσα σε τρία χρόνια, βρήκε τον δρόμο και επέστρεψε. Την υποδεχόμαστε όλοι με χαρά και την ελπίδα ότι αυτή η περιπλάνηση δίδαξε τους ανθρώπους της , ποια είναι τα λάθη που δεν πρέπει να επαναλάβουν.