Δεν ξέρω αν η περίπτωση της φετινής Φενέρμπαχτσε στην Euroleague μπορεί να χαρακτηριστεί πρωτοφανής, σίγουρα όμως είναι αλλόκοτη. Σίγουρα δεν είναι συνηθισμένο για μια ομάδα, ειδικά από εκείνες που ξεκίνησαν τη σεζόν με στόχο να φτάσουν στο final four, να μετράει περισσότερες νίκες εκτός έδρας απ’ όσες εντός. Για την ακρίβεια, η ομάδα του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς και πλέον του Νίκου Ζήση, μετά το σπουδαίο "διπλό" στην Μόσχα επί της ΤΣΣΚΑ του Δημήτρη Ιτούδη , έφτασε το εκτός έδρας ρεκόρ της στο 9 (νίκες) -1 (ήττα), την ίδια ώρα που το εντός έδρας (ρεκόρ της) βρίσκεται στο 5 (νίκες) - 3 ( ήττες).

Το φαινόμενο αυτό δεν μπορεί να το προσπεράσει κανείς σφυρίζοντας αδιάφορα. Προφανώς δικαιούται να πιστέψει ότι κρύβει "κάτι" και ότι σηκώνει ανάλυση. Υπάρχουν ερμηνείες, οι οποίες μπορούν να ξεκινήσουν από τις πιο απλοϊκές προσεγγίσεις και να καταλήξουν στις πιο σύνθετες. Συν τοις άλλοις, είναι ένα ζήτημα που σε μεγαλύτερο βαθμό, αφορά τον Ολυμπιακό, ο οποίος θα υποδεχθεί την Φενέρ την επόμενη εβδομάδα, σε ένα ματς που από τώρα έχει αποκτήσει τον χαρακτήρα τελικού για την εξασφάλιση του πλεονεκτήματος έδρας ενόψει play off, ου μην και της πρώτης θέσης του ομίλου, ο οποίος την προηγούμενη αγωνιστική έγινε άνω-κάτω.

Τι μπορεί να δείχνει λοιπόν αυτό το 9-1 εκτός έδρας (με την υποσημείωση ότι αυτή η μοναδική ήττα ήταν στο ΟΑΚΑ από τον Παναθηναϊκό) σε αντιδιαστολή το 5-3 στα εντός;

Το ένα είναι ότι πρόκειται για μια ποιοτική ομάδα. Κι σε αυτό δεν νομίζω ότι χωράει αμφιβολία. Έχει στον πάγκο της τον κατά τεκμήριο κορυφαίο προπονητή στην ιστορία της διοργάνωσης, τον Ομπράντοβιτς και πολλούς παίκτες με περίσσιο ταλέντο. Οι περισσότεροι επιλέχθηκαν και χρυσοπληρώθηκαν γι αυτό.

Το άλλο, ότι φανερώνει μια ανισορροπία αγωνιστική, πνευματική και ψυχολογική με την οποία αντιπαλεύει από το ξεκίνημα της χρονιάς. Την αγωνιστική μπορεί να την καλύψει η αίσθηση ότι η ποιότητα εντοπίζεται περισσότερο στις θέσεις από το "δυο" ως το "τέσσερα", και όχι στο "ένα" (με την έννοια του καθαρού πλει μέικερ) και στο "πέντε".

Η πνευματική δεν απέχει πολύ από την αγωνιστική, ειδικά όταν ο ίδιος ο "Ζοτς" πίεσε την διοίκηση της ομάδας να πληρώσει για να αγοράσει τον Νίκο Ζήση από την Ούνικς, γιατί ο Γκάουντλοκ και ο Χίκμαν μπορεί να λογίζονται combo guard αλλά στο μυαλό τους έχουν πρώτα το σκοράρισμα και μετά το πασάρισμα, άρα δεν είναι και βέβαιο ότι στα τελευταία κρίσιμα λεπτά θα κάνουν την καλύτερη επιλογή, ειδικά αν αυτή ήταν μια πάσα.

Τα δε "πεντάρια" (Σαβάς, Ζόριτς και Ερντέν) έχουν περάσει πολλές βραδιές ως "non factor" και το σημαντικό δεν είναι τόσο στην επίθεση , όσο στην άμυνα όπου δύσκολα θα τους πετύχει κανείς να κερδίζουν μάχες που χρειάζονται αυτοπεποίθηση, αλτρουισμό και ικανότητα στην παροχή βοήθειας στις αμυντικές περιστροφές. Και φτάνουμε στην ψυχολογική ανισορροπία, την οποία -στην προκειμένη περίπτωση- θεωρώ καθοριστική.

Η Φενέρ είναι από τα κλαμπ που έχουν ξοδέψει τεράστια ποσά, έχουν μεγάλες προσδοκίες, αλλά μέχρι τώρα έχουν κάνει μια τρύπα στο νερό. Ούτε μέχρι το final four δεν αξιώθηκαν να φτάσουν. Όσο η σχέση επενδύσεων και αποτελεσμάτων στην Ευρώπη, παραμένει αντιστρόφως ανάλογη, τόσο η πίεση γίνεται μεγαλύτερη. Και η πίεση υφίσταται όταν παίζεις μπροστά στο κοινό σου, μέσα σε αυτή την υπερπολυτελή και αχανή Ulker Arena. Μοιραία, όταν η ίδια ομάδα βγαίνει έξω από τα σύνορα δείχνει να απελευθερώνεται και αυτό το εισπράττει στα αποτελέσματα.

Το ίδιο φαινόμενο είχε παρατηρηθεί και στον Ολυμπιακό την χρονιά του Λονδίνου. Στο ΣΕΦ ζοριζόταν πολύ να νικήσει γιατί το κοινό του, μετρώντας τον ως πρωταθλητή Ευρώπης, περίμενε ότι θα ξεκαθάριζε όλα τα ματς παίρνοντας διαφορά 20 πόντων από το πρώτο δεκάλεπτο. Κι όσο αυτό δεν γινόταν… Αν μετρήσετε, την σεζόν του Λονδίνου οι "ερυθρόλευκοι" έκαναν πολλαπλάσιες νίκες εκτός έδρας σε σχέση με τις μετρημένες που έκαναν την σεζόν της Κωνσταντινούπολης.

Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος της Φενέρ. Από την άλλη, αν δούμε από ποιες ομάδες έχασε φέτος στο σπίτι της, θα συμφωνήσουμε πιστεύω ότι δεν έκανε δα και καμιά μεγάλη γκέλα. Το αρνητικό είναι βέβαια ότι έχασε βέβαια τρία ντέρμπι: από την ποιοτική και φορμαρισμένη Μπαρτσελόνα της πρώτης φάσης (την νίκησε στην Βαρκελώνη σε ματς που δεν είχε ιδιαίτερη βαθμολογική σημασία), από την πανίσχυρη ΤΣΣΚΑ την πρώτη αγωνιστική του Top 16 (της πήρε όμως και την διαφορά στην Μόσχα) και από τον σταθερό και συνεπή Ολυμπιακό σε ματς που κρίθηκε στο σουτ, τον οποίο πλησιάζει η ώρα να τον συναντήσει και στο ΣΕΦ. Άρα, σε δεύτερο επίπεδο μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι στην έδρα της δεν έχασε από καμιά υποδεέστερη ομάδα, αλλά από βασικές ανταγωνίστριες.

Μέσα από αυτό το πρίσμα, το συμπέρασμα είναι ότι η Φενέρ είναι μια ομάδα που λογίζεται ως μια βασική διεκδικήτρια μιας θέσης για την Μαδρίτη. Είτε πάρει το πλεονέκτημα έδρας στα play off, είτε όχι. Άλλωστε, από την στιγμή που οι -όποιες- εντός έδρας απώλειες δεν την έχουν πετάξει έξω από το δρόμο, αλλά εκείνη συνεχίζει με αξιώσεις, μπορεί να τις εκλάβει κανείς ως μέρος της προσπάθειας αναρρίχησης.

Ειδικά όταν έχουμε ακούσει τον ίδιο τον Ομπράντοβιτς να ασκεί αυστηρή (αυτό)κριτική και να περνάει προς τα έξω ότι πολλά άσχημα αποτελέσματα ούτε ο ίδιος δεν μπορεί να τα εξηγήσει γιατί ακόμη δεν έχει καταφέρει να φτιάξει ένα σύνολο που να το βάζει στον αυτόματο πιλότο, όπως έκανε όταν ήταν στον Παναθηναϊκό. Και εν τέλει, πολλές φορές είναι καλό να μη σου έρχονται όλα και τόσο βολικά.

ΥΓ: Προς αποφυγή παρεξηγήσεων ο τίτλος "Ο Οξαποδώ" είναι δανεισμένος από το βιβλίο του Γάλλου Guy de Maupassant που γράφτηκε το 1887 και αποτελεί μέρος της κλασσικής λογοτεχνίας.