Δεν ξέρω αν σας ακούγεται παρανοϊκό, όμως στο δικό μου το μυαλό, η μεταμόρφωση του Παναθηναϊκού στο Κράσνονταρ και η σαρωτική επικράτησή του κόντρα στην Λοκομοτίβ Κουμπάν, σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στα προβλήματά του. Στην προκειμένη περίπτωση , στις απουσίες του Μασιούλις και του Παππά.

Σε καμία περίπτωση δεν εννοώ βέβαια ότι οι δυο συγκεκριμένοι παίκτες ήταν υπεύθυνοι για τις κακές εμφανίσεις που είχαν κάνει στις 8 αγωνιστικές οι «πράσινοι», ή ότι ο Παναθηναϊκός πρέπει να τους διώξει, επειδή έπαιξε (τόσο) καλά χωρίς αυτούς, σε ένα μόνο παιχνίδι. Αυτή θα ήταν μια εκλογίκευση που απλά θα σκότωνε την λογική. Άλλο το "ένα ματς" και άλλο το βάθος χρόνου.

Ωστόσο, ορισμένα πράγματα ήταν ξεκάθαρα. Τόσο στον τρόπο που αντέδρασε η ομάδα και κυρίως στον τρόπο που την διαχειρίστηκε ο προπονητής.

Σε πρώτη φάση, τον Παναθηναϊκό τον απελευθέρωσε το γεγονός ότι η πρόκριση είχε εξασφαλιστεί και μαθηματικά, από την προηγούμενη εβδομάδα. Οπότε είχε εξαφανιστεί ο φόβος και το ενδεχόμενο ενός καταστροφικού στραπάτσου.

Σε δεύτερη, φάνηκε ξεκάθαρα ότι έπαιξε στην έδρα μιας ομάδας που δεν έχει το δικό του ειδικό βάρος, ούτε είναι συνηθισμένη να παίζει με το «πρέπει» σε αυτό το επίπεδο. Η προοπτική κατάκτησης της πρώτης θέσης του ομίλου, ξέφευγε κατά πολύ από τον ταπεινό στόχο της πρόκρισης στο ΤΟΡ 16 που θα ήταν εύλογος για μια πρωτάρα στην Ευρωλίγκα και έπεσε βαριά στην Κουμπάν. Δεν είναι τυχαίο ότι εντός έδρας ηττήθηκε κι από τις δυο παλιές καραβάνες του ομίλου: τον Παναθηναϊκό και την Μακάμπι.

Η... ευεργετική επίδραση των τραυματισμών.

Οι περισσότερες ομάδες όταν έχουν απουσίες, συσπειρώνονται. Οι παίκτες που μένουν-και ευτυχώς για τον Παναθηναϊκό αυτοί που μένουν είναι και πολλοί και καλοί- ασυναίσθητα δίνουν κάτι παραπάνω για να καλύψουν τα κενά.

Παράλληλα, κάποιοι από τους παίκτες με ασταθή συμμετοχή, που υποβάλλονταν σε σκωτσέζικο ντους , ένιωσαν απαραίτητοι και υποχρεωμένοι να αναλάβουν ευθύνες που δεν τους αναλογούσαν ή δεν προλάβαιναν να επωμιστούν. Στην προκειμένη περίπτωση, ο Ραμέλ Κάρι, χωρίς τον Παππά, μπροστά του ή πίσω του να τον απειλεί κάθε φορά που κάνει ένα άστοχο σουτ, ένιωσε πιο ενεργός και ίσως πιο ασφαλής. Το ίδιο και ο Μάϊκλ Μπράμος, ο οποίος προβιβάστηκε σε βασικό «τριάρι» και ο Βλαδίμηρος Γιάνκοβιτς, ο οποίος αναβαθμίστηκε σε back up του Μπράμο και ήταν δεδομένο ότι θα παίξει, περισσότερο απ’ όσο πριν.

Κι αν θυμίσουμε αυτό που πολλές φορές γράψαμε ως τώρα, ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με την χημεία του Παναθηναϊκού, αίφνης κάποια πράγματα στο rotation έγιναν πιο ξεκάθαρα και λιγότερο μπερδεμένα για τις επιλογές του Αρύρη Πεδουλάκη. Τελικά ο κόουτς διαχειρίστηκε τους λιγότερους, καλύτερα από τους περισσότερους.

Ακόμη και στην εκτίναξη του Αντώνη Φώτση, που θύμισε τον παλιό καλό «Μπάτμαν», έπαιξε ρόλο η απουσία του Μασιούλις, ο οποίος έπαιρνε μπόλικα λεπτά σε κάθε παιχνίδι, παίζοντας στο «τέσσερα». Και μιλάμε για τον Λιθουανό, ο οποίος ήταν μακράν ο κορυφαίος παίκτης του Παναθηναϊκού, μέχρι τώρα.

Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σταδιακά βελτιώνεται και η υγεία παικτών όπως ο Ούκιτς, ο Λάσμε και ο Γκιστ που ταλαιπωρήθηκαν αρκετά ως τώρα, οπότε η ομαδική πρόοδος να είναι και αναμενόμενη.

Φυσικά, όλες αυτές οι διαπιστώσεις, αφορούν το συγκεκριμένο παιχνίδι, που (π)έτυχε να είναι το καλύτερο φετινό του Παναθηναϊκού. Και σε ποιότητα και σε διάρκεια. Κανένα συμπέρασμα δεν είναι ασφαλές, με δείγμα έναν και μόνο αγώνα. Ωστόσο και το μεγαλύτερο ταξίδι ξεκινάει από ένα πρώτο βήμα.

Είναι σαφές ότι το μεγαλύτερο κέρδος του Παναθηναϊκού από το «διπλό» στο Κράσνονταρ δεν ήταν το βαθμολογικό με την προοπτική να ξεκολλήσει από την τέταρτη θέση, ή να αποφύγει τον όμιλο της φωτιάς, που σχηματίζεται με Ολυμπιακό, Φενέρ και Μπαρτσελόνα. Είναι κυρίως η αφορμή για να αλλάξει την ψυχολογία του και να νιώσει καλύτερα στο παρκέ.

Το αν μπορεί ή αν θέλει να εμπλακεί στη λογική της επιλογής, είναι κάτι εξαρτάται από την αυτοπεποίθηση και τον χαρακτήρα του. Προσωπικά, ανέκαθεν θεωρούσα λάθος(και σε επίπεδο Εθνικής ομάδας) να «διαλέγεις» γιατί μπαίνεις στην διαδικασία να νιώσεις ασθενής και ευάλωτος. Κι αυτό δεν το λέω μόνο για τον Παναθηναϊκό, αλλά για τόσες και τόσες ομάδες που κάνουν δεύτερες σκέψεις ενόψει της τελευταίας αγωνιστικής.

ΥΓ: Συγνώμη, αλλά διαφωνώ με την λογική ότι ο Ομπράντοβιτς χάνει μόνο όταν θέλει εκείνος να χάσει και ότι όλα όσα συμβαίνουν στις ομάδες του συμβαίνουν βάσει σχεδίου του οποίου αυτός έχει τον έλεγχο μέχρι κεραίας.