Κατ’ αρχάς, ευτυχώς που αποδείχθηκε φάρσα το τηλεφώνημα για βόμβα. Από την στιγμή που όλοι όσοι βρέθηκαν στο γήπεδο έφυγαν υγιείς για το σπίτι τους, χαλάλι η ταλαιπωρία των φιλάθλων που υποχρεώθηκαν να εκκενώσουν τις κερκίδες στο ημίχρονο, αλλά και των ομάδων που αναγκάστηκαν να συνεχίσουν μετά από τόσο μεγάλη διακοπή. Κι επειδή, εκ των υστέρων, κάθε είδους συζήτηση πάνω σε τέτοια θέματα συνήθως «διστάζει» ανάμεσα στο σοβαρό και το ελαφρό, καλύτερα να την αποφύγουμε.

Ως εκ τούτου, ξεκινάμε με το δεδομένο ότι το παιχνίδι του Παναθηναϊκού με την Μπαρτσελόνα αλλοιώθηκε, από ένα ασυνήθιστο γεγονός, το οποίο τελικά έμεινε να θυμίζει άσκηση ετοιμότητας και προπόνηση απέναντι στο απρόοπτο.

Πάντως, τα βασικά συμπεράσματα δεν αλλάζουν. Αφενός γιατί το αποτέλεσμα δεν είχε καμία βαθμολογική σημασία και αφετέρου γιατί η συνολική αγωνιστική εικόνα μεταβλήθηκε μόνο παροδικά.

Από την αρχή μέχρι το τέλος, φάνηκε ότι ο Παναθηναϊκός είχε δυο λόγους να αισθάνεται άβολα απέναντι σε μια ομάδα, που κακά τα ψέματα, αυτή την εποχή και παρά τις απουσίες του Αμπρίνες και του Ολεσον στέκεται σε υψηλότερο επίπεδο και δικαιωματικά θεωρείται (και εφέτος) ως μια από τις βασικές υποψήφιες να βρεθεί στο φάιναλ φορ της Μαδρίτης και να διεκδικήσει το τρόπαιο.

Ο πρώτος και βασικότερος ήταν ότι παρατάχθηκε με τον εγκέφαλό του απενεργοποιημένο. Ο Παναθηναϊκός, χωρίς τον Δημήτρη Διαμαντίδη μοιάζει με ξεκούρδιστη κιθάρα. Πόσω μάλλον απέναντι σε ποιοτικότερο αντίπαλο που ήξερε τι ζητούσε και πώς να το πάρει.

Ο δεύτερος, ήταν ότι η Μπαρτσελόνα έδειξε μια πολύ «μακριά» ομάδα για τα δικά του μέτρα. Τα σώματα που απλώνονταν απέναντι προκάλεσαν φόβο, ενίοτε και πανικό. Φάνηκε, όχι τόσο από τα χαμένα ριμπάουντ, όσο από τα βιαστικά σουτ, με χέρια που πέταγαν τη μπάλλα όπως-όπως και τραβιόντουσαν απότομα, χωρίς να ολοκληρώσουν τον παλμό του σουτ, από τις κινήσεις και πάσες χωρίς αυτοπεποίθηση.

Η παροδική βελτίωση στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου, περισσότερο οφειλόταν στον αποσυντονισμό της Μπαρτσελόνα και λιγότερο στην απόφαση να γίνουν κάποια σουτ σε καθεστώς «ανταρτοπόλεμου». Αποδείχθηκε μόλις η ομάδα του Πασκουάλ, ξαναβρήκε τον βηματισμό της.

Υπό αυτές τις συνθήκες το μεγαλύτερο κέρδος ήταν η αίσθηση που έδωσε ο ΝτεΜάρκους Νέλσον, στο ντεμπούτο του με την πράσινη φανέλα ότι έχει πολύ θετικά στοιχεία να προσθέσει. Το βασικότερο από αυτά είναι πως πρόκειται για παίκτη που καλύπτει την θέση του οργανωτή στην οποία υπήρχε έλλειμμα πίσω από τον Διαμαντίδη. Συν την βεβαιότητα ότι παίζει για την ομάδα και όχι για τα στατιστικά του. Δυο-τρεις πάσες που έβγαλε, συνοδεύτηκαν από θαυμαστικά και επιβεβαίωσαν την ικανότητά του στην δημιουργία. Από την άλλη, μιλάμε για έναν παίκτη που προέρχεται από μακρά αποχή και συνεπώς χρειάζεται χρόνο για να πάψει να σκέφτεται τον τραυματισμό που τον ταλαιπώρησε. Επίσης, για να ενσωματωθεί πλήρως, είναι απαραίτητο να τριφτεί παίζοντας με τους υπόλοιπους συμπαίκτες του σε συνθήκες πίεσης. Το ντέρμπι του ΣΕΦ που έρχεται, αλλά και το ΤΟΡ-16 που προμηνύεται ως μαραθώνιος χωρίς ανάσα απλά καθιστά αναγκαίο να καλύψει όσο το δυνατόν συντομότερα το χαμένο χρόνο.

Και πάμε στον όμιλο. Ζόρικος. Καλώς τα παιδιά. Μπαρτσελόνα και Ρεάλ Μ. προβάλουν ως τα φαβορί για τις δυο πρώτες θέσεις, που δίνουν πλεονέκτημα έδρας, με την υποσημείωση ότι η «βασίλισσα» περνάει μια κρίσιμη καμπή, άρα εξαρτάται πότε και πώς θα την πετύχεις. Με τα ενθαρρυντικά ως τώρα δείγματά του, ο Παναθηναϊκός δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις υπόλοιπες της παρέας, αν συμφωνήσουμε ότι η Μακάμπι είναι διαφορετική ομάδα από την περσινή που σήκωσε την κούπα. Γι αυτόν «κλειδί» θα είναι, όχι μόνο αν θα καταφέρει να υπερασπιστεί την έδρα του αλλά πόσα ματς εκτός έδρας μπορεί να πάρει παίζοντας με την αξιόμαχη Άλμπα Β., τον αφιλόξενο (γι αυτόν) Ερ. Αστέρα, την Ζαλγκίρις του Γιασικεβίτσιους η οποία προκρίθηκε στο νήμα, ή την Γαλατασαράι που έχει τα προβλήματά της.

Συνολικά, ακόμη πιο ζόρικος μοιάζει ο όμιλος του Ολυμπιακού. Με την διαφορά ότι η σύνθεσή του, προσφέρει στον Ολυμπιακό μεγαλύτερα περιθώρια να διεκδικήσει την δεύτερη προνομιούχο θέση, πίσω από το αδιαφιλονίκητο φαβορί που είναι η ΤΣΣΚΑ του Ιτούδη. Μεγάλοι του αντίπαλοι η Φενέρ του Ομπράντοβιτς, η Εφες του Ιβκοβιτς, ενώ δεν είναι εύκολο να περάσει από το Μιλάνο, την Βιτόρια, την Μάλαγα. Η δε Νίζνι- και λόγω απειρίας- αναμένεται να παίξει το ρόλο καμικάζι: όποιον πάρει μαζί της.

ΥΓ.: Κάποτε πρέπει να παραδεχθούμε ότι στην Μπαρτσελόνα δεν είναι και τόσο αφελείς να κρατάνε για άλλα δυο χρόνια τον Πασκουάλ στο τιμόνι της ομάδας, στο οποίο κάθεται από τον Φεβρουάριο του 2008. Ή τουλάχιστον να σεβαστούμε τον τρόπο που κρίνουν έναν προπονητή και για την εικόνα που παρουσιάζει η ομάδα του και όχι επειδή δεν πήρε όλα τα πρωταθλήματα Ισπανίας ή όλες τις Euroleague που διεκδίκησε, λες και δεν υπάρχουν αντίπαλοι.