Γιατί όχι;

Δικαίωμα… Το σκέφτηκα καλύτερα και αποφάσισα να μην απαντήσω ακριβώς στο ερώτημα που διατυπώθηκε στον τίτλο. Θα αφήσω τον Έτορε Μεσίνα να ξεφυλλίσει τον τσελεμεντέ της προπονητικής για να βρει λύσεις.

Ας το μετασχηματίσω λίγο (το ερώτημα): «Γιατί ναι;» …Καλύτερο μου ακούγεται!

«Γιατί ναι;» λοιπόν. Ποιες αδυναμίες της ΤΣΣΚΑ, ανέδειξε ο ίδιος ο Παναθηναϊκός στα προηγούμενα τέσσερα παιχνίδια, μέχρι να ισοφαρίσει σε 2-2 και να οδηγήσει την σειρά στο πέμπτο και τελευταίο; Πού μπορεί να «πατήσει» για να αυξήσει τις πιθανότητές του να πετύχει την ολική ανατροπή και να πάρει ελόγου του το εισιτήριο για το Μιλάνο; Εκεί, όπου ήδη βρίσκεται η Μακάμπι και περιμένει τον νικητή.

Κατ’ αρχάς να ξεκαθαρίσουμε ότι φαβορί παραμένουν οι Ρώσοι. Στη θέση του, ο κάθε Μεσίνα θα επιστράτευε την κλασσική αλλά τίμια ατάκα : «αν στην αρχή της σεζόν μας έλεγαν ότι θα παίζαμε την πρόκριση σε ένα παιχνίδι στην έδρα μας, θα πετάγαμε την σκούφια μας. Γι αυτό το πλεονέκτημα έδρας κοπιάσαμε τόσο πολύ και είναι στο χέρι μας να το αξιοποιήσουμε». Είναι κι αυτός ένας τρόπος για να υποβαθμιστούν ή αν προτιμάτε να ξεχαστούν όλα όσα μεσολάβησαν από την Μεγάλη Τετάρτη που ξεκίνησε η μονομαχία της «ρώσικης αρκούδας» με τον Παναθηναϊκό, μέχρι την Τετάρτη του Πάσχα, που ολοκληρώθηκαν οι …πρόβες τελικού. Γιατί, εδώ που φτάσαμε, το ματς της Παρασκευής, περί τελικού πρόκειται. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Ας επανέλθουμε: «Γιατί ναι;»

*Γιατί η ΤΣΣΚΑ, παρότι ξόδεψε και φέτος ένα τσουβάλι εκατομμύρια δείχνει ότι δεν έχει ισορροπία. Διαθέτει πολλούς και βαρείς ψηλούς, αλλά μόλις τρεις καθαρόαιμους περιφερειακούς (Τζάκσον, Πάργκο, Τεόντοσιτς). Κι όλα αυτά, ενώ έχει αποδειχθεί περίτρανα ότι τα μεγάλα ματς τα παίζουν και τα κερδίζουν οι κοντοί. Επιπλέον ο Μεσίνα βάζει πολλούς παίκτες να παίζουν σε άλλες θέσεις από την πραγματική τους. Τον Χάινς στο «τέσσερα» ενώ διέπρεψε ως «πέντε», τον Ουίμς στο «δυο» ενώ είναι «τρία» και πάει λέγοντας.

*Γιατί ανάμεσα σε αυτούς ούτε ένας δεν είναι καθαρόαιμος πλέι μέικερ, με την ευρωπαϊκή έννοια του όρου, δηλαδή ικανός να βάλει τους συμπαίκτες του στις θέσεις τους και να τρέξει τα συστήματα που είναι απαραίτητα για να αξιοποιηθούν τα προσόντα του καθενός. Ειδικά οι ψηλοί βλέπουν… χαρά μόνο όταν συνεργάζονται μεταξύ τους (high-low). Τζάκσον, Πάργκο και Τεόντοσιτς, ενστικτωδώς, πρώτα κοιτάνε να σκοράρουν και μετά να πασάρουν.

* Γιατί ακόμη και αν επιστρέψει ο Τεόντοσιτς κανείς δεν βάζει το χέρι του στη φωτιά ότι έχει τον χαρακτήρα να ηρεμήσει τους συμπαίκτες του. Ελλοχεύει το ενδεχόμενο να τους εκνευρίσει και να τους μπερδέψει, προσπαθώντας να (ξανα)βάλει μπροστά τον εγωϊσμό του και να ξεχάσει ότι προέρχεται μια τόσο μακριά αποχή που τον έχει βγάλει εκτός ρυθμού.*Γιατί οι βαρείς ψηλοί της ΤΣΣΚΑ, συνεχίζουν να αποδεικνύονται ευάλωτοι στα πρώτα δευτερόλεπτα της άμυνας τους, ειδικά όταν απέναντί τους υπάρχουν εκρηκτικοί τύποι , όπως ο Λάσμε και ο Γκίστ ή ευέλικτοι, όπως ο Μαυροκεφαλίδης.Μέχρι να χαμηλώσουν στην θέση ετοιμότητας και να αλλάξουν κατεύθυνση, έχουν χάσει ζωτικό έδαφος.* Γιατί ο Παναθηναϊκός, απέδειξε από το πρώτο κιόλας παιχνίδι, ότι μπορεί να νικήσει εκεί μέσα, για να μη πούμε ότι έχασε δικό του παιχνίδι. Αυτό σημαίνει ότι έχει βάλει τον αντίπαλο στην διαδικασία της αμφιβολίας. Ειδικά τον συγκεκριμένο που προέρχεται από δυο μεγάλα πατατράκ στον τελικό της Πόλης και στον ημιτελικό του Λονδίνου, από μια άλλη ελληνική ομάδα, τον Ολυμπιακό. Καμιά φορά λένε: το μόνο που μαθαίνεις από τις ήττες, είναι να χάνεις…

*Γιατί η «Universal Sports Hall” που χρησιμοποιεί ως έδρα, είναι μακράν η πιο ήσυχη από τις έδρες των ομάδων που έφτασαν στα πλέι οφ. Καμία σχέση με ΟΑΚΑ, ΣΕΦ ή «Παλάθιος Ντε Ντεπόρτες» όπου θα φιλοξενηθεί το άλλο μεγάλο πέμπτο παιχνίδι , της Ρεάλ Μ. με τον Ολυμπιακό. Παρακολουθώντας τα δυο πρώτα ματς, της Μ. Εβδομάδας, αν δεν έβλεπες παίκτες να κινούνται, αλλά τόσες «κουπ κομμωτηρίου» να δεσπόζουν στις πρώτες σειρές της κερκίδας, θα νόμιζες ότι η τηλεόραση είχε συνδεθεί με τον καθεδρικό ναό του Αγίου Βασιλείου. Θα μου πείτε ότι από τα καφριλίκια που έχουμε παρουσιάσει κατά καιρούς ως Έλληνες, χίλιες φορές καλύτερη η Μόσχα, αλλά το μπάσκετ είναι ένα ατμοσφαιρικό άθλημα και αυτό δεν αλλάζει. Γιατί πάντα να είμαστε των άκρων;

Αντί επιλόγου, αξίζει να επαναλάβουμε- γιατί δεν είναι απίθανο να το ξεχάσουμε- ότι ο Παναθηναϊκός έχει ήδη κάνει το χρέος του και πάει χωρίς πίεση να διεκδικήσει την υπέρβαση. Κανείς δεν θα τον κατηγορήσει αν τελικά δεν τα καταφέρει. Αντίθετα, έχω την αίσθηση ότι η ΤΣΣΚΑ θα κλυδωνιστεί επικίνδυνα αν αποτύχει και πάλι. Ειδικά αν λιποψυχήσει.

ΥΓ1: Σύμφωνοι, παραλίγο να στοιχίσει η ευστοχία του Ούκιτς στην δεύτερη βολή που έδωσε χρόνο στην ΤΣΣΚΑ να οργανώσει σε τάιμ άουτ την τελευταία επίθεση του κανονικού αγώνα και να ισοφαρίσει. Όπως επίσης ήταν φανερό ότι ο Αλβέρτης δεν ήθελε να βγάλει τον Γκιστ και να βάλει τον Ράιτ πριν εκτελέσει και αστοχήσει ο Ουίμς στην τελευταία βολή της παράτασης που στοίχισε ένα χαμένο αμυντικό ριμπάουντ. Αλλά η φάση που είδαμε να εκτελείται με χειρουργική ακρίβεια στην επαναφορά του Διαμαντίδη που είχε ως αποτέλεσμα το μεγάλο τρίποντο του Φώτση, τα σκέπασε όλα και με το παραπάνω.

ΥΓ2: Για μια ακόμη φορά αποδείχθηκε πόσο μεγάλο ρόλο παίζουν οι συγκυρίες στην Euroleague. H Αρμάνι έχασε το πλεονέκτημα έδρας και αποκλείστηκε, αλλά μην ξεχνάμε ότι λίγο πριν μπει στα πλέι οφ έχασε τον πολύτιμο Αλεσάντρο Τζεντίλε, ενώ ο Κιθ Λάνγκφορντ επέστρεψε από σοβαρό τραυματισμό. Και η Μακάμπι είχε τα προβλήματά της (Τζέιμς) , αλλά τα είχε νωρίς και είχε προλάβει να τα επεξεργαστεί. Και πάλι, η Αρμάνι θα μπορούσε να αποφύγει το «μπρέικ» στο πρώτο ματς αν ο ίδιος ο Λάνγκφορντ δεν αστοχούσε στην δεύτερη βολή του φινάλε, που θα απέτρεπε την παράταση. Κάτι ανάλογο έπαθε πέρυσι η Μπαρτσελόνα με τον Μάϊκλ και τον Τζαβάι. Αλλά είπαμε: αυτή είναι η φυσιογνωμία της μάχης