Δεν υπάρχει χειρότερο, από το "αλλά" σε μια νίκη.Όποια κι αν είναι αυτή. Και δυστυχώς με αυτό το "αλλά", σαν αγκάθι που τους κάθησε στο λαιμό τρώγοντας ένα νοστιμότατο ψάρι, αποχαιρέτησαν την 3η αγωνιστική του ΤΟΡ-16 και ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός. Περισσότερο ο Παναθηναϊκός, θα πρόσθετα, αν αναλογιστούμε την συνολική κατάστασή του.

Ο Ολυμπιακός πήρε ένα (ακόμη) τεράστιο "διπλό" μετά την Μάλαγα, βάζοντας από κάτω την πανάκριβη Φενέρ του Ομπράντοβιτς και του Ζήση. Όμως έχασε τον Πέτγουει και τον Λαφαγιέτ. Όλα δείχνουν ότι, χωρίς αυτούς, θα υποδεχθεί την Λαμποραλ την ερχόμενη εβδομάδα στο ΣΕΦ και θα περιμένει τα αποτελέσματα των εξετάσεων για να κάνει τον ...προγραμματισμό του ενόψει της δεύτερης επίσκεψής του στην Πόλη, για να συναντήσει την Εφες του Ιβκοβιτς. Την δεδομένη στιγμή, πιο κρίσιμο από τα δυο, είναι το ματς με την Λαμποράλ,παρότι η βασκική ομάδα δεν θεωρείται από τις ανταγωνιστριές του, ούτε στο επίπεδο της διεκδίκησηςτης πρόκρισης, ούτε φυσικά στην διαδικασία εξασφάλισης πλεονεκτήματος έδρας.

Για τους "πράσινους" ο "πόνος" από την θλάση που υπέστη ο Λουκάς Μαυροκεφαλίδης, είναι πολύ μεγαλύτερος, για δυο βασικούς λόγους. Ο πρώτος είναι ότι μετά την λύση της συνεργασίας με τον Ράιτ, η γραμμή των ψηλών, εκτός από αποδυναμωμένη, υστερεί πλέον και αριθμητικά. Ο δεύτερος είναι ότι η ομάδα του Ιβάνοβιτς, εξακολουθεί να θρέφεται από την δύναμη της έδρας και προσπαθεί να βρει τον τρόπο να αρπάξει ένα καλό αποτέλεσμα μακριά της, ώστε να αυξήσει τις πιθανότητές της να πλασαριστεί όσο ψηλότερα γίνεται και ό,τι αυτό συνεπάγεται. Εννοείται φυσικά, ότι το πιο σημαντικό είναι να χωθεί στην πρώτη τετράδα που θα συνεχίσει στα πλει οφ. Και τότε βλέπουμε. Όπως είχε πει κάποτε ο Μάκης Δενδρινός: "πρώτα σώζεις μια παρτίδα και μετά προσπαθείς να την πάρεις διπλή".

Το χειρότερο απ' όλα και για τον Παναθηναϊκό, με την περίπτωση του Μαυροκεφαλίδη και στον Ολυμπιακό με αυτή του Πέτγουει, ήταν ότι οι συγκεκριμένοι τραυματισμοί δεν ξάφνιασαν κανέναν. Απλά όλοι ήλπιζαν ότι δεν θα έρχονταν τόσο νωρίς. Σχεδόν στο ξεκίνημα αυτού του "μαραθώνιου". Γιατί δεν πιστεύω να έχετε ξεχάσει το σχετικό "πόνημα" , με τίτλο "Κόουτς ψάξου" , που δημοσιεύσαμε μετά το τέλος της πρώτης φάσης. Σε αυτό εντοπιζόταν ότι (και) οι δυο αυτοί παίκτες ήταν μέσα στην λίστα υψηλού κινδύνου. Ο μεν Λουκάς γιατί έχει μια ευπάθεια στο μυικό του σύστημα, ο δε Μπρεντ γιατί έχει χρόνια προβλήματα με την μέση του. Έχοντας μια αντίληψη για την σκληρότητα και την ένταση των αγώνων σε αυτό το επίπεδο και τις παραπάνω πληροφορίες για τον ιατρικό φάκελό τους, δεν χρειάζεται να είσαι γιατρός, μάντης ή απλά Σαββατογεννημένος (που είμαι), για να βάλεις στην κουβέντα την ιδέα για προεργασία και αναζήτησης εναλλακτικών λύσεων, είτε εκ των έσω, είτε εκ των έξω, στην κουβέντα. Στην περίπτωση του Ολυμπιακού η θέση "τέσσερα" όπου συναντάμε τον Πρίντεζη ο οποίος προέρχεται από περιπέτεια αλλά και των τραυματία αυτής της εποχής, Αγραβάνη, θέλει κουβέντα.

Από την άλλη, ο Παναθηναϊκός, προφανώς καθίσταται πλέον υποχρεωμένος να ψάξει για ψηλό για να ενισχύσει την front line του. Αλλιώς, δύσκολα θα αντέξει. Όχι τίποτ' άλλο, αλλά η σωματοδομή του Μπατίστα και η ηλικία του Φώτση δεν εγγυόνται αντοχή στην επιπλέον επιβάρυνση. Το "πού","πότε;" και "ποιόν;" θα βρει αυτή την εποχή είναι μια άλλη ιστορία. Αν και έχω την αίσθηση ότι έτσι όπως είναι τα πράγματα περισσότερο τον ενδιαφέρει να έχει μια ακόμη λύση παρά να την πετύχει λες και την έκανε παραγγελία. Εννοείται, πως μέχρι να τελειώσει ο πρώτος γύρος, ο κόουτς είναι υποχρεωμένος να βασιστεί στην ικανότητα του Γκιστ να παίζει στο "πέντε" και να εμπιστευθεί τους μικρούς (πχ Διαμαντάκος) , έστω για να πάρουν πάνω τους μέρος της φθορά των φάουλ και να δώσουν ανάσες.

Παρεμπιπτόντως, μια τέτοια διαδικασία, έχει προοπτική να φέρει σημαντικά κέρδη. Όχι γιατί θα παίξουν τα "βλαστάρια" πιο γρήγορα απ' όσο θα επέτρεπε ο βαθμός (αν)ετοιμότητάς τους, αλλά κυρίως γιατί θα μπυν στο κόλπο χωρίς να κουβαλάνε την πίεση που που ένιωθαν αν ήταν υποχρεωμένοι να διεκδικήσουν μερίδιο στην πίτα του χρόνου ως επενδύσεις του "σήμερα". Συν τοις άλλοις, τώρα είναι και μια ευκαιρία για τον Παναθηναϊκό να αποσβέσει μέρος της επένδυσης που έκανε το καλοκαίρι, επιλέγοντας τον Ιβάνοβιτς, ποντάροντας στην δεδομένη ικανότητά του να αναδεικνύει νέους παίκτες, όπως έκανε (κυρίως) τα χρόνια της Τάου.

Ξέρω, πολλοί θα σπεύσουν να με επαναναφέρουν στην "τάξη" και να ισχυριστούν ότι : "από την στιγμή που ένας παίκτης είναι στο ρόστερ του Παναθηναϊκού πρέπει να είναι έτοιμος να βοηθήσει", αλλά εγώ θα επιμείνω να διαφωνώ. Το να εντάξεις στο rotation μιας ομάδας που είναι συνηθισμένη να πρωταγωνιστεί, έναν νεαρό, ειδικά μάλιστα εαν αυτός δεν έχει καν προθύστερη εμπειρία από αυτό το επίπεδο, θέλει και προσοχή και μαστοριά, γιατί αλλιώς κινδυνεύεις να τον χάσεις πρόωρα. Εκτός πια αν ο χαρακτήρας του είναι τόσο ισχυρός που του επιτρέπει να κάνει τέτοιου είδους άλματα χωρίς να επηρεάζεται -από τα πάνω και τα κάτω- ο υπό διαμόρφωση μπασκετικός ψυχιμός του.

ΥΓ1: Πριν από αρκετά χρόνια, είχα παρακολουθήσει ένα προπονητικό σεμινάριο , με ομιλητή τον Ετόρε Μεσίνα. Ο Ιταλός, πραγματικά μεθοδικός ως δάσκαλος, με είχε πείσει ότι υπάρχει ειδικός τρόπος να συμπεριφέρσαι σε έναν νεαρό ψηλό (είχε επικαλεστεί το παράδειγμα του Νεστέροβιτς που είχε στην Κίντερ) για να τον απαλλάξεις από το , ασήκωτο πολλές φορές, άγχος, να μπει και να φανεί πολύτιμος.Μάλιστα είχε κλείσει εκείνη την ομιλία υπογραμμίζοντας ότι "πιο εύκολα μπορεί να συμβεί αυτό με ψηλό, ο οποίος αρκεί να ακολουθεί τις φάσεις, να πηδάει στα ριμπάουντ και να μη δίνει την μπάλα στα χέρια του αντιπάλου, παρά με κοντό, γιατί η ανάγκη να ντριπλάρει και να κατευθύνει την μπάλα στο σωστό σημείο ενώ πιέζεται, τον καθιστά πιο επιρρεπή στο λάθος (που δεν διορθώνεται) και επικίνδυνο για τον αποσυντονισμό των υπολοίπων.