Ο Παναθηναϊκός πέτυχε τον minimum ευρωπαϊκό στόχο του και πλέον απελευθερωμένος από την πίεση και το άγχος, έχει την ευκαιρία να επιδιώξει το κάτι παραπάνω. Το αν θα τα καταφέρει είναι μια άλλη υπόθεση, τελείως διαφορετική, όσο διαφορετική είναι σε φόρμα και φιλοσοφία μια σειρά play off (best of 5), από μια μακριά και επίπονη διαδικασία ενός πρωταθλήματος 14 αγωνιστικών.

Πάντως, με βάση την εικόνα του (τα «συν» και τα «πλην») τόσο στην πρώτη φάση, όσο και στο ΤΟΡ16 κατάφερε και πήρε αυτό που άξιζε , κι αυτό είναι από μόνο του μια επιτυχία. Ειδικά αν αναλογιστούμε το νέο φιάσκο της Φενέρμπαχτσε του Ομπράντοβιτς, η οποία αρχικά προκρίθηκε πρώτη, μπροστά από την ΤΣΣΚΑ και την Μπαρτσελόνα, αλλά τελικά αποκλείστηκε μετά πολλών επαίνων, παρότι έχει ξοδέψει ένα κάρο χρήματα και έχει μοσχοπληρώσει τον κατά τεκμήριο κορυφαίο προπονητή στην ιστορία της διοργάνωσης.

Και ο Παναθηναϊκός, πήρε αυτό που άξιζε για τρεις βασικούς λόγους, οι οποίοι μαρτυρούν την εμπειρία που διαθέτει ως κλαμπ, που έχει κατακτήσει 6 ευρωπαϊκά πρωταθλήματα τα τελευταία 18 χρόνια.

Ο πρώτος είναι ότι , μέχρι τώρα, νίκησε όλα τα ματς που «έπρεπε» να νικήσει. Όλα στα οποία χρειαζόταν τη νίκη πάση θυσία. Μπορεί να μην έβγαλε μάτια, αλλά είχε μια θαυμαστή συνέπεια. Η μοναδική στραβοτιμονιά του, ήταν η εντός έδρας ήττα από την Λαμποράλ, που έγινε αφορμή για να χάσει την θέση του ο Αργύρης Πεδουλάκης. Ωστόσο κι αυτή συμπεριλαμβάνεται μέσα στην φυσιογνωμία της μάχης. Η αντίδρασή του απέδειξε ότι ήταν μια κακή στιγμή από αυτές που μπορούν να συμβούν, ειδικά σε αυτό το επίπεδο.

Ένας άλλος λόγος είναι ότι κατάφερε να αντιμετωπίσει εκ των έσω όσους τραυματισμούς τον υποχρέωσαν να παίξει για μεγάλο διάστημα με ελλείψεις, όπως αυτές του Ραμέλ Κάρι και του Τζέϊμς Γκιστ. Κι επίσης να ενσωματώσει γρήγορα και χωρίς κλυδωνισμούς, την προσθήκη του Ράϊτ.

Κι ένας τρίτος, αλλά ίσως ο σημαντικότερος, είναι ότι έδειξε μεγάλη συνεκτικότητα όταν χρειάστηκε να διαχειριστεί κρίσεις, όπως η αλλαγή του προπονητή. Μια συνεκτικότητα η οποία βασίστηκε σε δυο παραμέτρους: α. στην προσωπικότητα και την ηγετική ικανότητα των πιο παλιών παικτών όπως ο Διαμαντίδης και ο Μπατιστ, οι οποίοι ανέλαβαν να κρατήσουν ήρεμα τα αποδυτήρια και β. στον σεβασμό που αποπνέει το πρόσωπο του Φραγκίσκου Αλβέρτη σε όλα τα επίπεδα (διοίκηση, παίκτες, κόσμος).

Θα μου επιτρέψετε όμως να πιστεύω ότι ίδιο θα ήταν το αποτέλεσμα ακόμη κι αν έμενε στο τιμόνι ο Αργύρης Πεδουλάκης, ο οποίος ούτως ή άλλως πιστώνεται μεγάλο μερίδιο, γιατί κάθισε στο τιμόνι στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής. Μην ξεχνάμε ότι εν τέλει, ο Παναθηναϊκός δεν χρειάστηκε να διεκδικήσει κάποια μεγάλη νίκη για να ανατρέψει εις βάρος του δεδομένα. Φρόντισαν γι αυτόν η Αρμάνι και η Λαμποράλ αλλά και η ανικανότητα της Φενέρ να πετύχει τα αυτονόητα.

Και τώρα; Κατ’ αρχάς, το ματς με τον Ολυμπιακό δεν είναι ένα παιχνίδι ΤΟΡ16, αλλά το πρώτο ματς των play off. Αφενός γιατί από το αποτέλεσμά του θα κριθεί ο αντίπαλος και αφετέρου γιατί ο νικητής θα κουβαλήσει μαζί του, εκτός των άλλων και την φόρα που θα του μεταδώσει η καλή ψυχολογία μιας νίκης σε ένα τόσο ιδιαίτερο ντέρμπι.

Από εκεί και πέρα δεν είναι το ίδιο να αντιμετωπίσει κανείς την Ρεάλ Μαδρίτης και ίδιο της ΤΣΣΚΑ. Οι περισσότεροι επιμένουν ότι οι Ρώσοι , αν μη τι άλλο, φαντάζουν πιο γήινοι ως αντίπαλοι. Δεν έχουν δείξει την σταθερότητα και την ορμή που χαρακτηρίζει φέτος την Ρεαλ Μ. Ωστόσο , πολλές φορές τα φαινόμενα απατούν. Ο Παναθηναϊκός έχει στοιχεία για να βάλει κόντρα στην ομάδα του Λάσο. Ξέρει να χαμηλώνει σκορ και ρυθμό. Από την άλλη , η ομάδα του Μεσίνα έχει πολύ ψηλότερα κορμιά και ξέρει να ανταποκρίνεται καλύτερα στο ματς που βολεύει τον Παναθηναϊκό, το πέντε εναντίον πέντε. Ό,τι και να υποστηρίξουμε από τώρα, ανάγεται στη σφαίρα της θεωρίας, η οποία ξέρουμε πόσο διαφέρει από την πράξη.

Το σίγουρο είναι ότι ο Παναθηναϊκός, με όποια από τις δυο κι αν παίξει, θα έχει μειονέκτημα έδρας, δεν θα είναι το φαβορί. Όμως παραμένει μια ομάδα με βαριά φανέλα, που όλοι σέβονται ως και φοβούνται, με συνολική και ατομική εμπειρία αλλά και με την αίσθηση ότι η πίεση δεν θα βαραίνει αυτόν αλλά τους απέναντι

Η προετοιμασία για όλα όσα απομένουν , ίσως και να κρύβεται σε ένα μυστικό που έμαθε «ο ιππότης με την σκουριασμένη πανοπλία» βιβλίο του Ρόμπερτ Φίσερ: «Όταν μάθεις να αποδέχεσαι, αντί να περιμένεις, θα έχεις λιγότερες απογοητεύσεις».