Όσο ο Ολυμπιακός βρίσκει αντίδοτο στην πίεση και την νευρικότητα που έχει πέσει στις πλάτες του, από την ευθύνη να κατακτήσει οπωσδήποτε το φετινό πρωτάθλημα, τόσο το βάρος για το μάκρος της σειράς του τελικού θα μετατοπίζεται και θα αναζητείται στην ανθεκτικότητα του Παναθηναϊκού. Έγινε ξεκάθαρο πως από τη στιγμή που ο Κώστας Σλούκας ηρέμησε τα... αναστατωμένα "ερυθρόλευκα" μυαλά που κυκλοφορούσαν γύρω του, ήταν πια ζήτημα χρόνου για την ομάδα του, να επιβάλλει την δεδομένη ανωτερότητά της και να κάνει το 1-0 .

Επιπλέον, με ομαδικά στατιστικά επιτεύγματα που αποτυπώνονται στα (μόλις) 4 λάθη και στα 14 επιθετικά ριμπάουντ, είναι πολύ δύσκολο να χαθεί ένα παιχνίδι, στο οποίο οι κατοχές-νυν και αεί- παίζουν τον καθοριστικότερο ρόλο.

Έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα για τον Παναθηναϊκό, ο δεύτερος τελικός της Τετάρτης (10/6, 19:30) αποκτά ζωτική σημασία. Από την έκβαση του θα ξεκαθαρίσει σε ένα μεγάλο ποσοστό αν θα μιλάμε για "αρχή" ή για "φινάλε" αυτής της μονομαχίας, η οποία , περισσότερο από ποτέ, έχει ένα τόσο ξεκάθαρο φαβορί. Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι ότι με τις συνθήκες και το ρόστερ που "κατέληξαν" οι "πράσινοι" να παλεύουν για τις (ομολογουμένως περιορισμένες) πιθανότητές του να παραμείνουν στον θρόνο του πρωταθλητή, κανείς δεν ξέρει αν ο χρόνος είναι "σύμμαχος" ή "εχθρός".

Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί "σύμμαχος" για μια ομάδα η οποία ξαφνικά υποχρεώθηκε να αλλάξει τόσα πρόσωπα, σε σχέση με εκείνα που ξεκίνησαν τη σεζόν και είναι υποχρεωμένη, με νέο προπονητή και δυο νέους ξένους, να βρει ένα καινούργιο κέντρο βάρους. Είναι όμως και "εχθρός" γιατί το βάθος χρόνου -όχι μόνο από παιχνίδι σε παιχνίδια, αλλά περισσότερο μέσα στο ίδιο σαραντάλεπτο- συνήθως ωφελεί τον πιο ομοιογενή και εκείνον που διαθέτει τις περισσότερες λύσεις πρώτης γραμμής. Στην περίπτωσή μας: τον Ολυμπιακό.

Κανείς δεν αμφιβάλει ότι με τον τρόπο που μπήκε στον πρώτο τελικό ο Παναθηναϊκός, πέτυχε να αιφνιδιάσει τον αντίπαλό του, ειδικά με τον τρόπο αξιοποίησης του Νέλσον. Πόσο όμως μπορούσε να αντέξει όταν, στο τέλος της βραδιάς, κοιτάζοντας την συνεισφορά των ξένων του στο σκοράρισμα, διαπίστωσε ότι ήταν μηδαμινή;

Κανείς δεν αμφιβάλει ότι ο Λουκάς Μαυροκεφαλίδης ήταν συγκλονιστικός στην επίθεση. Πόσο όμως "ένας" όσο αποτελεσματικός κι αν είναι, μπορεί να πονέσει και να νικήσει μόνος του την αντίπαλη άμυνα, χωρίς να πάρει βοήθειες από την περιφέρεια, οι οποίες θα του επέτρεπαν να ξεκουραστεί και να απεμπλακεί από την αφοσιωμένη και εξαντλητική επιτήρηση που ένιωθε σε κάθε του βήμα;

Η αλήθεια είναι ότι όσο ξέρουμε -πάνω, κάτω- τί να περιμένουμε από τον συγκεκριμένο και σφριγηλό Ολυμπιακό, ως συνέχεια από το προηγούμενο μιας ολόκληρης σεζόν, άλλο τόσο ανήμποροι στεκόμαστε να υπολογίσουμε τί μπορεί να μας παρουσιάσει ο Παναθηναϊκός των play offs. Πιθανότατα, ούτε και ο ίδιος γνωρίζει.

Πρόκειται για μια τελείως διαφορετική ομάδα από εκείνη που σχεδιάστηκε το περασμένο καλοκαίρι. Μια ομάδα που μας συστήνεται από την αρχή, γιατί παίζει με τελείως διαφορετικό τρόπο από εκείνον που την βοήθησε να νικήσει και τις τέσσερις ομάδες που έφτασαν μέχρι το final four της Μαδρίτης. Ως εκ τούτου, είμαστε υποχρεωμένοι να περιμένουμε το ματς του ΟΑΚΑ. Ακόμη και για να επιβεβαιώσουμε αυτό που ξέραμε μέχρι ότι ίσχυε μέχρι πριν από ενάμιση μήνα: ότι όταν παίζει στην έδρα του μεταμορφώνεται γιατί εκεί νιώθουν πιο άνετα σουτέρ όπως ο Σλότερ ή ο Μπλουμς.

Το σίγουρο είναι ότι για να καλύψει το χάντικαπ που φαίνεται ότι να έχει από τον αντίπαλό του, πρέπει πρώτα και πάνω από όλα να ξαφνιάσει τον ίδιο του τον εαυτό.