Ο τρόπος που προετοιμάστηκε και αγωνίστηκε η ΑΕΚ στο παιχνίδι του πρωταθλήματος με τον Παναθηναϊκό , ουσιαστικά αναπαριστά τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Με άλλα λόγια, αποτυπώνει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα που συνοδεύουν την προσπάθεια μιας ομάδας με το ειδικό βάρος του "Δικεφάλου" να ολοκληρώσει την προσπάθεια αναρρίχησης, με απώτερο στόχο την επιστροφή στην βιτρίνα του ελληνικού και κατ' επέκταση του ευρωπαϊκού μπάσκετ, μετά από μια περίοδο ύφεσης.

Μια ομάδα όπως η ΑΕΚ, έχει τεράστιο συγκριτικό πλεονέκτημα (λέγε με "μαγαζί γωνία") να κάνει πιο εύκολα τα πρώτα βήματα και να φτάσει από το "0" (αν συμφωνήσουμε ότι έφτασε τόσο χαμηλά με τον υποβιβασμό της και την επανεκκίνηση από την Β' Εθνική) μέχρι το επίπεδο του "8" (με άριστα το "10"), αλλά και μια τεράστια δυσκολία να αρχίσει να κερδίζει κάθε υποδιαίρεση της κάθε μονάδας, αν θέλει να ξεπεράσει το "9" και να εγκατασταθεί εκεί.

Υπό αυτές τις συνθήκες, η βασικότερη αρετή που χρειάζεται να διαθέτει, είναι η επίγνωση. Επίγνωση σε όλα τα επίπεδα:από την διοίκηση μέχρι τον κόσμο. Δηλαδή, να αντιλαμβάνεται , ανά πάσα στιγμή, σε ποιο σημείο βρίσκεται και προς ποια κατεύθυνση βαδίζει. Η πιο παραπλανητική και παρελκυστική λογική σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να απαιτεί να κάνει χρήση δικαιωμάτων εν ονόματι του -όντως- ένδοξου- παρελθόντος της, χωρίς αντίστοιχη συνέπεια στις υποχρεώσεις της. Είναι σαν κάποιους λαούς, όνομα και μη χωριό, που επικαλούνται την ιστορία τους γιατί δεν έχουν να επιδείξουν σύγχρονα επιτεύγματα.

Η ΑΕΚ υπήρξε, και γι αυτό έχει διατηρήσει το προσωνύμιο της "βασίλισσας", αλλά αυτή τη στιγμή είναι και μια ομάδα "νεοφώτιστη". Μια ομάδα που καλείται να γεννηθεί από τις στάχτες που προκάλεσαν τα λάθη και οι αστοχίες του του παρελθόντος. Στο χέρι της είναι να μετατρέψει αυτή την πικρή περιπέτεια, από "μαύρη σελίδα", σε κινητήρια δύναμη.

Ανάλογα λάθη και αστοχίες, για τους ίδιους, πάνω-κάτω, λόγους, ταλαιπώρησαν, στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν κι άλλες μεγάλες ομάδες, με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα αυτά του "Αυτοκράτορα" Άρη, αλλά και του ΠΑΟΚ. Τα ίδια πληρώνουν και ομάδες λιγότερο λαοφιλείς , όπως ο Ηρακλής και ο Πανιώνιος, ο οποίος δεν αισθάνεται και τόσο καλά τελευταία.

Είμαι από εκείνους που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι το μπάσκετ αλλά και γενικότερα ο Αθλητισμός, δεν έχουν ανάγκη τον Ολυμπιακό/Παναθηναϊκό/ΑΕΚ/ Άρη/ ΠΑΟΚ (και πάει λέγοντας). Έχουν ανάγκη τον υγιή Ολυμπιακό /Παναθηναϊκό/ ΑΕΚ/ Άρη/ ΠΑΟΚ (και πάει λέγοντας). Κι αυτή είναι μια καθοριστική διαφορά στην προσέγγιση.

Κάτω από αυτό το πρίσμα, ακόμη κι αυτά τα μεγέθη, είναι προτιμότερο να ξεκουράζονται μερικά χρόνια μέχρι να ξαναβρούν τον καλό τους εαυτό, παρά να δηλητηριάζουν το περιβάλλον με τα τοξικά προβλήματα μεταφέρουν με την λογική του "ξέρεις ποιος είμαι εγώ;", του "δεν νοείται πρωτάθλημα χωρίς εμένα", απειλώντας "να δεις τι θα πάθεις στις εκλογές", σε φάσεις που δεν πληρούν τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις για την συμμετοχή τους σε ένα επαγγελματικό πρωτάθλημα. Και να τα έξοδα και να οι υποσχέσεις για αμοιβές που είναι εκ προοιμίου δεδομένο ότι θα γραφτούν στο χιόνι.

Σε αυτόν το φαύλο κύκλο μπαίνουν, ως μέρος του προβλήματος και όχι τις λύσης, οι πολιτικοί και οι αρμόδιοι φορείς. Είναι εκείνοι που συντηρούν τέτοιου είδους παθογένειες με το φόβο του πολιτικού κόστους. Κάπως έτσι εκείνοι κερδίζουν χρόνο στην καρέκλα, αλλά τον λογαριασμό τον πληρώνουν κάποιοι άλλοι που δεν θα έπρεπε. Και κυρίως το εκάστοτε άθλημα, με κάθε μορφής αθέμιτο ανταγωνισμό που αναπτύσσεται εντός του. Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση, πριν πολλά χρόνια, ότι στο βιογραφικό του νυν πρόεδρου του ΠΑΣΟΚ, Βαγγέλη Βενιζέλου, δέσποζε η πληροφορία ότι είχε κερδίσει την υπόθεση Γαλακτερού, για λογαριασμό του ΠΑΟΚ. Κι αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα.

Κάπως έτσι ξεκινάνε και τα παρατράγουδα. Κάθε μεγάλη ομάδα, ειδικά όταν περνάει μια δύσκολη και στενόχωρη περίοδο, έχει την τάση να ακολουθεί και να προσκολλάται σε όποιον της προσφέρει ελπίδα. Ανεξάρτητα αν αυτή η συντήρηση της ελπίδα προϋποθέτει ακρισία. Δηλαδή αδυναμία αξιολόγησης της πραγματικότητας και ενίσχυση μιας αρρωστημένης μεγαλομανίας. Αυτό ένα το ιδανικό περιβάλλον μέσα στο οποίο αναφύονται και ευδοκιμούν οι "...έμποροι αυτής της ελπίδας", οι οποίοι πολλάκις έχουν αποδειχθεί στην καλύτερη περίπτωση "μειωμένης ηθικής", στην χειρότερη "απατεώνες που βλέπουν φως και μπαίνουν ως λύκοι που χαίρονται στην αναμπουμπούλα".

Παραδέχομαι ότι πήγε μακριά η βαλίτσα, αλλά ποιος μπορεί να ξεκινήσει μια τέτοια συζήτηση χωρίς να επιτρέψει τους απαραίτητους συνειρμούς να κάνουν την δουλειά τους;

Επιστρέφω στην ΑΕΚ του αγώνα με τον Παναθηναϊκό. Η αίσθηση μου είναι ότι με το ίδιο ακριβώς υλικό και το ίδιο προπονητικό τιμ θα μπορούσε να φανεί περισσότερο απειλητική για τους "πράσινους" αν εμφανιζόταν με άλλο όνομα και άλλες φανέλες. Βλέπετε, η φανέλα της ΑΕΚ γίνεται πολύ βαριά, πρώτα γι αυτόν που την φοράει και μετά για εκείνον που καλείται να την αντιμετωπίσει. Μετά τις ομολογουμένως εντυπωσιακές κινήσεις που έκανε ο "διψασμένος" Μάκης Αγγελόπουλος και τις σερί νίκες που ήρθαν στο πρωτάθλημα, όλο το κλαμπ βιάστηκε να πιστέψει ότι ήρθε η ώρα να κοιτάξει ως ίσο προς ίσο τον Παναθηναϊκό που κάνει πρωταθλητισμό σε Ελλάδα και Ευρώπη, με σταθερότητα και συνέπεια την τελευταία 25ετία. Η αχρείαστη (;) για την εποχή αυτή πίεση αποτυπώθηκε στα ποσοστά.. .αστοχίας, ειδικά έξω από την γραμμή των 6.75 μέτρων. Ποσοστά τα οποία αποτελούσαν αιχμή του δόρατος σε προηγούμενα ματς με αντιπάλους μικρότερου βεληνεκούς. Δεν ξέρω αν είναι μόνο το ίδιον της ελληνικής ψυχολογίας που θέλει να φτάσει στο τέρμα χωρίς να βαδίσει όλο το δρόμο.

Το θετικό είναι ότι οι οκτώ χιλιάδες οπαδοί που βρέθηκαν στο ΟΑΚΑ, έδειξαν να συναισθάνονται ότι ακόμη η ομάδα τους βρίσκεται στην αρχή. Γι αυτό και αντάμειψαν την προσπάθειά της με ένα θερμό χειροκρότημα ενθάρρυνσης στο φινάλε. Το ίδιο οφείλουν να κάνουν εάν στην πορεία προκύψουν και κάποιες ακόμη ανεπιθύμητες ήττες, οι οποίες στο δικό τους μυαλό, δεν συνάδουν με το ύψος της επένδυσης και το ειδικό βάρος της ομάδας. Θα είναι πολύ χρήσιμο να έχουν στο μυαλό τους ότι θα πρέπει η ΑΕΚ να φάει ακόμη πολλά καρβέλια για να πλησιάσει και να ανταγωνιστεί -κι όχι απλά να νικήσει σε ένα μεμονωμένο παιχνίδι- τον Παναθηναϊκό ή τον Ολυμπιακό που τα τελευταία χρόνια έχουν ξεμακρύνει. Ειδικά όσο απλώνει τα πόδια της μέχρι εκεί που φτάνει το πάπλωμα, μόνο πρόοδο μπορεί να περιμένει.