Το πραγματικό πρόβλημα, δεν είναι ότι η Ελλάδα έπεσε πέντε θέσεις στο Ranking της FIBA. Σιγά το πράγμα. Έχει βρεθεί και σε πολύ χαμηλότερες θέσεις, πριν σκαρφαλώσει στο "4" , ή στο "5" που βρισκόταν πριν ξεκινήσει το φετινό Παγκόσμιο Κύπελλο. Το ζητούμενο άλλωστε δεν είναι σε ποια θέση βρισκόμαστε, αλλά προς ποια κατεύθυνση βαδίζουμε.

Έχω την αίσθηση ότι η κρίση δεν είναι... κρίση αποτελεσμάτων. Είναι επίσης ξεκάθαρο ότι το πρόβλημα δεν έχει να κάνει με το αν θα μείνει στο τιμόνι της ομάδας ο Φώτης Κατσικάρης, για να συνεχίσει την ομολογουμένως αξιόλογη προσπάθεια που ξεκίνησε φέτος. Περισσότερο έχει να κάνει με την γενικότερη σύγχυση που επικρατεί στο περιβάλλον που αφορά την Εθνική ομάδα και κατ' επέκταση στην Ομοσπονδία, η οποία έχει την διοικητική ευθύνη , όχι μόνο για τους Άνδρες / Γυναίκες , αλλά για το σύνολο του οικοδομήματος.

Την αποκαλούμε "σύγχυση" γιατί δεν έχουμε στα χέρια μας τεκμηριωμένη διάγνωση βάσει της οποίας θα μπορούσε να ξεκινήσει κανείς την κατάλληλη θεραπεία. Μέχρι τώρα, ο καθένας κάνει εκτιμήσεις με βάση τις συμπάθειες ή τις αντιπάθειές του, τα απωθημένα του, τις λίγες ή πολλές γνώσεις του. Από τον πρόεδρο Γιώργο Βασιλακόπουλο μέχρι τον τελευταίο φίλαθλο. Και τους δημοσιογράφους βεβαίως -βεβαίως , για να μην μείνετε με την ψευδαίσθηση ότι δεν έχουν κι αυτοί συμμετοχή στην κατάσταση.

Υπό αυτές τις συνθήκες , αισθάνομαι ότι περνάμε μια περίοδο κατάθλιψης, η οποία προκύπτει για τον απλούστατο λόγο ότι μας τελείωσαν οι δικαιολογίες. Η διαιτησία, το σύστημα, ο σουτέρ δεν είχαμε σουτέρ (που όμως βρήκαμε αλλά δεν έφταιγε αυτό) , ο προπονητής, η πολιτεία και πάει λέγοντας....

Συνήθως , για την θεραπεία της κατάθλιψης οι ψυχαναλυτές προσπαθούν να βοηθήσουν τον "ασθενή" να κάνει μια βουτιά στο παρελθόν, να αναγνωρίσει τα τραύματά του και να εξουδετερώσει τους μηχανισμούς που του προκαλούν εγκλωβισμούς , απόσυρση ή ακραίες συμπεριφορές απόγνωσης. Γιατί, από τα λίγα που έχω διαβάσει, έχω αποκομίσει την εντύπωση ότι η παράδοση στην κατάθλιψη στην ουσία δεν είναι τίποτ' άλλο από την παράδοση στα τραύματα που λέγαμε προηγουμένως.

Παρακολουθώντας λοιπόν, όλα αυτά τα χρόνια τα τεκταινόμενα, έχω καταλήξει σε τρία βασικά υποκειμενικά (εννοείται) συμπεράσματα, στα οποία δεν είναι απαραίτητο να "συναντηθούμε" όλοι. Και αναφέρομαι σε μια εποχή που όλα μας πήγαιναν πρίμα. Που καμαρώναμε λες και δεν ξέραμε ότι η ζωή κάνει κύκλους, ότι η ευτυχία δεν είναι παντοτινή, αλλά στιγμές.

* Το πρώτο είναι , αυτό που αποκαλούσε στο βιβλίο του ο Πατ Ράϊλι ως "αρρώστια του ΕΓΩ". Αυτό μεταφράζεται με απλά λόγια στην εντύπωση που είχε ο καθένας για την συνεισφορά του, όταν έρθει η ώρα της ανταμοιβής. Κάποιος που συμμετείχε κατά 20% στο θετικό αποτέλεσμα , απαιτεί συμμετοχή 80% στα οφέλη, συρρικνώνοντας το ποσοστό του συνεργάτη του, είτε αυτός βρίσκεται ψηλότερα , είτε χαμηλότερα στην ιεραρχία, είτε διαθέτει μεγαλύτερη ή μικρότερη ΕΞΟΥΣΙΑ. Να μια αφορμή για να επιχειρήσει ο ένας να μειώσει τον άλλον.

* Το δεύτερο είναι η εμμονή στις παλιές αξίες. Ο κόσμος, άρα και το μπάσκετ έχουν αλλάξει. Για την ακρίβεια θυμίζουν την ηλικία μιας ....γυναίκας , που αλλάζει καθημερινά . Η προσέγγιση της εξέλιξης , ου μην και του διαφορετικού, προϋποθέτει την κατανόησή του. Είναι αδύνατον να πας έγκαιρα στον προορισμό σου την σήμερον ημέρα, χρησιμοποιώντας έναν χάρτη που έχει τυπωθεί πριν 50 χρόνια.

* Και τρίτο, η παραπλανητική επιλογή του δρόμου της ήσσονος προσπάθειας. Της κουτοπονηριάς για χάρη του εφήμερου κέρδους . Η Εθνική μπήκε σε μια επικίνδυνη ατραπό το 2009. Τότε που άρχισε να συμμετέχει στην διαδικασία επιλογής αντιπάλου. Να κάτσει να χάσει από τους Γάλλους για να μην πέσει με τους Ισπανούς στο χιαστί του Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας. Και να η ειρωνεία στον, νεαρό τότε, Νάντο Ντε Κολό που έβαλε το νικητήριο καλάθι.

Οι Γάλλοι έχασαν ένα μετάλλιο, το οποίο κατακτήσαμε εμείς, αλλά έκτοτε οι Γάλλοι έχουν στεφθεί μία φορά πρωταθλητές Ευρώπης (2013), μια φορά ασημένιοι (2011) και πρόσφατα κατέκτησαν το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο της Ισπανίας πετυχαίνοντας την νίκη της διοργάνωσης, επί των γηπεδούχων Ισπανών. Για να μην αναφερθώ στην εξέλιξη του "ανόητου Ντε Κολό". Εμείς μείναμε με εκείνο το χάλκινο, την αστεία εικόνα που βγάλαμε με την Ρωσία στο Παγκόσμιο του 2010 και όλα όσα ακολούθησαν.

Την ίδια ώρα, ο νεόκοπος προπονητής Σάσα Τζόρτζεβιτς, θύμιζε αυτό που τηρούσαμε με θρησκευτική ευλάβεια μέχρι το τέλος της θητείας Γιαννάκη: "θέλουμε να παίξουμε με την Ισπανία, γιατί αν θες να φτάσεις ψηλά, πρέπει να νικάς τους καλύτερου" (μετά την νίκη επί της Βραζιλίας στον προημιτελικό).

Από τη μία λοιπόν, έχουμε να τα παραδεχθούμε όλα αυτά και να δούμε πώς μπορεί να βοηθήσει ο καθένας. Δυστυχώς η ευτυχώς, η ζωή δεν είναι αγώνισμα, στο οποίο όλοι οι "αθλητές" ξεκινούν από το ίδιο σημείο εκκίνησης. Το άδικο είναι κανόνας. Όπως έχουμε αδικήσει, έτσι κι έχουμε αδικηθεί. Πρωταθλητής γίνεται αυτός που αντέχει και την πίεση, την κριτική και την αδικία.

Από την άλλη , υπάρχει και ένα άλλο επικίνδυνη ευκολία στο αίτημα: "να φύγουν αυτοί και να ...κυβερνήσουμε εμείς" . Νομίζω όμως ότι έχει εξίσου πολύ μεγάλη σημασία το "ποιοί είμαστε εμείς;" Το είχε πει και ο ίδιος ο Φιντελ Κάστρο: "Πιο εύκολο είναι να είσαι επαναστάτης, παρά πολιτικός".