Χαλάλι του

Όταν βλέπεις τον Γιάννη Αντεντοκούνμπο να κινείται στο παρκέ, νιώθεις βέβαιος ότι αυτό το παιδί έχει σπουδαίο μέλλον μπροστά του. Εάν φυσικά συνεχίσει να παραμένει το ίδιο εργατικός και προσγειωμένος , όσο σε αυτά τα πρώτα βήματα της καριέρας του.

Τον βλέπεις πως τρέχει στο γήπεδο, πως ντριπλάρει και επιτρέπεις στη φαντασία να ταξιδέψει δυο-τρία χρόνια μετά, με την βεβαιότητα ότι η Εθνική ομάδα μπορεί να περιμένει από αυτόν σπουδαία πράγματα. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι ακόμη δεν έχει χτυπητές αδυναμίες που οφείλει να βελτιώσει, όπως για παράδειγμα το σουτ και το "διάβασμα" της φάσης.

Αλλά… Γιατί πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει και ένα «αλλά». Ο Γιάννης ήταν πολύ τυχερός που επιλέχθηκε και (γι αυτό) έπαιξε στο ΝΒΑ σε μια ομάδα που έχει περιθώρια να χάνει, γιατί δεν τραβάει κανένα ζόρι πρωταθλητισμού. Μια ομάδα όπως οι Μπακς, που του δίνει χρόνο και του επιτρέπει να κάνει και να μαθαίνει από τα λάθη του, χωρίς να τον κρίνει με αυστηρότητα.

Αυτή είναι μια τόσο σημαντική παράμετρος όσο δεν μπορεί να φανταστεί κανείς από εκείνους που τον βάφτισαν ήδη «σταρ» της Εθνικής ομάδας, ή περιμένουν ότι ένα 19χρονο παιδί, μετά από μια χρονιά στην χειρότερη ομάδα του ΝΒΑ, θα μπει στα παρκέ της Ισπανίας και όχι μόνο θα κάνει τη διαφορά, αλλά θα κρύψει και τις αδυναμίες που φαίνεται να έχει το φετινό ρόστερ.

Δεν θα το έλεγα μόνο για τον Γιάννη, αλλά για όλα τα παιδιά που ανήκουν στην αντίστοιχη κατηγορία ή έρχονται από πίσω: άξιζε να πληρώσουμε , όσα πληρώσαμε, για να πάρουμε την wild card για να έχουμε συμμετοχή στο φετινό Παγκόσμιο και απ’ ευθείας στο Πανευρωπαϊκό του 2015. Όχι για να διεκδικήσουμε ένα μετάλλιο, αφού αυτό φαίνεται ότι μπορεί να συμβεί μόνο αν βοηθήσουν και οι συγκυρίες, αλλά για να τους δώσουμε την ευκαιρία να μπουν στα γήπεδα και να ανταγωνιστούν με τους καλύτερους. Να καταλάβουν πόσο δρόμο έχουν ακόμη για να γίνουν πραγματικοί πρωταγωνιστές που θα μπορούν να παίζουν για να κρίνουν τέτοια μεγάλα ματς.

Στο φινάλε ας χάσουμε, αν πρόκειται το όφελος να είναι ουσιαστικό μέσα από αυτή τη διαδικασία.

Μέσα στα προβλήματα που καλείται να αντιμετωπίσει ο Φώτης Κατσικάρης, έχει και ένα πλεονέκτημα. Δεν έχει την πίεση που είχαν άλλοι προπονητές για το άμεσο αποτέλεσμα. Έτσι όπως είναι το υλικό του, έχει την ευκαιρία να ποντάρει, φέτος ή και του χρόνου, σε τέτοιους παίκτες που μπορούν να προστεθούν στα βασικά στελέχη που ήδη υπάρχουν και να δώσουν στην Εθνική προοπτική. Αρκεί να το επικοινωνήσεις και να το δώσεις να το καταλάβουν σε όλους εκείνους που κρίνουν από την τελική κατάταξη.

Η συγκυρία είναι ιδανική. Γιατί είναι άλλο να προσπαθείς να βάλεις ένα «ταλέντο» σε μια ομάδα που προέρχεται από συνεχείς αποτυχίες κι άλλο να έχεις την απαίτηση να μπει και να σου κερδίσει ματς ή να σου αλλάξει επίπεδο την περίοδο που είσαι στην κορυφή.

Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, ο Αντεντοκούνμπο, όπως είναι αυτή τη στιγμή, δεν θα είχε θέση στην 12άδα της χρυσής ομάδα του 2005-2006, ακόμη κι αν θεωρητικά τα προσόντα του υπερείχαν από κάποια στελέχη του «τότε». Σε εκείνη την ομάδα τον μόνο που θα μπορούσες να αλλάξεις ήταν τον 11 ή τον 12 παίκτη. Τώρα όμως , αξίζει τον κόπο να χάσουμε κι ένα ματς αν πρόκειται να τον εφοδιάσουμε με εμπειρίες που θα τον κάνουν καλύτερο. Χαλάλι του.

ΥΓ: Ο Αντεντοκούνμπο χρησιμοποιήθηκε ως ένα αντιπροσωπευτικό παράδειγμα. Το ίδιο ισχύει για ανάλογες ή περίπου ανάλογες περιπτώσεις όπως ο Παπαπέτρου, ο Παπαγιάννης, ο Χαραλαμπόπουλος, ο Κόνιαρης και σία.