Αφήνοντας κατά μέρος τους προλόγους και τις περικοκλάδες θα σας εξομολογηθώ την πρώτη σκέψη που έκανα φεύγοντας από το ΟΑΚΑ την Πέμπτη το βράδυ: "Αυτό το ματς που μόλις παρακολούθησα, δεν ήταν φυσιολογικό, ειδικά για την εποχή". Και δεν ήταν φυσιολογικό, με την έννοια ότι όσες φορές κι αν ξαναπαίξουν, ο Παναθηναϊκός με την Φενέρμπαχτσε, με τα ίδια ρόστερ, αποκλείεται να επαναληφθούν οι παράμμετροι που διαμόρφωσαν την συγκεκριμένη εικόνα του.

Δεν είναι εύκολο για μια ομάδα, όποια κι αν είναι αυτή , εκδηλώνοντας πολύ λιγότερες επιθέσεις από τον αντίπαλο, να σουτάρει (κάποια στιγμή στο ματς) 14 στα 16 τρίποντα, λίγο αργότερα το κοντέρ να γράφει 17 στα 21 και στο τέλος να σταματάει στην ένδειξη 18 στα 26, λες και πέταγε πέτρες στη θάλασσα. Μοιραία το ερώτημα που γεννιέται είναι πόσο διαφορετικό θα μπορούσε να είναι το ίδιο ματς, σε κάποια από τις βραδιές που η μπάλα δεν θα έμπαινε μέσα με την ίδια άνεση. Δηλαδή τις περισσότερες.

Από την άλλη, δεν μπορούσα να ξεχωρίσω, τί με είχε ξαφνιάσει περισσότερο: Η διαστημική εμφάνιση του Παναθηναϊκού του Ντούσκο Ιβάνοβιτς, που μάγεψε αποδίδοντας ένα μπάσκετ τόσο ολοκληρωτικό και χορταστικό που χρόνια είχε να προσφέρει στο κοινό του; Ή μήπως η άθλια εμφάνιση της Φενέρμπαχτσε του ντροπιασμένου Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς που ήταν να την λυπάσαι αν σκεφτείς πόσα χρήματα έχει ξοδέψει και εμφανίστηκε εμπρός μας σα σκόρπια διαδήλωση;

Αισθάνομαι λοιπόν ότι η πραγματικότητα είναι κάπου στη μέση. Και πιστεύω ότι αν εξαιρέσουμε την μέθεξη που πρόσφεραν οι "πράσινοι" στο κοινό τους, ειδικά όταν απέναντι έβλεπαν έναν προπονητή που τον έχουν καταχωρήσει στην καρδιά τους ως "αξεπέραστο" και στη συνείδησή τους ως "μπασκετική αυθεντία" καλό θα κάνουν να μην αφήσουν την ευφορία που τους προκάλεσε το συγκεκριμένο ματς να τους παρασύρει σε βιαστικά και υπερφύαλα συμπεράσματα. Κάτι αντίστοιχο είχαμε υποστηρίξει σε μια εκ διαμέτρου αντίθετη κατάσταση, μετά τις εμφανίσεις στα φιλικά της Λιθουανίας. Μη ξεχνάμε επίσης ότι δεν μας χωρίζει παρά μόλις μία εβδομάδα, από τον εκτροχιασμό του Μονάχου.

Σε αυτές τις περιπτώσεις, μια καλή αντίδραση είναι να χρησιμοποιήσουμε την λογική με την οποία βαθμολογούν σε διαγωνισμούς ομορφιάς ή τραγουδιού: αφαιρούμε τον μεγαλύτερο και τον μικρότερο βαθμό και υπολογίζουμε τον μέσο όρο από τους υπόλοιπους. Πολλές φορές έχουμε υποστηρίξει τη θεωρία που λέει ότι τελικά, πολύ πιο μακριά , σε διάρκεια και βάθος χρόνου μπορεί να φτάσει μια ομάδα με υψηλότερο minimum απόδοσης , παρά μια ομάδα με υψηλότερο maximum . Συν τοις άλλοις τα κρίσιμα ματς δεν τα παίζεις με τέτοια εξωπραγματικά ποσοστά ευστοχίας. Η καλή ομάδα, όπως και ο καλός παίκτης φαίνονται στην άσχημη μέρα τους και όχι στην καλή τους.

"Ναι ρε μεγάλε, αλλά μπορείς να αγνοήσεις μια τέτοια εμφάνιση; Δεν θα την αξιολογήσεις; Θα κάνεις ότι δεν έγινε;" θα ρωτήσετε και με το δίκιο σας. Όχι, λοιπόν, δεν θα την αγνοήσεις, είναι η απάντηση. Θα την θεωρήσεις ως μια βάσιμη ένδειξη, ότι όσο η αυτοπεποίθηση είναι τόσο ψηλά, οι δυνατότητες υπάρχουν. Και βάσιμα θα υποστηρίξεις ότι εφόσον προσαυξηθούν (επάνοδο Μαυροκεφαλίδη, προσαρμογή Ράιτ, εκπαίδευση Μποχωρίδη και ενεργοποίηση Νέλσον), τότε το πράγμα αλλάζει, σε σχέση με το ταπεινό "ξεκινάμε με πρώτο στόχο την πρόκριση στο ΤΟΡ 16 και βλέπουμε" του Δημήτρη Διαμαντίδη.

Όπως άλλαξε επί Ιβάνοβιτς, σε χρόνο ρεκόρ και παρά τα προβλήματα της προετοιμασίας, το αγωνιστικό προφίλ του Παναθηναϊκού που είχαμε συνηθίσει την τελευταία διετία. Από μια ακραιφνώς αμυντική ομάδα η οποία με το ζόρι ξεπερνούσε τους 70 πόντους, μεταμορφώθηκε σε μια επιθετική , που τους 80 τους έχει για...πρωινό.

Είναι η φιλοσοφία του προπονητή, η οποία υποστηρίχθηκε με ανάλογες επιλογές παικτών όπως ο Σλότερ και ο Μπατίστα, η οποίοι έχουν τρομερή επαφή με το καλάθι και προκαλούν δυο διαφορετικούς είδους και ύφους απειλές. Ο Αμερικανός από την περιφέρεια και ο Ουρουγουανός από το low post. Αν σε αυτούς προσθέσουμε την εμπειρία του Φώτση, την διεισδυτική ικανότητα του Γιάνκοβιτς και του Παππά, που δεν χαρίζονται στο "ένας εναντίον ενός", την αλτικότητα του Γκιστ που ορμάει στο επιθετικό ριμπάουντ σαν γεράκι, το θράσος του Μπλουμς και όλους μαζί τους βάλουμε κάτω από την ομπρέλα του δημιουργικού Διαμαντίδη των 1000+ ασίστ διαπιστώνουμε ότι υπάρχει μια πολλά υποσχόμενη ποικιλία. Μοιραία λοιπόν, όπως την προηγούμενη διετία το ζητούμενο ήταν αν ο Παναθηναϊκός θα μπορέσει να ανταποκριθεί σε μάτς που το σκοράρισμα ανέβαινε ψηλά, φέτος θα είναι αν η άμυνά του θα μπορέσει να τον κρατήσει σε βραδιές που η επίθεσή του δεν θα βγάζει φωτιές.

Εν κατακλείδι, το πού μπορεί να οδηγήσει τους "πράσινους" αυτή η ενδιαφέρουσα μετάλλαξη, ειδικά στην Ευρώπη, κανείς δεν μπορεί να το προσδιορίσει με ακρίβεια από ένα εντός έδρας ματς της πρώτης φάσης . Το μόνο βέβαιο είναι ότι φέτος δείχνουν περισσότερο ικανοί να ψυχαγωγήσουν τον κόσμο τους.

ΥΓ1: Ο Ομπράντοβιτς, μπορεί να μην κινδυνεύει να απομυθοποιηθεί, παρότι παρουσίασε μια ομάδα που θύμιζε μπουλούκι. Τουλάχιστον όμως , σε συνέχεια των περσινών, μας έδωσε μια αφορμή να σκεφτούμε ότι όσα πρόσφερε αυτός στον Παναθηναϊκό, άλλα τόσα πρόσφερε κι ο Παναθηναϊκός σε αυτόν .

ΥΓ2: Ταυτόχρονα, μας υπενθύμισε πόσο εύκολα και αβασάνιστα βγάζουμε συμπεράσματα για προπονητές με βάση την κάθε βραδιά. Ξαφνικά, σε κάποια φάση πέρυσι, για τους Έλληνες, ο Περάσοβιτς ειχε γίνει το "next big thing", επειδή είδαμε δυο καλές εμφανίσεις της Βαλένθια. Τον ξεχάσαμε φέτος επειδή η Βαλενθια μπήκε στην Euroleague και παραπαίει. Πριν δυο εβδομάδες τη θέση του στις προτιμήσεις " πήρε ο Ζνοβτς επειδή νίκησε Ιβκοβιτς και Ομπράντοβιτς σερί, στο τουρκικό πρωτάθλημα. Λατρεύαμε τον Πιανιτζάνι και γελάγαμε με τον Κολέ, ενώ τώρα συμβαίνει το αντίθετο.

Δεν ισχυρίζομαι όλοι αυτοί οι προπονητές δεν είναι ικανοί. Το αντίθετο. Είναι όμως στη φύση μας να υπερβάλλουμε , ειδικά όταν σκέφτομαι πώς αντιμετωπίζουμε τους δικούς μας. Ο βασικός λόγος είναι ότι με εκείνους του εξωτερικού, ασχολούμαστε μόνο όταν κάνουν κάτι δυνατό και πέφτουν πάνω τους τα φώτα . Δεν τους ζούμε και δεν τους παρακολουθούμε τόσο στενά για να έχουμε υπόψιν μας πόσες σκοτεινές βραδιές /φάσεις/χρονιές έχουν περάσει. Ακόμη κι ο νυν προπονητής του Λεμπρόν , Ντέιβιντ Μπλατ , στον Άρη απέτυχε, ενώ πριν τον περσινό θρίαμβο με την Μακάμπι στο Μιλάνο, είχε φτάσει σε σημείο να μη τολμάει να βγει στο δρόμο του Τελ Αβιβ λόγω της εικόνας που παρουσίαζε η ομάδα. Από σύμπτωση δεν απολύθηκε στα μέσα της σεζόν.

ΥΓ 3: Βλέποντας τον Γκούντελοκ να... πνίγεται, μας ήρθε στο μυαλό μου να " τρολάρω" όσους έκαναν σημαία τους μια φράση που είχε πει κάποτε ο αμίμητος Στηβ Γιατζόγλου: "Στην Αμερική πετάς μια πέτρα κι όποιον πλει μέικερ πετυχαίνεις τον παίρνεις στην ομάδα σου". Αμ δε...