Το έφερα από εδώ, το έφερα από εκεί και τελικά κατέληξα στο συμπέρασμα ότι για να κάνω μια γενικότερη αποτίμηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ισπανίας, θα έπρεπε να δανειστώ μια φράση που μου είχε πει ο Νίκος Ζήσης στο λόμπι του ξενοδοχείου του Κατοβίτσε, μόλις ολοκληρώθηκε το Ευρωμπάσκετ του 2009: “Μου φαίνεται ότι αυτή η διοργάνωση μοίρασε τρία χρυσά μετάλλια” ψιθύρισε , βλέποντας την Ισπανία να κατακτά το χρυσό που της ξέφυγε το 2007, την Σερβία του Ίβκοβιτς να επιστρέφει δυναμικά με ένα πολύτιμο αργυρό και την Ελλάδα να κατακτά επιτέλους ένα χάλκινο που έμοιαζε με απωθημένο. Κάτι ανάλογο συνέβη και φέτος στην Ισπανία.

Το χρυσό (χρυσό) κατέκτησαν οι Ηνωμένες Πολιτείες που αξιοποίησαν το μάθημα τους 2006 στην Σαϊτάμα, από την Ελλάδα και έκτοτε δεν έχουν ξαναηττηθεί σε διεθνή διοργάνωση. Μετράνε αισίως 35-0. Μπορεί να μην το έφεραν έτσι τα αποτελέσματα και να μη χρειάστηκε να δοκιμαστούν παίζοντας με την Ισπανία στην έδρα της, αλλά αυτό δεν είναι δικό τους πρόβλημα. Και μόνο αν αναλογιστούμε ότι, παρά την απουσία πολλών πρωτοκλασάτων αστεριών του ΝΒΑ, οποιοδήποτε άλλο αποτέλεσμα θα ήταν αποτυχία και πισωγύρισμα για την ομάδα του Μάικ Σιζέφσκι, η οποία έφτασε πλέον τα 5 χρυσά σε Μπουντομπάσκετ (τα δυο τελευταία σερί) , καταλαβαίνουμε ότι έκαναν το χρέος τους. Μπορεί να μην παρουσίασν την πιο εμπορική ομάδα τους , έπαιξαν όμως , δυνατά, εκρηκτικά και σοβαρά , με βασικότερο ατού, τον τρόπο που αμύνονταν με τα χέρια στην μπάλα.

Το αργυρό(χρυσό) πήγε στην Σερβία , η οποία επέστρεψε σε τελικό Παγκόσμιου για πρώτη φορά μετά το 2002 στην Ινδιανάπολις και κατέκτησε ένα μετάλλιο μετά από πέντε χρόνια, το αργυρό που λέγαμε πριν, στο Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας. Ούτε ελόγου της κατέβασε το καλύτερο υλικό της, όμως αποδείχθηκε έτοιμη την κατάλληλη στιγμή. Μετά από μια αλλόκοτη πρώτη φάση στην Γρανάδα, στην τελική φάση θύμισε σέρφερ. Λες και ξαφνικά ανέβηκε σε ένα πανύψηλο κύμα, που αποδείχθηκε το καταλληλότερο να τη φτάσει μέχρι τον τελικό.

Η Ελλάδα του 5-0 τη βοήθησε να κάνει την πρώτη άσκηση αυτοπεποίθησης, της έφτιαξε την ψυχολογία και της έδωσε την δυνατότητα να βάλει στην θέση τους όλα τα μικροπράγματα που ως τότε δεν της έβγαιναν. Από μια ομάδα που εκπροσώπησε επάξια μια αυθεντική σχολή, ο Τεόντοσιτς έκανε όργια, η άνοδος του τραυματία Κρίστιτς αποδείχθηκε καθοριστική για να βοηθήσει τον Ραντούλιτσα κι επιπλέον επιβεβαιώθηκε η κλάση του Μπογκντάνοβιτς. Δίπλα τους υπήρχαν παίκτες έτοιμοι να δώσουν και την ψυχή τους, όσα δευτερόλεπτα κι αν χρειαζόταν να παίξουν, όποια αποστολή κι αν τους έδωσε ο επιβλητικός, σε ύφος, Σάσα Τζόρτζεβιτς με το επιτελείο του.

Και μόνο να βλέπεις την συμπεριφορά του Ράσκο Κάτιτς , παρά τα 33 του χρόνια να μετατρέπεται σε έναν τίμιο 12ο παίκτη που κούναγε την πετσέτα , ως άλλος Τζακ Χάλεϊ και ενθάρρυνε τους συμπαίκτες του κτυπώντας τους τα οπίσθια στα τάιμ άουτ , με επίγνωση ότι σε τέτοια ματς δεν είχε θέση , ή τον Κάλινιτς, τον Μπίρτσεβιτς, τον Σιμόνοβιτς να μπαίνουν στο παρκέ σαν καμικάζι και να κάνουν τα φάουλ που έπρεπε , χωρίς να προσπαθούν να προφυλαχθούν, αρκεί. Την Βραζιλία την έκαναν μια χαψιά, την Γαλλία την έπιασαν στον ύπνο, οι ΗΠΑ ήταν υπεράνω των δυνάμεών της. Α, και για να μην ξεχνιόμαστε, λόγω της θέσης που κατέλαβαν στον όμιλο (4η ), απέφυγαν τη διασταύρωση με την Ισπανία. Απλά η Γαλλία φρόντισε να μη τη βρει μπροστά της ούτε στον ημιτελικό.

Το χάλκινο (χρυσό) το πήρε η Γαλλία. Κι επιπλέον ένα μεγάλο credit: πέτυχε την νίκη του τουρνουά, διαλύοντας την υπερφίαλη Ισπανία μέσα στο σπίτι της. Κατ' αναλογία, όπως από το 2006 όλοι θυμούνται ότι η Ελλάδα νίκησε τους Αμερικανούς και λιγότεροι ότι η Ισπανία πήρε το χρυσό, το ίδιο συμβαίνει και φέτος. Κατάφερε να κατακτήσει το πρώτο μετάλλιο της ιστορίας της σε Μουντομπάσκετ, επιβεβαιώνοντας την περσινή πρωτιά στο Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας και μάλιστα παίζοντας , χωρίς τον φυσικό ηγέτη της, Τόνι Πάρκερ, τον αμέσως επόμενο στην ιεραρχία των γκαρντ, Νάντο Ντε Κολό, για να μην προσθέσουμε και τους ψηλούς NBAers τύπου Νοά, Αζινσά, Τουριάφ,Σεραφέν , Μαχινμι.

Πάντως, αυτός ο τεράστιος θρίαμβος επί της Ισπανίας, που την έστειλε στον ημιτελικό, ταυτόχρονα της της στοίχισε και την πρόκριση στον τελικό. Φάνηκε από το νωθρό ξεκίνημα στον ημιτελικό με τους Σέρβους. Δεν είναι εύκολο, μετά από τέτοια νίκη να γεμίσεις τις μπαταρίες και να είσαι πνευματικά, ψυχικά και σωματικά στο 100%, ειδικά όταν βρίσκεις απέναντί σου μια τόσο ετοιμοπόλεμη ομάδα όπως η Σερβία. Αυτό δεν λέγαμε και στον τελικό του 2006 με τους Ισπανούς για την Εθνική μας, τότε που τα φώτα όλου του κόσμου είχαν πέσει πάνω της; Μπορίς Ντιό και Μπατούμ στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων κι ακόμη παραπάνω, ο Γκομπέρ ήταν αποκάλυψη και ο Ερτέλ, αναλαμβάνοντας πρώτη φορά τόσο μεγάλη ευθύνη, άλλαξε επίπεδο.

Από την άλλη αν ψάχνουμε για μεγάλες αποτυχίες, η συζήτηση αρχίζει και τελειώνει στην Ισπανία. Όχι γιατί δεν μπορεί να συμβεί αυτό που έπαθε, αλλά κυρίως γιατί δεν έδειξε να μαθαίνει από την ψυχρολουσία του τελικού με την Ρωσία το 2007. Εδειξε την ίδια , άνευ προηγουμένου, υπεροψία, ανεξάρτητα αν φταίει ή όχι ο Ορένγκα, ο Τύπος ή οι παίκτες. Αλλά, αυτή είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση που πρώτα πρέπει να την κάνουν οι Ισπανοί.

Αρκετά σκαλιά απογοήτευσης πιο κάτω, η Βραζιλία. Η Βραζιλία που αν μας έδινε έναν από τους σέντερ της (Νενέ, Σπλίτερ,Βαρεζάο) ίσως να κάναμε τώρα άλλη συζήτηση.

Η Ελλάδα δεν έκανε ούτε κάτι παραπάνω, ούτε κάτι λιγότερο από αυτά που ξεκίνησε να κάνει. Απλά οι εμφανίσεις της Σεβίλης, αίφνης ανέβασαν τον πήχη και ο τρόπος του αποκλεισμού πόνεσε περισσότερο.

Η Λιθουανία, χωρίς τον Καλνιέτις, έκανε το χρέος της κι ας έμεινε με το παράπονο, ενώ η Αυστραλία , αυτοκτόνησε με την Τουρκία και της έδωσε την ευκαιρία να κάνει κάτι παραπάνω από αυτά που θα περίμενε αναχωρώντας για την Πόλη.

Πάντως , κανείς δεν μπορεί να μιλάει για τουρνουά υψηλού επιπέδου. Ωστόσο η Γαλλία και η Σερβία με τη σειρά των αγώνων τους στην τελική φάση , φρόντισαν να προσφέρουν συγκινήσεις , που όλοι περίμεναν μόνο από έναν τελικό Ισπανίας-ΗΠΑ , ο οποίος δεν έγινε ποτέ.