Το πρόβλημα του Παναθηναϊκού δεν ήταν τόσο η ήττα στην Μάλαγα. Ήταν κυρίως ότι για πρώτη φορά από το ξεκίνημα του ΤΟΡ 16, έχασε τελείως τον έλεγχο του ρυθμού και επέτρεψε στον αντίπαλο να εφαρμόσει στην πράξη, όλα όσα- θεωρητικά- τον βόλευαν για πετύχει το στόχο του. Και με την Μπαρτσελόνα έχασε καθαρά, αλλά τουλάχιστον περιόρισε την επίθεσή, της κατά τεκμήριο πιο φορμαρισμένης ομάδας του ομίλου, στους 63 πόντους.

Οι τρεις συνεχόμενες - αλλά όχι κι εντελώς εκτός προγράμματος- ήττες, που ακολούθησαν το 3-0 της εκκίνησης, οι αδυναμίες που φωτίστηκαν ακόμη πιο έντονα και φυσικά η πίεση του επερχόμενου ντέρμπι της Τσικνοπέμπτης με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ, ανεβάζουν τους σφυγμούς σε όλα τα επίπεδα. Ακόμη και στην ένταση της αναζήτησης ενός περιφερειακού (Ζακ Ράϊτ ή Που Τζέτερ) που φαίνεται ότι έχει δρομολογηθεί, για να καλύψει ζωτικές ανάγκες.

Οι συνιστώσες

Η εικόνα που έβγαλαν οι «πράσινοι» στην πρωτεύουσα της Ανδαλουσίας, έχει πολλές εξηγήσεις. Για την ακρίβεια, προέκυψε ως συνισταμένη πολλών παραμέτρων. Άλλων με μεγαλύτερη και άλλων με μικρότερη συμμετοχή στο ανορθόγραφο αποτέλεσμα:

* Και μόνο το σκορ φτάνει για να εξηγήσει τους λόγους αυτής της ήττας. Έχοντας ως βασικό στόχο να κατεβάζουν τους αντιπάλους τους κάτω από τους 70 πόντους, αυτή τη φορά δεν τα κατάφεραν. Δέχθηκαν 44 πόντους στο πρώτο ημίχρονο και 87 στο φινάλε. Πολύ υψηλό νούμερο για τα δικά τους στάνταρ.

* Βομβαρδίστηκαν από την αντίπαλη περιφέρεια, η οποία πήρε με αυτοπεποίθηση τα σουτ που δίνει η συνηθισμένη αμυντική τακτική του. Μια τακτική που προτιμά να οχυρώνει τη ρακέτα από τις διεισδύσεις, , ρισκάροντας το μακρινό σουτ, προφανώς για να κρύψει τα αργά πόδια του Ούκιτς και του Κάρι. Οι γηπεδούχοι σούταραν 15 στα 27 τρίποντα (55%) . Οι τρεις Αμερικανοί της θαρρείς ότι έπαιζαν …ρολόϊ. Ο Τούλσον (20π.) τελείωσε με 4 στα 8 τρίποντα, ο Γκρέϊντζερ (16π.) με 4 στα 5 και ο Κάνερ Μέντλεϊ (21π.) με 5 στα 6. Ανηλεής βομβαρδισμός.

* Χωρίς τον Τζέϊμς Γκιστ, στερήθηκαν έναν βασικό άξονα του παιχνιδιού τους και στην άμυνα (κυρίως) και στην επίθεση. Ο Φώτσης προσπάθησε. Όμως ο βετεράνος Μάϊκ Μπατίστ σε καμία περίπτωση δεν θυμίζει πια τον σέντερ εγγύηση. Τα ριμπάουντ χάθηκαν κατά κράτος (32 έναντι 19) και η Μάλαγα τα αξιοποίησε για να τρέξει κατά το δοκούν.

* Αυτή τη φορά πλήρωσαν το ενσυνείδητα συρρικνωμένο rotation (ελάχιστη ως μηδενική συμμετοχή Μαυροκεφαλίδη, Παππά, Γιάνκοβιτ)με την καθίζηση του τελευταίου επταλέπτου. Στο διάστημα αυτό, λες και ξαφνικά άρχισε να αναβοσβήνει η ένδειξη «low battery”. Το κουραστικό ταξίδι, η απουσία του Γκιστ , η αδυναμία των αναπληρωματικών να μπουν στο ματς και να κερδίσουν μάχες που θα τους έδιναν την εμπιστοσύνη του προπονητή για τις επόμενες. Έχω την αίσθηση ότι εδώ ο Πεδουλάκης ξεγελάστηκε ή μάλλον προδόθηκε από το γεγονός ότι η ομάδα του, παρότι έπαιζε σε ρυθμό που βόλευε τη Μάλαγα, με τα υψηλά ποσοστά ευστοχίας της είχε καταφέρει να μείνει στο παιχνίδι μέχρι ένα σημείο που πλέον δεν προσφερόταν για πειραματισμούς.

* Όσο άντεξε ο Διαμαντίδης, υπήρχε στοιχειώδης οργάνωση. Κουράστηκε κι αυτός αφού δεν πήρε καμία βοήθεια από τον Ούκιτς ή τον Κάρι που χρησιμοποιήθηκαν ως πλει μέικερ. Οι παγίδες που άρχισε η Μάλαγα για να αντιμετωπίσει τα πράσινα pick and roll έγινε η αφορμή για πολλά και ασυγχώρητα λάθη.

Κι αν;

Εννοείται πως το ντέρμπι των «αιωνίων», το τρίτο σερί στο ΟΑΚΑ σε λιγότερο από δυο μήνες, δεν έχει καμία σχέση με τα δυο προηγούμενα. Και μόνο ότι γίνεται για μια ευρωπαϊκή διοργάνωση, φτάνει. Πάντως δεν έχουν αλλάξει και πολύ τα δεδομένα της τακτικής. Ο Παναθηναϊκός δεν έχει λόγο να την διαφοροποιήσει , από εκείνη που τον βοήθησε να νικήσει τις δυο τελευταίες φορές. Ωστόσο είναι ξεκάθαρο ότι θα πρέπει να είναι έτοιμος να βρει τρόπο να αντιδράσει εάν ο Ολυμπιακός δεν συνεχίσει να σουτάρει τόσο άθλια από μακριά, εάν η προσαρμογή του υψηλόσωμοι Κόλινς τον εμποδίσει να ποστάρει τον Μασιούλις ή τον Διαμαντίδη και η επιστροφή του υγιή Πέτγουεϊ ανατρέψει τον συσχετισμό στα ριμπάουντ. Στο απρόοπτο άλλωστε κρύβεται όλη η γοητεία του παιχνιδιού.