Κάτι περισσότερο από μια νίκη

Παρότι δεν ήταν δα και το κρισιμότερο ματς στην ευρωπαϊκή ιστορία των δυο “αιωνίων”, τα οφέλη που αποκόμισε ο Παναθηναϊκός είναι πολύ περισσότερα από όσα θα του αντιστοιχούσαν, από μια οποιαδήποτε νίκη σε ένα ντέρμπι, την τελευταία αγωνιστική του πρώτου γύρου του ΤΟΡ 16.

Υπάρχουν τρεις βασικοί άξονες στους οποίους μπορεί να κινηθεί κανείς για να αξιολογήσει το αποτέλεσμα του ΟΑΚΑ.

Ο ένας είναι ο βαθμολογικός. Ο Παναθηναϊκός προερχόταν από τρεις σερί ήττες και μια τέταρτη, ειδικά από έναν άμεσο ανταγωνιστή του, θα του έπεφτε πάρα πολύ βαριά και θα τον άφηνε πολύ πίσω. Νικώντας τον Ολυμπιακό αυτόματα ισορρόπησε και ξαναμπήκε για τα καλά σε τροχιά διεκδίκησης της δεύτερης θέσης, η οποία είναι ο αμέσως επόμενος στόχος του μετά την εξασφάλιση της πρόκρισης στα πλέι οφ.

Ο δεύτερος είναι ο ψυχολογικός, γιατί κατάφερε για, στο ίδιο γήπεδο, για τρίτη συνεχόμενη φορά σε λιγότερο από δυο μήνες και σε τρίτη διαφορετική διοργάνωση να νικήσει τον Ολυμπιακό , που είναι (σε όλα) ο πνευματικός αντίπαλός του. Όπως και στον ημιτελικό κυπέλλου, έτσι και αυτή τη φορά , οι “πράσινοι” είχαν τη μεγαλύτερη πίεση, αλλά κατάφεραν να αντεπεξέλθουν και να βγουν από τα σχοινιά, δείχνοντας τον χαρακτήρα τους.

Ο τρίτος, όπως είχαμε προαναγγείλει, είναι ο επικοινωνιακός. Μη σας πω ότι εδώ θα παιχθεί το μεγαλύτερο “παιχνίδι” τα επόμενα 24ωρα. Ή τουλάχιστον μέχρι , αμφότεροι, να συνειδητοποιήσουν ότι στην Ευρώπη ο κόσμος δεν περιστρέφεται γύρω τους. Αυτή τη φορά, το ματς διεξήχθη με συνθήκες Euroleague με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Οι εξέδρες ήταν γεμάτες αλλά η ατμόσφαιρα δεν ήταν ελληνική. Οι διαιτητές ήταν ξένοι. Απλούστατο.

Δεν είναι τόσο απλό

Σε αγωνιστικό επίπεδο οι διαπιστώσεις μπορεί να είναι από απλές έως επικίνδυνα υπερ-απλουστευμένες. Μπορεί να ξεκινάμε με δεδομένο ότι από την στιγμή που το ματς παίχτηκε κάτω από τους 65 πόντους, ο Παναθηναϊκός είχε τον πρώτο λόγο, όμως το πράγμα δεν ήταν ακριβώς έτσι. Υπήρξαν στιγμές που ο Ολυμπιακός φάνηκε να αποκτάει τον έλεγχο και μαζί να δημιουργεί της προϋποθέσεις να νικήσει.

Είναι ξεκάθαρο ότι οι “πράσινοι” αξιοποίησαν την εμπειρία τους και το καθαρό μυαλό τους στο τελευταίο δίλεπτο , τότε που έτρεξαν ένα επί μέρους 7-1. Ο Ολυμπιακός πέτυχε το τελευταίο του καλάθι 133 δευτερόλεπτα πριν τη λήξη, με κάρφωμα του Ντάνστον. Προηγήθηκε 61-59 και έκτοτε σιώπησε. Είχε τις ευκαιρίες του, αλλά δεν τις αξιοποίησε. Προφανώς έχασε τον προσανατολισμό του. Σίγουρα τον επηρέασε το γεγονός ότι και πάλι ο φυσικός του ηγέτης, Βασίλης Σπανούλης ήταν μακριά από τον καλό. Μια τέτοια κατάσταση δεν βοήθησε τους συμπαίκτες του να νιώσουν αυτοπεποίθηση στις επιλογές τους.

Σε ένα ματς με χαμηλό σκορ, πάντα μετράει ποια ομάδα πετυχαίνει περισσότερα εύκολα καλάθια. Ο Παναθηναϊκός, μπορεί , λόγω τακτικής, να μην έτρεξε αλλά πέτυχε περισσότερα “εύκολα” καλάθια από τον αντίπαλό του. Ή μάλλον πέτυχε καλάθια που τα έκαναν να μοιάζουν εύκολα ο Λάσμε και ο Ούκιτς. Ο Ολυμπιακός μάζεψε μεν 8 επιθετικά ριμπάουντ περισσότερα, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία των καλαθιών του, έμπαιναν με κόπο και ιδρώτα, σαν κι αυτόν που έχυνε ο Περπέρογλου στο low post στο ξεκίνημα του αγώνα.

Υπό αυτή την έννοια μέτρησε περισσότερο το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός, χάρη στην άμυνά του δεν επέτρεψε στον Ολυμπιακό να μετατρέψει κάποιες προσπεράσεις σε ξεσπάσματα και να “χτίσει” διαφορές. Τον ανάγκασε σε φθηνά λάθη, που έγιναν σε ακατάλληλες στιγμές, για μια ομάδα που προσπαθεί να “παγώσει” μια τόσο δυνατή έδρα.

Φυσικά , δεν περνάει απαρατήρητο το γεγονός ότι σε ένα τόσο αμφίρροπο ντέρμπι, που παίχτηκε πάνω στην κόψη του ξυραφιού και κρίθηκε στη λεπτομέρεια , οι “πράσινοι” τελείωσαν κάνοντας μόνο 7 λάθη. Κι αυτός είναι ένας αριθμός που τους επιτρέπει να καλύπτουν αδυναμίες και προβλήματα, που ελπίζει ότι ο ερχομός του Ζακ Ράϊτ.