As bad as it gets

Είναι φανερό από την στιγμή που ανέλαβε το τιμόνι ο Φραγκίσκος Αλβέρτης, ο Παναθηναϊκός προσπαθεί να αλλάξει ορισμένα πράγματα στο παιχνίδι του. Το πιο κραυγαλέο απ’ όλα, είναι ότι προσπαθεί να ανεβάσει το επιθετικό τέμπο του , με στόχο να εξασφαλίσει 10-15 πόντους παραπάνω στην επίθεση και –στο μέτρο του δυνατού- να ανοίξει το rotation.

Μια τέτοια αλλαγή και μάλιστα ενώ το ΤΟΡ16 βρίσκεται πια στην πιο κρίσιμη καμπή του έχει και τα «συν» και τα «πλην» της, αν αναλογιστούμε ότι το μπάσκετ είναι παιχνίδι επανάληψης. Ότι αυτά τα πράγματα δεν έχουν διακόπτη: δεν πατάς ένα κουμπί και ξαφνικά αρχίζεις να «τρέχεις».

Χρειάζεται ολόκληρη διαδικασία για να αποκτήσει μια ομάδα καινούργιες συνήθειες και αυτή είναι περισσότερο πνευματική παρά σωματική. Για τον απλούστατο λόγο ότι στην πίεση ο καθένας αντιδρά με βάση το ένστικτό του ή στην καλύτερη περίπτωση, με τον τρόπο που έχει εκπαιδευτεί.

Στην προκειμένη περίπτωση, το μεγαλύτερο «συν», είναι πως πιο εύκολα μπορεί να ανοίξει το ρυθμό μια ομάδα που είχε συνηθίσει να παίζει πειθαρχημένο και κοντρόλ μπάσκετ, παρά το αντίστροφο.

Το «πλην» είναι ότι πολλές φορές χάνει την συγκέντρωσή της και τον δυναμισμό της στην άμυνα. Όλο και περισσότεροι παίκτες μπαίνουν στον πειρασμό να εκτελέσουν μπαίνοντας στην λογική ότι «τώρα που εκδηλώνουμε περισσότερες επιθέσεις, μου αναλογούν κι εμένα περισσότερες».

Εννοείται πως και τα δυο μπορούν να ελεγχθούν , μέσα από την προπόνηση και από την συνεχή καθοδήγηση, ώστε οι κανόνες και οι προτεραιότητες να ξεκαθαριστούν στο μυαλό όλων. Ωστόσο, δεν υπάρχει πιο ξεκάθαρος κανόνας από αυτόν που λέει ότι για να μπορέσω να κάνω περισσότερες επιθέσεις, θα πρέπει έχω περισσότερες φορές την μπάλα στα χέρια μου. Είτε κλέβοντάς την, είτε αρπάζοντας περισσότερα ριμπάουντ (αμυντικά και επιθετικά), είτε κάνοντας λιγότερα λάθη. Όπως καταλαβαίνετε , πάλι στην άμυνα επιστρέφουμε.

Και πάμε σε ένα απλοποιημένο δια ταύτα. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι τα μεγάλα ματς κρίνονται συνήθως σε χαμηλά σκορ. Πίεση και η νευρικότητα αυξάνονται, οι άμυνες πιο σκληρές και διαβασμένες και τα ποσοστά ευστοχίας κατεβαίνουν. Σε αυτές τις περιπτώσεις, οι ομάδες που έχουν συνηθίσει να πηγαίνουν τα παιχνίδια τους σε υψηλά σκορ, έχουν ένα ψυχολογικό μειονέκτημα: όταν κοιτάνε το ταμπλό στο ημίχρονο και βλέπουν ότι το σκορ κυμαίνεται γύρω στους 30-35 πόντους, αρχίζουν να πιστεύουν ότι δεν παίζουν καλά. Αντίθετα, εκείνες που παίζουν διαφορετικά , νιώθουν μεγαλύτερη ασφάλεια. Αυτό είναι ένα σημείο στο οποίο ενδέχεται να μπερδέψει τον Παναθηναϊκό αυτή η αλλαγή, για την οποία ξεκινήσαμε να μιλάμε.

Φυσικά, απέναντι στην Μάλαγα, έναντι της οποίας υπερέχει σε έμψυχο υλικό –πόσω μάλλον με την επιστροφή Γκιστ και Κάρι- και σε ένα παιχνίδι- τελικό, που θα το παίξει μπροστά στο κοινό του, ο Παναθηναϊκός διαθέτει περισσότερα από ένα πλεονεκτήματα.

Η μόνη παγίδα στην οποία μπορεί να πέσει, είναι να θεωρήσει ότι μπορεί να ανταπεξέλθει χωρίς την σκληρότητα και την αμυντική αφοσίωση που χαρακτήριζε την άμυνά του από το ξεκίνημα της σεζόν και να σταματήσει να ξοδεύει τα φάουλ (του) με την λογική ότι πρέπει να σταματήσει σίγουρα καλάθια, με την εντύπωση ότι πλέον μπορεί να τα ανταποδώσει ευκολότερα.

Η ομάδα του Πλάθα είναι μεν ομάδα έδρας, αλλά παράλληλα είναι και ομάδα ρυθμού. Ειδικά με την επιστροφή του Κάρεν –Μέντλεϊ (πόσο επηρεασμένος από τον τραυματισμό του θα εμφανιστεί είναι άλλη ιστορία), αποκτά και πάλι την φιλοδοξία να βγάλει μακρινά σουτ που θα την βοηθήσουν να βγάλει από την ισορροπία την αντίπαλη άμυνα.

Όπως ήρθαν τα πράγματα σε αυτόν τον όμιλο της φωτιάς, το ματς της Πέμπτης είναι ένα από αυτά που δεν το παίζεις, αλλά το κερδίζεις. Και για να τα καταφέρει o Παναθηναϊκός, χρειάζεται να εμφανιστεί όσο πιο “κακός” μπορεί, παρά όσο “sexy” θα τον ήθελαν.