Θέλει πολύ μεγάλη προσπάθεια για να απαντήσει κανείς τί ακριβώς συνέβη στον πρώτο τελικό των φετινών πλέι οφ, δηλαδή αν ο Παναθηναϊκός ήταν αυτός που αρνήθηκε να χάσει ή ο Ολυμπιακός αυτός που αρνήθηκε να νικήσει.

Από την άλλη είναι ξεκάθαρο ότι θα πρέπει να περιμένουμε και το ματς της Δευτέρας, στο ΣΕΦ, για να επεξεργαστούμε μια μεγαλύτερη βάση δεδομένων και να έχουμε μια πιο σαφή εικόνα για την φυσιογνωμία αυτής της σειράς. Και το λέω αυτό γιατί όπως εμφανίστηκαν το βράδυ της Πέμπτης, στο παρκέ του ΟΑΚΑ, οι δυο φιναλίστ, δεν εμπνέουν καμία εμπιστοσύνη ότι διαθέτουν τον αγωνιστικό βηματισμό που θα τους επιτρέψει να φτάσουν στον στόχο τους εξαρτώμενοι αποκλειστικά και μόνο από την δική τους απόδοση. «Κόλαση είναι οι άλλοι» αν δανειστούμε την φράση του ήρωα του υπαρξιστή Ζαν-Πολ Σαρτρ στο πολυπαιγμένο έργο του, «Κεκλεισμένων των θυρών».

Δεν εμπνέει εμπιστοσύνη ο Παναθηναϊκός, όχι γιατί σούταρε μόλις 1 στα 20 τρίποντα. Αυτό ίσως να είναι και φυσιολογικό σε έναν πρώτο τελικό, με το «πρέπει» να βαραίνει στην δική τους πλευρά. Κυρίως οφείλει να προβληματιστεί γιατί δεν κατάφερε να διαχειριστεί το προβάδισμα του πρώτου ημιχρόνου, αλλά και για την αφλογιστία σχεδόν 8 αγωνιστικών λεπτών στην κρίσιμη τελευταία περίοδο, που έδωσαν δικαίωμα στον αντίπαλο να απειλήσει με μπρέικ. Το ότι κατάφερε τελικά να βγει αλώβητος από αυτή την περιπέτεια και να κάνει το πρώτο βήμα, πέρα από βασικό ζητούμενο, είναι και η ευκαιρία του, να αξιοποιήσει τις μέρες που έρχονται με μεγαλύτερη ηρεμία. Την ηρεμία που έχει τον τρόπο, να αποκαθιστά ο Δημήτρης Διαμαντίδης, γιατί από τα δικά του χέρια ξεκινάνε οι πιο ξεκάθαρες λύσεις όταν το απαιτεί η περίσταση.

Δεν εμπνέει εμπιστοσύνη ο Ολυμπιακός, όχι γιατί σούταρε 5 στις 13 βολές αφού αυτή είναι μια αδυναμία με την οποία πορεύεται όλη τη σεζόν. Κυρίως οφείλει να προβληματιστεί για το γιατί είναι η δεύτερη φορά, μετά το ματς του πρώτου γύρου στο ΤΟΡ16, που στο καθοριστικό τελευταίο δίλεπτο δεν καταφέρνει να εκδηλώσει μια επίθεση της προκοπής, ενώ υποτίθεται ότι θα έπρεπε να έχει φτερά στα πόδια, αφού κατάφερε να περάσει μπροστά και να φέρει το ματς στα δικά του μέτρα. Κι όλα αυτά σε ένα γήπεδο με πολλές άδειες θέσεις, που δεν θύμιζε σε τίποτα το κολαστήριο άλλων αντίστοιχων αγώνων. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ειδικά σε σειρές που απαιτούν 3 νίκες για να κριθούν, μπορεί και να είναι προτιμότερο να χάνεις με 10-15 πόντους και να το …ευχαριστιέσαι. Το έχουμε πει πολλές φορές ότι η παρολίγον νίκη είναι η χειρότερη ήττα.

Είναι προφανές ότι η αύρα του ΟΑΚΑ, δίνει στον Παναθηναϊκό ένα σοβαρό πνευματικό πλεονέκτημα όταν έρχεται η ώρα να κριθεί ένα τόσο κρίσιμο παιχνίδι. Είναι εξίσου προφανές ότι την ίδια στιγμή ο Ολυμπιακός κομπλάρει και μόνο στην ιδέα ότι φτάνει τόσο κοντά και του χρειάζεται κρύο αίμα για αποτελειώσει την δουλειά. Και μόνο ότι τα δυο πιο επώδυνα και παιδαριώδη για την στιγμή, λάθη τα έκανε ένας παίκτης με τη εμπειρία του Στράτου Περπέρογλου, ο οποίος μάλιστα ήταν εκείνος που τον κράτησε όρθιο στο τραγικό πρώτο ημίχρονο, τα λέει όλα.

Σε επίπεδο τακτικής και ο Αλβέρτης και ο Μπαρτζώκας, πιστώνονται ότι βοήθησαν τις ομάδες τους να βρουν τις λύσεις που τους χρειάζονταν για πλησιάσουν στο στόχο τους. Το ποστάρισμα του πολυδιάστατου Μασιούλις για τον πρώτο, το σχήμα με τους τρεις κοντούς και «κλειδί» τον κατά τη γνώμη μου μακράν κορυφαίο «ερυθρόλευκο», Μάρντι Κόλινς, για τον δεύτερο, έπαιξαν ουσιαστικό ρόλο στην εξέλιξη. Το βασικό πρόβλημα και για τους δυο ήταν ότι είχαν πολλούς βασικούς παίκτες σε κακή βραδιά που δεν τους βοήθησαν να έχουν ελευθερία κινήσεων. Πολλές φορές αυτά τα ματς σε πάνε, αντί να τα πας.

ΥΓ.1 Η εικόνα της κερκίδας, ενόχλησε τους ανθρώπους του Παναθηναϊκού. Θέλει όμως καθαρή και ψύχραιμη ανάγνωση για να αναλυθεί το φαινόμενο, αν το αντιμετωπίσουμε ως τέτοιο και δεν το θεωρήσουμε φυσιολογικό με στην συγκεκριμένη συγκυρία (πρώτο ματς) και με το προχωρημένο της ώρας του τζάμπολ. Δεν είναι τόσο απλό να αρχίσουν οι μεν να αφορίζουν τους δε, βασισμένοι μόνο και μόνο στο συναίσθημα.

ΥΓ.2 Ο Βασίλης Σπανούλης θα είναι πάντα το επίκεντρο αυτών των ντέρμπι. Η αλήθεια είναι πως μέσα στο ΟΑΚΑ σκέφτεται περισσότερο απ’ όσο του είναι απαραίτητο. Αλλά από την άλλη, αν εξαιρέσεις τον Κόλινς, στο συγκεκριμένο ματς, δεν είχε την βοήθεια που χρειαζόταν για να νιώσει πιο άνετα. Κι επιπλέον, ήταν από τις φορές που είχε ουσιαστική αμυντική προσφορά. Είναι ένας παίκτης που μπορεί να επηρεάσει την εξέλιξη των τελικών και αυτό δεν αλλάζει.