Καμιάήττα δεν είναι ντροπή

Μην την είδατε την Μπαρτσελόνα. Επιβεβαιώνοντας ότι είναι, αυτή την εποχή, η πιο φορμαρισμένη ομάδα του ομίλου, μετά την «Ούλερ Αρένα» και το ΣΕΦ άλωσε και το ΟΑΚΑ. Με τα τρία ντέρμπι εντός, στον δεύτερο γύρο, θα πρέπει να πέσει ο ουρανός στο κεφάλι της για να χάσει την πρωτιά του ομίλου.

Και αν συμφωνήσουμε ,ότι με βάση την βαθμολογία και την εικόνα τους, Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός έχουν όλα τα φόντα να μπουν στην τετράδα του ομίλου και να προκριθούν στα φετινά πλει οφ, πλέον το καλύτερο που μπορούν να διεκδικήσουν είναι η δεύτερη θέση (που δίνει το πλεονέκτημα έδρας).

Εδώ, θα πρόσθετα ότι και η 3η δεν θα είναι άσχημη, ειδικά στην περίπτωση που στην 2η θέση του ομίλου καταλήξει η Μακάμπι. Γιατί η 4η, που (λογικά) σε στέλνει πάνω στη Ρεάλ Μαδρίτης με μειονέκτημα έδρας, θα μοιάζει περισσότερο με αποστολή αυτοκτονίας.

Τζακ ποτ

Για τον Παναθηναϊκό αυτή η ήττα- δεύτερη συνεχόμενη στο ΤΟΡ16- δεν ήταν... ντροπή. Δεν είναι ντροπή να χάνεις από μια ομάδα που εμφανίστηκε στο παρκέ πιο ποιοτική, πιο πλήρης, με μεγαλύτερο βάθος, με πλουσιότερο ρεπερτόριο και νίκησε «καθαρά». Και μάλιστα ερήμην του μεγάλου Χουαν Κάρλος Ναβάρο. Πολύ περισσότερο δεν ήταν καταστροφή, αφού την ίδια νίκη οι Καταλανοί έκαναν το ίδιο και με την Φενέρ και με τον Ολυμπιακό.

(Εδώ σημειώστε: απ΄ όσες ομάδες διεκδικούν πρόκριση , εκείνη που θα την πετύχει μπόσικη και θα αξιωθεί να της σπάσει το αήττητο θα πιάσει τζακ- ποτ. Ψυχολογικό αλλά κυρίως βαθμολογικό, ειδικά αν τη βοηθήσει να αποφύγει πιθανές ισοβαθμίες.)

Είναι εύκολο να εκτιμήσει κανείς πού κρίθηκε το παιχνίδι: στους 44 πόντους που δέχθηκε η αγνώριστη πράσινη άμυνα του πρώτου ημιχρόνου και στους (μόλις) 56 που πέτυχε η πράσινη επίθεση σε εντός έδρας ματς, στο οποίο κατάφερε να κατεβάσει τον αντίπαλό του 18 ολόκληρους πόντους από τον μέσο όρο της. Σκεφτείτε να μην έμπαιναν τα τρίποντα, γιατί ο απολογισμός του Παναθηναϊκού (9/26 δηλαδή 34%) δεν ήταν καθόλου άσχημος.

Ο νταμπλούχος Ελλάδας, παρότι θεωρητικά , στο τέλος πέτυχε τον (αρχικό) τακτικό στόχο του ( να κρατήσει την «Μπάτσα» κάτω από τους 65-70 πόντους), σε καμία στιγμή δεν φάνηκε ότι είχε τον έλεγχο του αγώνα. «Κυνήγαγε» και αγκομαχούσε. Τέσσερις φορές έκανε να γυρίσει το ρου του αγώνα, τις τρεις οι Καταλανοί απάντησαν με ισάριθμες γκαζιές. Την τέταρτη, στο τελευταίο δίλεπτο που έγιναν μαζεμένα παιδαριώδη λάθη, ήταν οφθαλμοφανές ότι οι παίκτες του, ήταν αποκαμωμένοι σωματικά και πνευματικά.

Στην τσίτα

Δράττομαι της ευκαιρίας για να καταθέσω την άποψη, ότι παρά τα θρυλούμενα, το «όπλο» της (κάθε) ομάδας του Πασκουάλ δεν είναι η επίθεση. Είναι πρώτα η ομαδική άμυνα και μετά η ισορροπία μεταξύ της άμυνας και της επίθεσης. Μια συνολική κατάσταση η οποία ασκεί τόσο ασφυκτική πίεση στον αντίπαλο, που δεν τον αφήνει να πάρει ανάσα, να... κλέψει , δηλαδή να παίξει χαλαρά μια δυο φάσεις. Τον έχει στην τσίτα για 40 λεπτά.

Στην άμυνα, τα μακριά αθλητικά κορμιά που διαθέτει , αφενός κρύβει και παίκτες με περιορισμένες αμυντικές αρετές. Αφετέρου δεν σου επιτρέπει να πλησιάσεις με καθαρό μυαλό το ζωγραφιστό. Σου αλλοιώνει τα σουτ, τις πάσες και σε υποχρεώνει να κάνεις δεύτερες σκέψεις, με μειωμένο συντελεστή αυτοπεποίθησης. Στο ΟΑΚΑ, η ρακέτα έμοιαζε με ναρκοπέδιο για τους παίκτες του Παναθηναϊκού. Η βιασύνη δεν τους έδωσε την δυνατότητα να διεκδικήσουν- μέσω επαφών- περισσότερες από τις 5(στις 5) ελεύθερες βολές που ήταν ο απολογισμός στο φινάλε. Ελάχιστος για μια ομάδα που έχει συνηθίσει να εκτελεί πολύ περισσότερες γιατί διαθέτει πεπειραμένους και έξυπνους παίκτες που ξέρουν να τις κερδίζουν.

Από την άλλη, στην επίθεση (η Μπαρτσελόνα) είναι πολυδιάστατη. Pick and rol, low post, σουτ από την αδύνατη πλευρά , διείσδυση, high-low παιχνίδι. Από πού να προφυλαχθείς. Στην αρχή , οι «πράσινοι» πήγαν να τηρήσουν τη συνήθειά τους να δώσουν το μακρινό σουτ, αφού οι κοντοί αντιμετώπιζαν το pick and roll με «under». Ούτε γι' αστείο δεν το συνέχισαν, παρά μόνο όταν ήταν μέσα ο Σάδα. Ειδικά στο πρώτο ημίχρονο οι φιλοξενούμενοι πέτυχαν καλάθια για όλα τα γούστα.Χρειάστηκε να βάλει τις φωνές ο Πεδουλάκης , να στείλει τον Γκιστ στον Χουέρτας και τον Μασιούλις στον Λόρμπεκ για να αρχίσουν να γίνονται στο δεύτερο ημίχρονο, τουλάχιστον κάποια φάουλ σκοπιμότητας που της έκοψαν το ρυθμό. Τουλάχιστον Ναβάρο και Τόμιτς κρατήθηκαν πολύ έξω από τα στάνταρ της αποτελεσματικότητάς τους.

Κι εδώ εύλογα θα πεταχτεί κάποιος: "Ρε μεγάλε, έτσι όπως μας τα λες, σε λίγο θα την βγάλεις και καλύτερη από την Ρεαλ Μαδρίτης". Η απάντησή μου έχει δυο σκέλη. Το ένα ότι η τωρινή (προσέξτε την λέξη που χρησιμοποιώ) Μπαρτσελόνα είναι κατώτερη από την περσινή, που ήταν στα φόρτε της πριν χτυπήσουν ο Πιτ Μάϊκλ και ο Τζαβάϊ Το άλλο ότι σε σχέση με την Ρεαλ Μαδρίτης, πιστεύω ότι το παιχνίδι της έχει περισσότερο μπασκετικό ενδιαφέρον, αλλά προφανώς λιγότερο θέμα. Το τί θα τα καταφέρουν, και για τις δυο, θα κριθεί σε επίπεδο χαρακτήρα την κρίσιμη στιγμή.

Για τον Παναθηναϊκό, λοιπόν ήταν μια δικαιολογημένη και δίκαιη ήττα. Δεν αισθάνομαι ότι ο Πεδουλάκης είχε πολλά περιθώρια να αλλάξει την κατάσταση, από την στιγμή που εμπιστεύτηκε τους οκτώ βασικούς του, αλλά βαριά χαρτιά του (κυρίως Γκιστ, Κάρι, Ούκιτς) , έχασαν πολλές προσωπικές μονομαχίες. Το ζητούμενο να μην επηρεαστεί η ομάδα από τις δυο σερί ήττες και βγει από το ρυθμό της. Γιατί στην ουσία δεν έπαθε και τίποτα.