Η Μπαρτσελόνα επιβεβαιώνει σε κάθε ευκαιρία ότι είναι ένα τεράστιο κλαμπ, με όλη τη σημασία της λέξης. Δυο εικοσιτετράωρα πριν από τη μονομαχία της με την Ρεάλ Μαδρίτης για την 6η αγωνιστική του ΤΟΡ-16 ανακοίνωσε και επίσημα την επέκταση της συνεργασίας της με τον Τσάβι Πασκουάλ , μέχρι το καλοκαίρι του 2017.

Αν δεν "κολλήσει" κανένα… μικρόβιο και τηρήσει την προβλεπόμενη συμφωνία με 43χρονο τεχνικό από την "Hospitalet de Llobregat" που βρίσκεται νοτιοδυτικά της Βαρκελώνης, ο "γάμος" τους θα φτάσει τα εννέα χρόνια και… βλέπουμε.

Αν προσπαθήσουμε να υπολογίσουμε το κλάσμα των τίτλων σε σχέση με τον χρόνο παραμονής στο τιμόνι της ομάδας, ίσως το επίτευγμά του να χαρακτηριστεί ακόμη πιο αξιοθαύμαστο από τα 13 χρόνια του Ομπράντοβιτς στον Παναθηναϊκό. Άλλωστε, ο "Ζοτς" ο οποίος βάσει τίτλων είναι αναμφισβήτητα και μακράν ο κορυφαίος όλων, επιδείκνυε ευρωπαϊκούς θριάμβους και ελάχιστες αφορμές για αμφισβήτηση. Στο ελληνικό πρωτάθλημα, μέχρι το 2006 έπαιζε για τον τίτλο με αντιπάλους την ΑΕΚ και το Μαρούσι. Και το πρωτάθλημα που έχασε το 2002 από τον "Δικέφαλο", που με τη σειρά του το άρπαξε από μια αναλαμπή του παρακμάζοντος -μέχρι να αναλάβουν οι Αγγελόπουλοι- Ολυμπιακού, πολύ ήταν. Κι αν θυμάμαι καλά είχε φέρει και γκρίνια παρότι είχε συνοδευθεί από τον άθλο της Μπολόνια.

Το αστείο της υπόθεσης, είναι ότι στην Ελλάδα, συχνά ο Πασκουάλ χλευάζεται και χαρακτηρίζεται ηττοπαθής, επειδή επί των ημερών του η Μπαρτσελόνα έφτασε σε πέντε φάιναλ φορ και κατέκτησε, όλη κι όλη, μία ευρωπαϊκή κούπα, το 2010 στο Παρίσι κόντρα στον Ολυμπιακό. Σκεφτείτε να ήταν προπονητής σε ελληνική ομάδα και να είχε να αναμετρηθεί με την δική μας ζοφερή πραγματικότητα. Τη "ψύχωση" που είχε επικαλεστεί ο Σρετκο Κατανετς, όταν ανέλαβε τον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό του Σωκράτη Κόκκαλη.

Καλώς ή κακώς, φαίνεται ότι η Μπαρτσελόνα, δεν κρίνει μόνο "τι κάνεις γι' αυτήν", αλλά και "πώς το κάνεις;". Ίσως αυτό το τελευταίο να έχει μεγαλύτερη σημασία.

Επί των ημερών του "Τσάβι", η "Μπάρτσα" μπορεί να μη σάρωσε τους τίτλους της Euroleague, αλλά πέτυχε κάτι πολύ σπουδαίο. Είχε διάρκεια, έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο, ήταν εκεί για να δώσει την μάχη της μέχρις εσχάτων και κυρίως πρόσφερε βραδιές υψηλής μπασκετικής ποιότητας. Ξέχωρα από το γεγονός ότι στον εξαντλητικό ισπανικό μαραθώνιο δεν είναι και λίγα 4 πρωταθλήματα, 3 κύπελλα , 3 SuperCopa. Κανείς δεν τον λοιδόρησε όταν μετά τα πανηγύρια του Παρισιού έχασε με sweep και από πλεονέκτημα έδρας το πρωτάθλημα από την Λαμποράλ του Ιβάνοβτς, δηλαδή από μια ομάδα που δεν έφτασε καν στην "πόλη του φωτός" και είχε όλο το χρόνο να αφοσιωθεί στον συγκεκριμένο στόχο.

Του αναγνώρισαν την ατυχία να χάσει πριν το Λονδίνο τον Πιτ Μάικλ και στην διάρκειά του τον Τζαβάι για να αποσυντονιστεί ξαφνικά όλο το κέντρο βάρους της. Αντιλαμβάνονταν ότι σταδιακά ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο έφτανε στην δύση του, περνώντας περισσότερη ώρα στο φυσικοθεραπευτήριο παρά στο παρκέ. Σε όλη αυτή την πορεία πάντα παρουσίαζε κάποιους νέους αλλά και νεαρούς παίκτες με τελευταίο το δίδυμο Αμπρίνες- Χεζόνια.

Από συζητήσεις με άλλους σπουδαίους Ευρωπαίους προπονητές κατέληξα στο συμπέρασμά ότι η εκτίμηση του σιναφιού προς το πρόσωπό εκπορεύεται από τρεις βασικούς άξονες:

1. Είναι από εκείνους που έχει εισάγει στην προπονητική ατζέντα πολλούς νεωτερισμούς, τους οποίους αξίζει ακόμη και να αντιγράψεις. Ιδέες και πρωτότυπα plays που δεν σε αφήνουν να πλήξεις.

2. Παρουσιάζει ομάδες που παρουσιάζουν αξιοθαύμαστη ισορροπία μεταξύ γρήγορου και σετ παιχνιδιού γιατί μαθαίνει τους παίκτες να διαβάζουν.

3. Παρουσίαζε ανέκαθεν σπουδαίες αμυντικές ομάδες χωρίς να έχει στο ρόστερ του τους καλύτερους αμυντικούς, για να μη πω το αντίθετο.

Τους… απωθεί

Προφανώς, τύποι προπονητών σαν τον Πασκουάλ δεν ταιριάζουν να αγαπηθούν από στην ελληνική ψυχοσύνθεση η οποία δεν έχει συνηθίσει να αναπτύσσεται σε ένα περιβάλλον αθλητικού πολιτισμού. Ίσως γιατί εκεί που βρίσκονται μπορούν να φερθούν ως κανονικοί άνθρωποι και όχι παριστάνοντας τους δικτάτορες ή τους σατράπηδες. Οι σχέσεις τους με τους παίκτες να μην διαμορφώνονται από τη σύγκριση των μηδενικών στα συμβόλαιά τους. Ή με βάση το φόβο που τους προκαλούν. Δεν ξέρω γιατί έχω την εντύπωση ότι τον Έλληνα οπαδό τον απωθεί το… κανονικό. Λες και θέλει να προβάλει το αδύναμο "Εγώ" του σε είδωλα που φέρονται και ενεργούν με τέτοιο τρόπο που να ικανοποιούν τα πιο ταπεινά ένστικτά του. Δωσ’ του σφαλιάρα και παρ’του την ψυχή. Ίσως γιατί κατά βάθος ξέρει ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να κάνει και ο ίδιος το αυτονόητο. Δηλαδή την δουλειά του.