Η ΑΕΚ, όπως έχει όλα τα πλεονεκτήματα μιας πραγματικά μεγάλης ομάδας, έχει και όλα τα μειονεκτήματα μιας πραγματικά μεγάλης ομάδας. Το βασικό της πλεονέκτημα είναι ότι έχει μια ξεχωριστή δυναμική, η οποία μπορεί να την βοηθήσει να πετύχει πράγματα που υπό άλλες συνθήκες χρειάζονται περισσότερο χρόνο, πολύ πιο σύντομα.

Το βασικό της μειονέκτημα είναι ότι αυτή η διαδικασία συνοδεύεται από ανυπομονησία που ενίοτε μετατρέπεται σε βιασύνη. Αυτή η βιασύνη είναι ίσως ο μεγαλύτερος αντίπαλός της στην προσπάθεια που ξεκίνησε , με στόχο την επιστροφή στο επίπεδο της Euroleague.

Φάνηκε από την απογοήτευση με την οποία η αντιμετωπίστηκε ο αποκλεισμός από τον Άρη , στο τρίτο και τελευταίο παιχνίδι της α' φάσης των play off, ειδικά σε συνδυασμό με την άνετη νίκη των 38 πόντων που είχε πετύχει στο ματς του ΟΑΚΑ, ισοφαρίζοντας σε 1-1. Δεν θα σταθούμε ούτε με το "πώς", ούτε με το "γιατί" της συγκεκριμένης σειράς. Δεν είναι το θέμα μας.

Είναι αλήθεια ότι η ομάδα πέρασε μια πολύ μεγάλη -αλλά αναγκαία όπως εξελιχθεί το πράγμα- περιπέτεια, με τον υποβιβασμό της στην Β' Εθνική. Επίσης είναι αλήθεια ότι έβγαλε εις πέρας με θαυμαστή συνέπεια την δύσκολη διαδικασία της αναρρίχησης. Κι εκεί που ξεκινούσε την φετινή σεζόν, με μετρημένο μπάτζετ και βασικό στόχο να εξασφαλίσει με ασφάλεια την παραμονή της στην Α1, το μπάσιμο ενός φιλόδοξου και δυναμικού παράγοντα όπως ο Μάκης Αγγελόπουλος, άλλαξε ξαφνικά τα δεδομένα. Της το επέτρεψε και το χαμηλό επίπεδο του ελληνικού πρωταθλήματος.

Άρχισαν να αποκτούνται παίκτες οι οποίοι εκ των πραγμάτων ήταν πιο ποιοτικοί από αυτούς που υπήρχαν. Ο Βαγγέλης Ζιάγκος που οδήγησε με ασφάλεια την ομάδα στα μεγάλα σαλόνια, αντικαταστάθηκε από τον πολύπειρο Ντράγκαν Σάκοτα. Ωστόσο, κανείς δεν πρέπει να ξεχνά ότι η δημιουργία μιας πραγματικά δυνατής ομάδας απαιτεί μια ολόκληρη διαδικασία, την οποία δεν μπορείς ούτε να αγνοήσεις, ούτε να ξεγελάσεις. Ακόμη κι αν τα καταφέρεις το πιθανότερο είναι ότι το αποτέλεσμα θα είναι ευκαιριακό.

Δεν μπορείς να απαιτείς να είσαι απόλυτα έτοιμος για εξετάσεις, καλύπτοντας την ύλη πέντε χρόνων, μέσα σε έξη μήνες. Δεν είναι φυσιολογικό. Εκτός αν σου "σφυρίξουν" τα θέματα.

Αν ήταν έτσι τα πράγματα, τότε για ποιό λόγο οι ομάδες να χτίζονται το καλοκαίρι και να κάνουν καλοκαιρινή προετοιμασία; Γιατί να μην αφήνουν να περάσουν δυο τρεις μήνες, να γλιτώσουν μερικά έξοδα και να μη βάζουν μπρος κατά τον Νοέμβριο; Γιατί να ψάχνουν για τους κατάλληλους παίκτες βάσει ενός συγκεκριμένου πλάνου του προπονητή που έχει την ευθύνη και να μην αρχίζουν να συγκεντρώνουν τους θεωρητικά καλύτερους ή πιο φημισμένους, από αυτούς που ξέμειναν από δουλειά;

Στην παρούσα φάση λοιπόν, δείχνει αναγκαίο, να μην σταθεί ούτε στιγμή στον αποκλεισμό ή στις νίκες που δεν έκανε από τότε που αναβαθμίστηκε για τον απλούστατο λόγο ότι όλα αυτά δεν έγιναν κάτω από φυσιολογικές συνθήκες. Αυτό που έχει να κάνει είναι να συνειδητοποιήσει ότι ήδη έχει κάνει το πρώτο βήμα ώστε να ξεκινήσει το ένα νέο μακρύ ταξίδι προς τα εκεί που οραματίζονται οι άνθρωποι που την αγαπούν. Και να αρχίσει να φτιάχνει, με κανονικό τρόπο, μια κανονική ομάδα, η οποία ρεαλιστικά να είναι ικανή να ανταποκριθεί στις υψηλές αυτές προσδοκίες. Τότε θα είναι έτοιμη και να κρίνει και να κριθεί.

Γιατί, όπως λέει μια ελληνική παροιμία: Η βιάση ψήνει το ψωμί, μα δεν το καλοψήνει.