Ένα πολύ θεμελιώδες κεφάλαιο που απασχολεί, ανάμεσα σε άλλα, τον Παναθηναϊκό και την προοπτική βελτίωσής του, αφορά την περιφέρειά του. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό, αν αναλογιστούμε ότι τα τελευταία χρόνια το μπάσκετ έχει μεταλλαχθεί σε παιχνίδι των “κοντών”. Οι “κοντοί” είναι που κρατάνε την μπάλα στα χέρια τους στο μεγαλύτερο διάστημα των 24 δευτερολέπτων της επίθεσης και αυτοί που αποφασίζουν πότε και πού θα πάει η μπάλα .

Για παράδειγμα και κατά γενική ομολογία, κοτζάμ ΤΣΣΚΑ, πήγε ως φαβορί αλλά απέτυχε δυο συνεχόμενες χρονιές στα φάϊναλ φορ της Πόλης και του Λονδίνου , γιατί εμπιστεύτηκε την μπάλα στα χέρια ενός παίκτη με τα χαρακτηριστικά του Τεόντοσιτς.

Την περιφέρεια του Παναθηναϊκού, δηλαδή οι παίκτες που κατά βάση καλύπτουν τοις θέσεις “1” και “2”, απαρτίζουν τέσσερις παίκτες: ο Δημήτρης Διαμαντίδης, ο Ρόκο Ούκιτς, ο Ραμέλ Κάρι και ο Νίκος Παππάς. Επικουρικά μόνο, μπορεί να τους συμπληρώσει, ειδικά στην άμυνα και σε ειδικές καταστάσεις ο Μάϊκλ Μπράμος.

Το πρώτο αβίαστο συμπέρασμα είναι ότι κανένας από τους τέσσερις δεν είναι πλει μέικερ με την κλασσική έννοια του όρου. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι και οι τέσσερις είναι “combo guard”. Ειδικά ο Παππάς και ο Κάρι είναι περισσότερο “δυάρια” που ενίοτε παίζουν στο “1”, παρά το αντίστροφο.

Ο Ούκιτς, στον Παναθηναϊκό έγινε περισσότερο πλει μέικερ απ' όσο υπήρξε στην καριέρα του, για να καταφέρει να ταιριάξει με τον Διαμαντίδη, που τα κάνει όλα. Δεν ήταν τυχαίο πως πέρυσι, μόλις ο Κροάτης προσαρμόστηκε στις απαιτήσεις του Παναθηναϊκού, άρχισε και η πρόοδος της ομάδας που την οδήγησε στο νταμπλ.

Με απλά λόγια, αυτό σημαίνει ότι “κλειδί” στην επιθετική ανάπτυξη των “πρασίνων” είναι η παρουσία του Ούκιτς και το πόσο θα αντέχει ο Διαμαντίδης να οργανώνει, να εκτελεί και να παίζει άμυνα. Ο Ούκιτς επέστρεψε τραυματίας από το Ευρωμπάσκετ . Για τον Διαμαντίδη τα χρόνια περνάνε και το γεγονός ότι η εξάρτηση της ομάδας από την απόδοσή του παραμένει τεράστια, τον επιβαρύνει σε βάθος χρόνου. Δεν είναι εύκολο να έχει δυνάμεις να τα προλαβαίνει όλα στα 30+ λεπτά που συνήθως αγωνίζεται, ακόμη και στην κακή του μέρα.

Παρακολουθώντας τα πρώτα παιχνίδια του Παναθηναϊκού την φετινή σεζόν, μηδέ της προετοιμασίας εξαιρουμένης, ήταν φανερό ότι ο Πεδουλάκης προσπαθεί να βελτιώσει την ικανότητα του Παππά να οργανώνει, δηλαδή να διαβάζει τί γίνεται στο γήπεδο και να μην έχει πρώτο μέλημά του, το πώς θα πάει στο καλάθι. Θεωρεί ότι είναι πιο πιθανό να του δώσει λύσεις στο νευραλγικό αυτό κομμάτι από τον Κάρι που είναι σε μεγαλύτερη ηλικία και δύσκολα μπορεί να αλλάξει.

Τη δεύτερη ενότητα που προσπαθεί να αναβαθμίσει ο κόουτς του Παναθηναϊκού έχει να κάνει με το αμυντικό κομμάτι, που χρειάζεται γρήγορα πόδια. Εδώ το πρόβλημα ίσως είναι μεγαλύτερο γιατί σε πολλά παιχνίδια έχει υποχρεωθεί να κάνει αλλαγές στυλ χάντμπολ, στα τελευταία τρία λεπτά, ποντάροντας στην άμυνα του Ούκιτς και στην επίθεση του Παππά. Είναι τυχαίο ότι πολλές φορές επιλέγει ως λύση να στείλει τον Γκιστ να μαρκάρει τον αντίπαλο πλει μέϊκερ για να τον δυσκολέψει στην πάσα και στην διείσδυση;

Υπάρχουν στιγμές που η περιφέρεια του Παναθηναϊκού -και στην άμυνα και στην επίθεση- δείχνει να βασανίζεται από τα προβλήματα που αντιμετώπισε το περασμένο καλοκαίρι η περιφέρεια της Εθνικής. Με Σπανούλη και Σλούκα που στον Ολυμπιακό έπαιζαν κυρίως στο “δυο”, με τον Ζήση που στην πορεία “βαφτίστηκε “άσος”. Αν κάποιος ρωτούσε (θεωρητικά) τί παίκτη θα χρειαζόταν περισσότερο από κάθε τί άλλο αυτή την στιγμή(;), θα απαντούσα : καθαρόαιμο πλει μέικερ , με έφεση στην άμυνα και την οργάνωση , όχι τόσο στο σκοράρισμα. Κι εύλογα προκύπτει η επόμενη ερώτηση: Τί είναι πιο εύκολο, να τον βρει ή να τον δημιουργήσει; Καλώς ή κακώς αυτή είναι μια σπαζοκεφαλιά που αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι προπονητές σε ανάλογες περιπτώσεις. Ο καθένας έχει τον τρόπο του για να προσπαθήσει να τη λύσει.