Η καθοριστική απώλεια του Τζέιμς Γκιστ σε συνδυασμό (όχι τόσο με το αποτέλεσμα αλλά) με την εικόνα που έβγαλαν οι δυο «αιώνιοι» στο ντέρμπι του ΟΑΚΑ , ενίσχυσαν την εντύπωση που επικρατεί εδώ και αρκετό καιρό και μπορεί να αποτυπωθεί με ορολογία προεκλογικών σφυγμομετρήσεων: «ο Ολυμπιακός έχει παράσταση πρωταθλητή».

Όμως, ακόμη, δεν έχει πάρει το πρωτάθλημα. Αυτό θα παιχτεί στους τελικούς των πλέι οφ και θα το κατακτήσει η ομάδα που θα συμπληρώσει πρώτη τρεις νίκες.Το βράδυ του Σαββάτου, οι «ερυθρόλευκοι» εξασφάλισαν το πλεονέκτημα έδρας, το οποίο όμως υπερασπίστηκαν μόλις μία από τις τέσσερις φορές που το είχαν στα χέρια τους, την τελευταία εξαετία.

Είναι επίσης προφανές ότι αυτή τη στιγμή οι Περαιώτες εμφανίζουν μια ξεκάθαρη ποιοτική υπεροχή , η οποία έχει μεγαλώσει προϊόντος του χρόνου και δεν τεκμηριώνεται μόνο από ένα παιχνίδι, αλλά από μια σειρά αγώνων, μέσα στους οποίους συμπεριλαμβάνονται και μονομαχίες με τα ισχυρότερα κλαμπ της Ευρώπης. Αλλά κι αυτό δεν είναι πρωτόγνωρο με βάση τα δεδομένα της τελευταίας τριετίας.

Εφόσον λοιπόν η παρούσα κατάσταση δεν μεταβληθεί δραματικά, θα είναι μεγάλη έκπληξη αν ο Ολυμπιακός δεν κατακτήσει το πρωτάθλημα. Πώς μπορεί η «παρούσα κατάσταση να μεταβληθεί δραματικά»;

Αφενός να παραμορφωθεί σε τραγικό βαθμό ο Ολυμπιακός και αφετέρου να μεταμορφωθεί σε αξιοθαύμαστο βαθμό ο Παναθηναϊκό, στο διάστημα που μεσολαβεί. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποιο από τα δυο δείχνει πιο δύσκολο.

«Σύμμαχος»

Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, ο βασικότερος «σύμμαχος» του Παναθηναϊκού είναι ότι ο Ολυμπιακός έχει μπροστά του την πρόκληση του final four της Μαδρίτης , με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους βιορυθμούς του: σωματική, πνευματική και ψυχολογική καταπόνηση, απρόοπτα (πχ τραυματισμοί) και κυρίως ανάγνωση και διαχείριση του εκεί αποτελέσματος. Μπορεί να μην καταφέρει ό,τι στην Πόλη και στο Λονδίνο και να στενοχωρηθεί. Μπορεί να ξανατινάξει την μπάνκα στον αέρα και το ενδεχόμενο να γυρίσει «άδειος» να είναι φυσιολογικό και διόλου ασυνήθιστο.

Την ίδια στιγμή, ελόγου του (ο Παναθηναϊκός δηλαδή) θα βράζει στο ζουμί του, προσπαθώντας να βρει λύσεις στα δικά του προβλήματα, τα οποία όμως αυτή την σεζόν δείχνουν να είναι και πολλά και δυσεπίλυτα. Το βασικότερο απ’ όλα είναι ότι -μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές- διαθέτει στο ρόστερ του έξι ξένους, από τους οποίους στο ντέρμπι της πρωτιάς οι τέσσερις κάλυψαν μόλις και μετά βίας «7» από τα «200» διαθέσιμα λεπτά του παιχνιδιού.

Δεν αγωνίστηκαν ο τιμωρημένος Γκιστ, ο παροπλισμένος Λαβάλ ενώ ο Νέλσον χρησιμοποιήθηκε 2’ και 26’’ και ο Μπλουμς 4’ και 30’’. Λάσμε και Ματσιούλις είναι πια πολύ μακριά. Πρακτικά, η μοναδική αλλαγή που μπορεί να γίνει είναι μία, σε μια περίοδο που, αν υπήρχε περιθώριο, προφανώς θα χρειάζονταν τέσσερις.

Κι ας πούμε ότι γίνεται αυτή η μία. Πόσο πιθανό είναι να βρεθεί αυτή την εποχή ένας παίκτης, ψηλός κατά βάση, ικανός να αλλάξει τις διαμορφωμένες ισορροπίες; Πώς ο Παναθηναϊκός, ο οποίος με εξάρτηση από το τρίποντο και με αυτή τη στελέχωση, νίκησε στο ΟΑΚΑ και τις τέσσερις ομάδες της Μαδρίτης, θα μπορέσει να νικήσει στο ΣΕΦ από την στιγμή που η πιο μεγάλη εκτός έδρας νίκη του στην Euroleague ήταν στο Βερολίνο, με την Άλμπα;

Αρρωστημένες διαστάσεις

Το θέμα με την περίφημη πια κίνηση του Σπανούλη, μονοπώλησε την αρθρογραφία στο διάστημα που μεσολάβησε. Πήρε αρρωστημένες διαστάσεις, όσο αρρωστημένα είναι τα μυαλά στην Ελλάδα. Θα μπορούσε να την κάνει ο οποιοσδήποτε αθλητής , σε όλα τα μέρη του κόσμου και να μην ασχοληθεί κανείς. Θα μπορούσε να την κάνει οποιασδήποτε άλλος παίκτης του Ολυμπιακού και να περάσει στο «ντούκου».

Σε καμία περίπτωση δεν ήταν μια κίνηση υβριστική, αλλά σίγουρα ήταν μια κίνηση που έγινε με επίγνωση σε ποιο κοινό απευθυνόταν και με συναίσθηση ότι θα προκαλούσε: «Πόνο» σε όσους τον βρίζουν και τον λοιδορούν συστηματικά και ανεξέλεγκτα από την ημέρα που αποφάσισε να φύγει λες και δεν έχει το δικαίωμα να αποφασίσει πώς θέλει να διαχειριστεί την καριέρα του με βάση την ατομική του ελευθερία- λες και τα χρόνια που έπαιζε στον Παναθηναϊκό του έκαναν χάρη ή έπαιζε με μέσον.

«Ευφορία» σε εκείνους που είναι πρόθυμοι να θεωρήσουν την κίνηση αυτή, μέσα στην «φωλιά του εχθρού», μεγαλύτερο επίτευγμα από όλες τις μπασκετικές παραστάσεις που θα έχει δώσει και όλους τους τίτλους που θα έχει κατακτήσει ντυμένος στα «ερυθρόλευκα» όταν έρθει η ώρα να πει «αντίο».

Δυστυχώς όμως, προκάλεσε και «στενοχώρια» σε εκείνους που φαντασιώνονται ως ιδανικό, παίκτες με αυτή την κλάση, που έχουν γράψει την σύγχρονη ιστορία, αυτοδημιούργητοι, μέσα από κόπους, θυσίες, δύσκολες αποφάσεις και ατέλειωτες ώρες προπόνησης, θα άντεχαν μέχρι τέλους να στέκονταν ανώτεροι απέναντι σε εκείνους που δεν είναι άξιοι ούτε τα κορδόνια των παπουτσιών του να τους δέσουν.

Από την άλλη , οφείλουμε να αναρωτηθούμε αν αυτή η συγκεκριμένη κίνηση, εμπεριέχει ξεχωριστή σημειολογία στη γλώσσα του σώματός του και εκφράζει μια διαρκή ανάγκη επιβεβαίωσης. Την ίδια ακριβώς, την είχε κάνει και πέρυσι, μέσα στο ΣΕΦ, με αποδέκτες τους οπαδούς της δικής του ομάδας, μετά το νικητήριο τρίποντο που είχε πετύχει κόντρα στον Παναθηναϊκό την τελευταία αγωνιστική του ΤΟΡ16. Σχεδόν οι ίδιοι που τον περίμεναν να τον αποθεώσουν στο ΣΕΦ, τότε είχαν «παγώσει» ενοχλημένοι.

Υπάρχουν ακόμη δυο παράμετροι. Η μία είναι ότι δεν νομίζω ότι μπορεί να αποτελεί «δικαίωση» ή «εκδίκηση» του Σπανούλη, για όσα έχει υπομείνει, από την μέρα που άφησε τον Παναθηναϊκό, μια απλή νίκη κανονικής περιόδου. Δεν ήταν καν μια νίκη τίτλου. Η δεύτερη είναι ότι έδωσε ευκαιρία στους απέναντί του, να επιχειρήσουν να αλλάξουν τη δυσάρεστη γι αυτούς ατζέντα της ημέρας και ένα επιπλέον κίνητρο να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να εξαντλήσουν τις πιθανότητες τους να ανατρέψουν τα δεδομένα.

Τέλος, όσο κι αν πολλοί –ανάμεσά τους κι ο υπογράφων- βλέποντας την εξέλιξη και μόλις 90 δευτερόλεπτα να απομένουν, αναρωτήθηκαν «καλά ήταν ανάγκη;», η εσωτερική παρόρμηση του αρχηγού του Ολυμπιακού να έπεισε την λογική του για το αντίθετο.

ΥΓ1: Με βάση αυτά που καταλάβαμε ότι εξαγγέλθηκαν από τον Υφυπουργό κ. Κοντονή, μετά τα επεισόδια του ποδοσφαίρου, φανταζόμασταν ότι το ματς αυτό έπρεπε να διακοπεί. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη θυσία από αυτό το «να τελειώσει πάση θυσία» ένα ματς, εν μέσω τραγελαφικών διαλόγων παραγόντων, δικηγόρων , διαιτητών και αξιωματούχων της Αστυνομίας.

ΥΓ2: Δεν φαντάζομαι να υπάρχει μεγαλύτερη ποινή για τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο από τη διαπίστωση ότι με τις αμετροεπείς εκρήξεις του, με αποκορύφωμα τα όσα ανατριχιαστικά ακούστηκαν έξω από τα αποδυτήρια με τη μορφή απειλής και κατάρας στο βίντεο που δημοσιοποιήθηκε , έχουν αρχίσει να διαφοροποιούνται και πάρα πολλοί (υγιείς) Παναθηναϊκοί.