Για να επιστρέψει νικητής από το Βελιγράδι, ο Παναθηναϊκός χρειάστηκε να ψάξει πολύ βαθιά μέσα του. Για μια ομάδα που βρίσκεται στην διαδικασία αναζήτησης και διαμόρφωσης της νέας αγωνιστικής της ισορροπίας, μια περιπέτεια όπως αυτή που πέρασαν οι "πράσινοι" στην "Χάλα Πιονιρ", σίγουρα θα αποδειχθεί πιο χρήσιμη από όσο ένα πέρασμα "ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε".

Μετά από τέτοιο "διπλό" και με τους απαραίτητους 2 βαθμούς στο σακούλι , υπάρχει πολυτέλεια χρόνου και μεγαλύτερη άνεση να αναλυθούν το "πού;", "πώς;", "πότε;" και το "γιατί;". Και αυτό το αντιλαμβάνεται κανείς αν αναλογισθεί τι πίεση θα έφερνε μια δεύτερη εκτός έδρας ήττας από (άλλη) μια ομάδα που δεν ανήκει δα και στο πάνω ράφι της διοργάνωσης.

Ο Πεδουλάκης πιστώνεται την ευελιξία που έδειξε όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά. Έμεινε ήρεμος βλέποντας το αρχικό του πλάνο να αχρηστεύεται και την ομάδα του, για ένα ημίχρονο, να τρελαίνεται από την ταχύτητα , τον ενθουσιασμό και το ανορθόδοξο στυλ του Ερυθρού Αστέρα. Ο Ούκιτς αλλά πολύ περισσότερο ο Κάρι πήγαιναν στις φάσεις με δυο κλικ καθυστέρηση. Το πόσο θολωμένος ήταν ο Αμερικανός φάνηκε από το ανόητο φάουλ που έκανε στην εκπνοή του ημιχρόνου, στη σέντρα.

Προχώρησε λοιπόν (ο Πεδουλάκης) , στο “plan b” που τον βοήθησε κατ’ αρχήν για να μαζέψει την κατάσταση και κυρίως για να του υποδείξει τον παίκτη της βραδιάς: τον Νίκο Παππά.

Ωστόσο, χωρίς αμφιβολία, το ματς το κέρδισε με το “plan C”, στο οποίο κατέληξε και επέμεινε, διαβάζοντας την ιδιόμορφη κατάσταση που είχε διαμορφωθεί στο παρκέ. Όπου “plan C” , εκείνο το κοντό σχήμα με τον Μπράμο στο "τρία" και τον (καθοριστικό) Ματσιούλις στο «τέσσερα» , το οποίο λειτούργησε στην εντέλεια. Ή σχεδόν στην εντέλεια. Αν είχε κάνει το φάουλ που χρειαζόταν για να προλάβει το τρίποντο της ισοφάρισης του Μπλέϊκ Σιλμπ, ούτε παράταση θα χρειαζόταν, ούτε ο Ερυθρός Αστέρας θα είχε μια δεύτερη ευκαιρία να καταλάβει από πού του ήρθε.

Αυτό το παιχνίδι δεν θεωρώ ότι ήταν η απογείωση του Νίκου Παππά, επειδή ήταν ο ήρωας με τους 24 πόντους του και την πολυδιάστατη προσφορά. Ήταν η… προσγείωσή του. Επιλέχθηκε ως η τελευταία λύση της περιφέρειας, και φέρθηκε σαν πραγματικός "survivor" και όχι ως ένα πανάκριβο ταλέντο που το βάζεις στη βιτρίνα και το ξεσκονίζεις. Εφόσον καταφέρει να στρέψει -οριστικά και αμετάκλητα- την ορμή και το θράσος του προς την σωστή κατεύθυνση, αυτό που είδαμε ήταν μόνο η αρχή.

Για την περίπτωση του Διαμαντίδη, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Τραγικά άστοχος και βαρύς για 30 λεπτά, καθοριστικός εκεί που κρίθηκαν όλα. Ο Παππάς του έδωσε το χρόνο να συνέλθει και να μιλήσει με την πραγματική του φωνή. Και το κρίσιμο τρίποντο έβαλε και το παιχνίδι το πήγε με τις 9 ασίστ του εκεί που έπρεπε, δηλαδή στα φτερά (Μπράμος, Ματσιούλις) και όταν χρειάστηκε έβγαλε τις άμυνες (4 κλεψίματα) που έσφιξαν τη θηλιά στο λαιμό των άπειρων γηπεδούχων.

Κι εφόσον όλοι ασπαζόμαστε το κλισέ που λέει ότι οι μεγάλες ομάδες είναι αυτές που νικάνε ακόμη και όταν δεν παίζουν καλά, τότε είμαστε υποχρεωμένοι να παραδεχθούμε ότι ο πραγματικά μεγάλος παίκτης φαίνεται , κυρίως, στην κακή του μέρα.