Δεν αποκλείεται η μέρα του περιβόητου επεισοδίου που "αναστάτωσε την Ελλάδα" και τάραξε την καθημερινότητα της Εθνικής Εφήβων, που ήδη έχει διακριθεί στο Ευρωμπάσκετ της Τουρκίας, να ήταν η... τυχερή της μέρα.

Τυχερή μέρα για τα 18χρονα παιδιά που απαρτίζουν το ρόστερ της, τυχερή μέρα για τον διαρκώς ανερχόμενο προπονητή τους Ηλία Παπαθεοδώρου, τους συνεργάτες του αλλά και ολόκληρης της αποστολής που ξαφνικά βρέθηκε να παλεύει με "Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες".

Αίφνης, όλοι τους και ειδικότερα οι νεαροί παίκτες που φιλοδοξούν να κάνουν καριέρα στο άθλημα που επέλεξαν και τους επέλεξε, βρέθηκαν αντιμέτωποι με την ελληνική πραγματικότητα σε όλο της το μεγαλείο. Μια πραγματικότητα γεμάτη ευκαιρίες, αλλά και υπερπολλαπλάσιες παθογένειες. Υποχρεωμένοι να βγουν από το αυγό τους, ως άνδρες και όχι ως ανυποψίαστα παιδαρέλια που θα έχουν την εντύπωση ότι όλα γύρω τους είναι αγγελικά πλασμένα.

Ήταν μια πρώτης τάξης ευκαιρία, να συνειδητοποιήσουν ότι το πιο δύσκολο κομμάτι της δουλειά που θα κάνουν δεν είναι να βάζουν τη μπάλα στο καλάθι, αλλά να παραμείνουν ισορροπημένοι ψυχικά, πνευματικά και ψυχολογικά σε ένα αλλόκοτο και αρρωστημένο περιβάλλον που διαμορφώνεται από τον οικογενειακό, φιλικό, επαγγελματικό αλλά και κοινωνικό περίγυρο, μέσα στον οποίο μπορεί αυθαίρετα, ο καθένας να προβάλει τα δικά του απωθημένα, τα δικά του "θέλω" και τα δικά του συμφέροντα.

Επίσης, νιώθω σίγουρος, ότι ακόμη και ο ίδιος ο Κόνιαρης -και ο κάθε Κόνιαρης- θα αισθάνθηκε άσχημα για όσα διαδραματίστηκαν ερήμην του και παραβίασαν το "άβατο" της (Εθνικής) ομάδας τους.

Άσχημα για τους προστάτες και τους συμβουλάτορες που ποτέ δεν ζήτησαν, τους...γονείς που αυθαίρετα τους υιοθέτησαν, για τους ηθικολόγους με τις -εκ των προτέρων- χρωματισμένες, άρα προβλεπόμενες αντιδράσεις τους.

"Basket is a dirty business" όπως έγραψε στην αυτοβιογραφία του ο Μάικ Μπατίστ. Η μία πλευρά, είναι ότι μπορεί να τα καταφέρεις και να σε πληρώνουν για να κάνεις το χόμπι σου, αλλά υπάρχει και το τίμημα: Να γίνεις "κτήμα" εκείνων που θα σε νοικιάσουν για όσα χρόνια γράφει το συμβόλαιο που υπέγραψες. Παιχνιδάκι στα χέρια παραγόντων που κάνουν πολιτική, ατζέντηδων που σε πουλάνε και σε αγοράζουν, αντιπάλων που θέλουν να σου φάνε τη θέση αλλά όχι μέσα στο γήπεδο. Και φυσικά, να διαβάζεις ένα κάρο ανοησίες που τις περισσότερες φορές εκπορεύονται από τα συμφέροντα που εκπροσωπούν.

Στο φινάλε, θα καταλάβουν ότι αν αξιωθούν να πάνε σε ένα από τα μεγάλα κλάμπ, θα αμείβονται πλουσιοπάροχα για να διαχειριστούν και να αντέχουν την τοξική πίεση που ασκούν πάνω τους όλοι: οπαδοί, διοίκηση, Τύπος.

Κι όλα αυτά, ανεξάρτητα από το τελικό αποτέλεσμα μιας τεράστιας προσπάθειας που φτάνει στο τέλος της και θα τους μείνει ως εφόδιο αλλά και ως τρυφερή ανάμνηση, ανεξάρτητα αν κατακτήσουν το χρυσό ή μείνουν στην 4η θέση. Τα χρόνια της αθωότητας τέλειωσαν γι αυτούς, οριστικά και αμετάκλητα.

Όσο για τον Ομοσπονδιακό τεχνικό Ηλία Παπαθεοδώρου; Μεγάλος άνθρωπος είναι και αισθάνομαι ότι ήταν προετοιμασμένος αλλά και υποψιασμένος για το πόσο εύκολα μπορείς να αλλάξεις έδρανο, ανάλογα με την όχθη στην οποία στέκεσαι. Θα είναι ιδανικό για εκείνον, στο τέλος της ημέρας, να τον νοιάζει μόνο η γνώμη των παικτών και των συνεργατών του, γιατί αυτοί ξέρουν, όχι μόνο το τί έγινε αλλά τί έπρεπε και τί δεν έπρεπε να γίνει.

Όταν το παιχνίδι χοντραίνει, συνήθως χάνει την διασκεδαστική πλευρά που (πρέπει να) έχει.