Η φυσιογνωμία του λάθους

Υπήρξαν αγώνες της πρώτης φάσης που θαρρούσες ότι έβλεπες ντέρμπι του ΤΟΡ-16. Και σε ένταση και σε ποιότητα. Το παιχνίδι της Μαδρίτης ήταν ένας αγώνας του ΤΟΡ-16 που θύμιζε έναν αγώνα της πρώτης φάσης, από τους τελευταίους, όταν πια όλα είχαν κριθεί.. Αν δεν υπήρχε η λαβή του Καμπάτσο στο Διαμαντίδη για να ανάψουν τα αίματα, λίγο πριν το φινάλε, θα μέναμε με την εντύπωση ότι παρακολουθούσαμε ένα φιλικό προετοιμασίας.

Από τη μία ήταν ο Παναθηναϊκός. Χωρίς τέσσερις παίκτες, έβλεπες μια ομάδα να που δεν μπορούσες να καταλάβεις ότι έπαιζε έτσι επειδή δεν το πίστευε (ότι μπορεί να νικήσει) ή επειδή δεν μπορούσε (να παίξει καλύτερα).Ειδικά η άμυνα, επείχε πολύ από το να χαρακτηριστεί "aggressive". Με δυο καλές πάσες των απέναντι και απλά μάζευε την μπάλα από το δυχτάκι.

Από την άλλη ήταν η Ρεάλ Μαδρίτης, η οποία επίσης κινήθηκε σε ένα δυσδιάκριτο όριο μεταξύ του "δεν φοβάμαι να χάσω από έναν αποδεκατισμένο αντίπαλο" και του "δεν μπορώ να παίξω και πολύ καλύτερα φέτος". Είναι προφανές ότι η φετινή ομάδα δεν έχει την ποιότητα της περσινής. Οι επιλογές του καλοκαιριού την αποδυνάμωσαν και χαμήλωσαν πολύ το ταβάνι της. Την μετέτρεψαν, από ένα γκρουπ που έχανε μόνο από τον κακό του εαυτό, σε ένα άλλο με πεπερασμένες δυνατότητες. Αν, φέτος που το final four φιλοξενείται στην έδρα της, καταφέρει ό,τι απέτυχε να κάνει στο Λονδίνο και στο Μιλάνο, θα είναι κατόρθωμα. Το μαρτυρά ο τρόπος που κοουτσάρει ο Λάσο και οι επιλογές στις οποίες κατέληξε για να βγει από την κρίση των γιορτών. Είναι από τις περιπτώσεις που προτιμάς να έχεις δέκα Ρέγιες , παρά δέκα Ρούντι. Αυτή είναι και μια εξήγηση για την εκτροπή του Καμπάτσο. Μέσα σε 1’ και 44’’ έπρεπε να βγάλει από μέσα του όλη την ενέργεια που «έβραζε» μέσα του, παρακολουθώντας τα υπόλοιπα 38’ και 14’’ από τον πάγκο. Άλλα φανταζόταν όταν το καλοκαίρι άφηνε την Πενιαρόλ για να τεθεί στις υπηρεσίες της "βασίλισσας".

Ακόμη και κάτω από αυτές τις συνθήκες, σε ένα ματς που και πλήρης να έπαιζε δεν θα ήταν από εκείνα που θα κύκλωνε ότι έπρεπε οπωσδήποτε να νικήσει, ο Παναθηναϊκός αδίκησε τον εαυτό του. Ότι έβγαλε το με οκτώ παίκτες δεν είναι μια επαρκής εξήγηση και για τα 22 λάθη που έκανε. Για την ακρίβεια, το πρόβλημα δεν ήταν μόνο στον αριθμό αλλά και στην φυσιογνωμία τους. Υπάρχουν λάθη και λάθη. Τα χειρότερα είναι αυτά που δίνεις τη μπάλα στα χέρια του αντιπάλου και μαζί την ευκαιρία να σε αποτελειώσει με ένα απλό τρέξιμο στο γήπεδο. Ακόμη κι αν νιώθεις ότι σε πιέζουν ασφυκτικά και δεν μπορείς να βρεις συμπαίκτη σου, είναι καλύτερα να πετάξεις την μπάλα με το πόδι στην κερκίδα παρά να τους τη δίνεις στο πιάτο. Γιατί τουλάχιστον τότε θα προλάβεις να αμυνθείς. Κι ενδεχομένως η διαφορά να ήταν δέκα πόντους μικρότερη . Και με διαφορά δέκα πόντους μικρότερη…

Το θετικό ήταν ότι ο Ιβάνοβιτς (που δεν μπορώ να πιστέψω ούτε και δεν διανοούμαι ότι αυτή την εποχή δεν ψάχνει για έναν ψηλό να ενισχύσει -κατ’ αρχάς αριθμητικά- την front line του) χρησιμοποίησε τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο με τον χρόνο και τον τρόπο που του αναλογεί. Φαίνεται καθαρά η αντίληψή του ότι ο νεαρός είναι στο στάδιο της εκπαίδευσης και όχι της ευκαιρίας. Δεν τον φορτώνει με περισσότερες ευθύνες από αυτές που του αναλογούν, ειδικά στην Ευρώπη. Κι έτσι του δίνει την ευχέρεια να μπει στο πνεύμα της Euroleague χωρίς την αχρείαστη πίεση που θα ταίριαζε σε παίκτη που αποκτήθηκε έτοιμος για να σταθεί. Είναι ένας ασφαλής τρόπος να περιορίσει την πιθανότητα να του "κόψει τα φτερά" αντί να του ανοίξει το δρόμο.