Δεσμεύτηκε…
Ο Γιάννης Ντεντόπουλος αναλύει γιατί ο Παναθηναϊκός έκανε κόντρα στην Ρεάλ Μ. το "τέλειο ματς"και ξανάναψε την φλόγα της φιλοδοξίας και εξηγείγιατί το κουμπί της εκτόξευσης είναι στα χέρια του Παππά.
Αυτός ο θρίαμβος δεν είναι από εκείνους που αποτιμώνται βαθμολογικά. Ούτως ή άλλως -και με βάση τα σημερινά δεδομένα- ο Παναθηναϊκός εξακολουθεί να θέλει οπωσδήποτε νίκη επί της Άλμπα Βερολίνου στο ΟΑΚΑ για να καλύψει τα νώτα του και να αρχίσει να προετοιμάζεται για τα play off.
Τώρα αν θα προσπεράσει τελικά την Μακάμπι και θα τερματίσει τρίτος ή θα μείνει τέταρτος, μόνο στον καθορισμό του αντιπάλου μπορεί να παίξει ρόλο. Συν τοις άλλοις, έτσι όπως είναι τα πράγματα στην κορυφή του ομίλου του Ολυμπιακού, δεν περνά από το χέρι του να κάνει και επιλογές.
Ωστόσο (αυτός ο θρίαμβος) , είναι από εκείνους που μοιάζουν με την ανανέωση των όρκων και της δέσμευσης που κάνουν τα ζευγάρια σε τακτά διαστήματα μέσα στο γάμο τους. Μετά από τρεις συνεχόμενες ήττες και μπόλικη γκρίνια, ήταν το καλύτερο φάρμακο για να ηρεμήσει η ατμόσφαιρα και να ξανανάψει η φλόγα της φιλοδοξίας. Όσο αυτή συνεχίσει να καίει, τόσο θα υπάρχει το δικαίωμα της ελπίδας ότι κάποια, στιγμή –γιατί όχι την κρίσιμη-θα έρθει επιτέλους μια μεγάλη εκτός έδρας νίκη, ικανή να αλλάξει τη μοίρα που ως τώρα είναι συνυφασμένη με τα κέφια του ΟΑΚΑ.
Υπάρχουν πολλά σημεία που μπορούν να υπογραμμίσουν ότι ετούτη η εμφάνιση ήταν η καλύτερη και πληρέστερη φετινή για την ομάδα του Ιβάνοβιτς.Ξεκινώντας από το όνομα, την ποιότητα και την ως τώρα πορεία του αντιπάλου, συνεχίζοντας με την παρατήρηση ότι αυτή τη φορά δεν επιστρατεύτηκε κάποιο εξωπραγματικό ποσοστό στα σουτ τριών πόντων, όπως είχε γίνει σε ανάλογες μεγάλες νίκες της πρώτης φάσης και καταλήγοντας στην διαπίστωση ότι όλα συνέβησαν ερήμην του φυσικού ηγέτη, Δημήτρη Διαμαντίδη, ο οποίος δεν είχε ουσιαστική συμμετοχή στην διαμόρφωση των ισορροπιών κι αυτό όχι μόνο δεν είναι κακό, αλλά το αντίθετο.
Το σημαντικότερο απ’ όλα ήταν ότι ο Παναθηναϊκός και σε επίπεδο τακτικής και σε επίπεδο προσωπικών μονομαχιών, εμφανίστηκε τόσο δυνατός που υποχρέωσε την «βασίλισσα» σε ένα …ανάρμοστο στριπτίζ των γνωστών αδυναμιών της. Την έκανε να φαίνεται soft, υπενθύμισε πόσο ασυνήθιστη είναι να διαβάσει τα mismatch, την εμπόδισε να βγάλει αιφνιδιασμούς που είναι το φαΐ της. Της απέμεινε να παλεύει μόνος του μέσα στην ρακέτα ο Ρέγιες και η προσπάθεια να αλλάξει το ρυθμό που την είχε πάρει από κάτω, ψάχνοντας τρίποντα στο «ένας εναντίον ενός».
Μέσα από αυτή τη διαδικασία, μέσα από την οποία ο coach είχε την ευτυχία να πάρει πολλά από πολλούς, ήταν ξεκάθαρο ότι αναδείχθηκαν δυο μεγάλοι πρωταγωνιστές και μια δημιουργική διαφωνία στην ανακήρυξη του κορυφαίου. Παππάς ή Νέλσον; Νέλσον ή Παππάς; Τι ευχάριστος πονοκέφαλος….
Η δική μου αίσθηση ήταν ότι στον Νέλσον, ο Παναθηναϊκός οφείλει τη νίκη και στον Παππά της εκτόξευση σε μια άλλη διάσταση.
Την σημασία της εμφάνισης του Αμερικανού δεν την τοποθετώ μόνο στο επίπεδο μιας γεμάτης στατιστικής με 16 πόντους, 5 ριμπάουντ και 4 ασίστ, αλλά κυρίως στον τρόπο που κατάφερε να αφοπλίσει τον Σέρχιο Γιουλ, ο οποίος (μαζί με τον Ρέγιες) είναι –κατά την γνώμη μου- η σπονδυλική στήλη και το πνεύμα αυτής της ομάδας κι ας υπάρχουν δίπλα αστέρια όπως ο Σέρχιο ή ο Ρούντι.
Ο Παππάς επιβεβαίωσε το ταλέντο του στο "ένας εναντίον ενός" και το σκοράρισμα. Όποτε ήθελε, πέρναγε τον προσωπικό του αντίπαλο και έφτανε στο lay up. Είναι από τις (σπάνιες) περιπτώσεις των παικτών που αν πατήσει καλά δύσκολα θα χάσει το καλάθι, δεν θα πάρει φάουλ ή δεν θα τα κάνει και τα δυο μαζί. Βλέποντάς τον να χορεύει, οι αντίπαλοι έχασαν την αυτοκυριαρχία τους γιατί τους έκανε ό,τι υποτίθεται ότι έπρεπε να κάνουν αυτοί. Θα καταντήσει κουραστική η επανάληψη μιας πάγιας διαπίστωσης, η οποία δεν αλλάζει ούτε και μετά από το τελευταίο σερί των λαμπρών εμφανίσεών του: για τις προδιαγραφές του Παππά δεν αμφέβαλλες ποτέ κανείς. Η νοοτροπία του ήταν το ζητούμενο. Και η νοοτροπία του (κάθε) παίκτη δεν διαμορφώνεται από τους άλλους, παρά μόνο από τον ίδιο. Συνεπώς, είναι στο χέρι του να απαλλαγεί και να απελευθερωθεί από τα βαρίδια που τον εμπόδιζαν να εκτοξευθεί στα επίπεδα που πραγματικά του αξίζει.
ΥΓ.: Και για να μη θεωρηθεί ότι με την λέξη "νοοτροπία" καλύπτει μια ευρεία και θολή γκάμα παραμέτρων, θα την εξηγήσω με μια μόνο επεξηγηματική φράση που αποτελεί και τον θεμελιώδη κανόνα στα ομαδικά σπορ : "ο κάθε παίκτης μπορεί να βοηθήσει την ομάδα του όπως θέλει ο προπονητής, όχι όπως νομίζει αυτός".
