«Αμαρτία εξομολογουμένη, ουκ έστι αμαρτία». Στα final four χωρίς ελληνική ομάδα, πολλές φορές διασκεδάζεις περισσότερο. Δεν ξέρω αν είναι μόνο επειδή λείπει η πίεση του ρεπορτάζ και η αγωνία για το αν οι δικοί μας θα τα καταφέρνουν – που συνήθως τα καταφέρνουν καλά.

Σίγουρα όμως είναι τα πιο ανέμελα, γιατί έχεις την ευκαιρία να τα παρακολουθήσεις αποστασιοποιημένος και με την άνεση ότι μπορείς να εστιάσεις την προσοχή σου στα σημεία που την τραβάνε και όχι εκεί όπου είσαι υποχρεωμένος.

Έτσι λοιπόν, μετά από πέντε συνεχόμενα final four γεμάτα ένταση και τη συναισθηματική φόρτιση που συνοδεύει η επιθυμία «να το πάρουν οι Έλληνες», ήρθε και για μας η ώρα να χαλαρώσουμε και να το απολαύσουμε, αφήνοντας τους Ισπανούς, τους Ρώσους και τους Ισραηλινούς να βράζουν στο ζουμί τους.

Μας έμεινε μόνο η έγνοια για τον Γιάννη Μπουρούση (Ρεαλ Μ.), τον Κώστα Παπανικολάου (Μπαρτσελόνα), τον Σοφοκλή Σχορτσανίτη (Μακάμπι) και από σπόντα για τον Κάϊλ Χάινς (δεν νομίζω ότι υπάρχει φίλος του μπάσκετ που να μην τον συμπαθεί) ή τον Μίλος Τεόντοσιτς (δεν μπορώ να πω το ίδιο).

Μια πρώτη προσέγγιση του ραντεβού του Μιλάνου, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι τελικά έφτασαν εκεί και οι τρεις ομάδες που από την αρχή της σεζόν έπεισαν ότι θα είναι οι βασικότεροι διεκδικητές. Ρεάλ Μ., Μπαρτσελόνα και ΤΣΣΚΑ. Η δε Μακάμπι ήταν τελικά εκείνη, από την δεύτερη ταχύτητα, που εκμεταλλεύτηκε τις συγκυρίες (που πάντα παίζουν ρόλο) για να πάρει την δική της ευκαιρία. Κι όταν μιλάμε για συγκυρίες εννοούμε την σύνθεση του ομίλου του ΤΟΡ 16 στον οποίο βρέθηκε και κυρίως την διασταύρωσή της με την Αρμάνι, η οποία ήταν η συγκριτικά πιο άπειρη ομάδα που θα μπορούσε να βρει στο δρόμο της και παράλληλα εκείνη που την κρίσιμη στιγμή έπρεπε να αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα τραυματισμών (δεν έπαιξε ο Τζεντίλε και Λάνγκφορντ προερχόταν από μακρά αποχή). Είπαμε, έχει και το απρόοπτο τη χάρη του.

Μια δεύτερη προσέγγιση, είναι ότι και οι τέσσερις ομάδες έχουν διαφορετικό στυλ παιχνιδιού. Άρα θα είναι καθοριστικό για την έκβαση της κάθε μονομαχίας, ποια θα καταφέρει να …περάσει το δικό της.

Η Ρεαλ Μ., η οποία εμφανίζεται ως το μεγαλύτερο φαβορί, είναι μια ομάδα που βασίζεται κυρίως στο ταλέντο και την προσωπικότητα των παικτών. Την ικανότητά τους να ξεπερνάνε τις δυσκολίες επειδή ξέρουν να σουτάρουν και να ευστοχούν υπό πίεση, επειδή στο ένας εναντίον ενός διαθέτουν μεγάλη αποτελεσματικότητα και γιατί έχουν τρομερά αθλητικά προσόντα που τους βοηθάνε να κερδίζουν μάχες λόγω της υπεροχής τους σε ταχύτητα και άλματα.

Διαθέτουν μακράν τον κορυφαίο πλέι μέικερ της διοργάνωσης, τον Σέρχιο Ροντρίγκεζ και έναν παίκτη όπως ο Ρούντι Φερνάντεζ, ο οποίος στην καλή του μέρα μπορεί να «σκοτώσει» τον αντίπαλο και στην κακή του, την ομάδα του. Η «βασίλισσα» των οκτώ τίτλων, έδειξε ότι δεν άφησε την περσινή ταπείνωση από τον Ολυμπιακό στο Λονδίνο, να την πάρει από κάτω.

Την μετέτρεψε σε κινητήρια δύναμη. Μένει να δούμε πως θα αντιδράσει όταν …σφίξουν τα γάλατα. Τα αδύνατα σημεία της είναι η άμυνα, την οποία μπορείς να εξαρθρώσεις αν έχεις υπομονή και κυκλοφορήσεις την μπάλα, ότι δεν έχει αξιόπιστο παιχνίδι με πλάτη στο καλάθι , πράγμα που φαίνεται από το γεγονός ότι οι περισσότερες επιθέσεις της ξεκινάνε και εκδηλώνονται απ΄ έξω προς τα μέσα και τέλος ότι στις set επιθέσεις την διακρίνει μια αναρχία, επειδή δεν έχει συνηθίσει να διαβάζει τα mismatch. Αν και για το τελευταίο, ο Ολυμπιακός της εκπαίδευσε όσο καλύτερα γινόταν.

Απέναντί της θα σταθεί η Μπαρτσελόνα, η οποία ξεκίνησε άσχημα τη σεζόν αλλά στην πορεία όχι απλά βελτιώθηκε, αλλά έπεισε ότι μπορεί να επαναλάβει την επιτυχία του 2010. Η άποψή μου είναι ότι οι «Καταλανοί» παίζουν πιο ολοκληρωμένο μπάσκετ κι από τους τέσσερις φιναλίστ. Έχουν αξιέπαινη ομαδική νοοτροπία, μεγαλύτερη ποικιλία στο παιχνίδι τους και ικανότητα να ανταποκριθούν τόσο σε παιχνίδι run and gun όσο και στο «πέντε εναντίον πέντε».

Αυτό συμβαίνει γιατί διαθέτουν πιο ισορροπημένο ρόστερ, με ικανή περιφέρεια αλλά και ψηλούς που μπορούν να της δώσουν low post παιχνίδι και να την στηρίξουν μέχρι να ζεσταθούν τα πολυβόλα (Ναβάρο, Ολεσον, Νάχμπαρ, Παπανικολάου). Το βασικό της ατού είναι η άμυνα , που μπορεί να γίνει πολύ πιεστική και με τα μακριά κορμιά που διαθέτει, αναγκάζουν τον αντίπαλο να προχωρήσει σε επιλογές εκτός λογικής.

Επίσης είναι η ικανότητα στο επιθετικό ριμπάουντ. Από την άλλη είναι πάντα ένα ζητούμενο σε τι κατάσταση θα εμφανιστεί ο Ναβάρο, ο οποίος εκ φύσεως αποτελεί το βαρόμετρο. Επίσης, παραμένει ερωτηματικό ο χαρακτήρας του Άντε Τόμιτς και πόσο θα την βοηθήσει στην κρίσιμη τελευταία περίοδο. Κι αυτό γιατί ο Ντόρσι, μπορεί να της δίνει ενέργεια στην άμυνα και στα ριμπάουντ, αλλά είναι ξεκάθαρο ότι δεν μπορείς να τον έχεις στο παρκέ στο τελευταίο πεντάλεπτο γιατί είναι ο εύκολος στόχος να του κάνεις φάουλ με τη σιγουριά ότι θα χάσει τις βολές.

Η ΤΣΣΚΑ είναι μια ομάδα του προπονητή, αλλά είναι επικίνδυνο ότι «παίκτης –κλειδί» είναι γι αυτήν ένας τύπος σαν τον Τεόντοσιτς. Της αρέσει να αμύνεται 24 δευτερόλεπτα και να επιτίθεται 24 δευτερόλεπτα, γι αυτό και, σε σχέση με την υπόλοιπη παρέα, είναι εκείνη που την βολεύουν τα χαμηλότερα σκορ. Το βασικό της ατού είναι ότι διαθέτει πολλά ψηλά και δυνατά κορμιά. Δεν είναι εύκολο να μπεις στη ρακέτα της και να κάνεις το κομμάτι σου.

Σε υποχρεώνει να σουτάρεις από μακριά. Η αδυναμία της είναι ότι δεν έχει πλέι μέικερ με την κλασσική έννοια του όρου. Οι τρεις κοντοί που προσπαθούν να οργανώσουν (Τεόντοσιτς,Τζάκσον, Πάργκο) είναι λίγοι σε αριθμό και ιδιόρρυθμοι σε μπασκετική κουλτούρα. Άρα λοιπόν είναι ξεκάθαρος στόχος του αντίπαλου προπονητή να τους πιέσει, ώστε να αποφασίζουν χωρίς καθαρό μυαλό και παράλληλα να τους φθείρει όταν αυτοί αμύνονται.

Η ομάδα του Μεσίνα γίνεται πάρα πολύ επικίνδυνη όταν αρχίσει να ευστοχεί από την περιφέρεια , γιατί τότε είσαι υποχρεωμένος να ανοίξεις διαδρόμους που μπορεί να εκμεταλλευτεί. Από την άλλη, είναι ευάλωτη στα πρώτα 7-8 δευτερόλεπτα της άμυνας, γιατί τα βαριά σκαριά αργούν να λυγίσουν τα πόδια και να ακολουθήσουν τις εκρήξεις του παίκτη που μαρκάρουν.

Σταρ της είναι ο Ουίμς, αλλά χαρακτηρίσαμε τον Τεόντοσιτς «κλειδί» για δυο λόγους : και γιατί δεν είναι τόσο φανατικός στην άμυνα και γιατί παραμένει ένας χαρακτήρας παρορμητικός κι ενίοτε αυτοκαταστροφικός, που μπορεί να κάνει την ομάδα μπάχαλο όταν προσπαθεί να γίνει ήρωας με το ζόρι. Είναι ξεκάθαρο πως η ΤΣΣΚΑ παίζει με το βάρος του κάζου που την υποχρέωσε για δυο συνεχόμενες χρονιές ο Ολυμπιακός και κλόνισε την αυτοπεποίθησή της.

Χάνοντας δικό της παιχνίδι στον τελικό της Κωνσταντινούπολης το 2012, και δείχνοντας ανήμπορη να αντιδράσει στον ημιτελικό του Λονδίνου έχει να παλέψει και με τους δαίμονές της. Οι ψυχικές της αντοχές, ειδικά τώρα κυκλοφορεί ευρύτατα ότι ο Μεσίνα ετοιμάζεται για άλλες πολιτείες, είναι αυτές που πάνω απ’ όλα θα καθορίσουν αν θα μπορέσει να ανταποκριθεί στις προκλήσεις του Μιλάνου.

Τέλος , η Μακάμπι είναι ένα ξεκάθαρο αουτσάιντερ. Αυτό είναι το μεγαλύτερο «όπλο» στη φαρέτρα της. Νιώθει ευχαριστημένη και επιτυχημένη που έφτασε ως εδώ και δεν έχει άγχος. Βασισμένη, παραδοσιακά, σε ένα Αμερικανικό στυλ παιχνιδιού, της αρέσει να τρέχει και να επιδιώκει πολλές κατοχές.

Το δεύτερο πλεονέκτημα γι αυτήν είναι ότι αντίπαλός της στον ημιτελικό είναι μια ομάδα με «κόντρα στυλ», όπως η ΤΣΣΚΑ. Εάν λοιπόν καταφέρει και της χαλάσει το μυαλό με τα γρήγορα πόδια που διαθέτει, έχει τύχη να κυνηγήσει για κάτι παραπάνω. Ίσως είναι η μόνη ομάδα που μπορεί να χτίσει την αυτοπεποίθησή της και να αυξήσει τις πιθανότητές της παίζοντας. Μη ξεχνάμε ότι εάν κάνει την έκπληξη και περάσει την ΤΣΣΚΑ , θα παίξει με μια ισπανική ομάδα που θα προέρχεται από έναν ψυχοφθόρο εμφύλιο.

Το ατού της Μακάμπι είναι η ταχύτητα και η μαχητικότητα, ειδικά όταν αυτή συναντιέται με υψηλά ποσοστά από την περιφέρεια. Η αλήθεια είναι ότι μέσα στην ρακέτα μπορείς να τη χτυπήσεις. Ο «Σόφο» νιώθει μόνος και συνήθως φθείρεται με φάουλ. Γι αυτό και ο Μπλατ προσπαθεί να σε αποτρέψει με τις παραδοσιακές σύνθετες άμυνες που στήνει, ώστε να καλύψει τέτοιου είδους αδυναμίες.

Κάπως έτσι λοιπόν, αρχίσαμε να μετράμε αντίστροφα για το βράδυ της 16ης Μαΐου. Τότε, που πάνω στο παρκέ του «Mediolanum Forum”, την θέση της θεωρίας, θα πάρει η πράξη.