Major failures

Το ΤΟΡ-16 μπαίνει στην τελική ευθεία. Με εξαίρεση την θέση που διεκδικούν η Εφες και η Λαμποράλ, οι οποίες βρίσκονται ισόβαθμες στην τέταρτη θέση του ομίλου του Ολυμπιακού, είμαστε σχεδόν βέβαιοι (γιατί η Άλμπα είναι ακόμη ζωντανή) για τις υπόλοιπες επτά ομάδες που θα σταθούν στην αφετηρία των play off. Απομένει να ξεκαθαρίσουν οι τελικές βαθμολογίες και να προκύψουν οι διασταυρώσεις που θα αποτελέσουν τις ουσιαστικότερες μάχες πριν το final four της Μαδρίτης.

Κι επειδή η συμμετοχή σε ένα final four, για τις περισσότερες από τις ομάδες που συνεχίζουν, θα είναι ένα βασικό κριτήριο αν θα χαρακτηριστεί η ευρωπαϊκή σεζόν πετυχημένη ή αποτυχημένη, οφείλουμε να περιμένουμε πριν κάνουμε μια τέτοιου είδους αποτίμηση.

Για παράδειγμα, τηρουμένων των αναλογιών (μπάτζετ - υλικό) , δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί "αποτυχημένη" η πορεία της ΤΣΣΚΑ, της Ρεαλ Μ., της Μπαρτσελόνα και της Φενέρμπαχτσε, αν δεν φτάσουν στην ισπανική πρωτεύουσα. Δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί "επιτυχημένη" η πορεία του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού και της πρωταθλήτριας Ευρώπης Μακάμπι αν καταφέρουν να αφήσουν έξω κάποιο από τα τέσσερα παραπάνω βασικά φαβορί. Για την Εφές θα είναι σκέτο ναυάγιο να μην μπει καν στα play off, άθλος για την Λαμποράλ, αν της αρπάξει τη θέση ενώ πρώτα της έχει πουλήσει και τον Ερτέλ.

Από εκεί και πέρα, έχουν ήδη διαγραφεί οι "μεγάλες απογοητεύσεις" της χρονιάς, δηλαδή οι ομάδες που όχι απλά δεν ανταποκρίθηκαν, αλλά μας ξάφνιασαν αρνητικά, όχι μόνο με τα αποτελέσματα, αλλά και με την συνολική εικόνα τους.

Εκτιμώντας με αυστηρά προσωπικά κριτήρια, στην κατηγορία αυτή θα τοποθετούσα -χωρίς δεύτερη κουβέντα- τέσσερις ομάδες. Την κάθε μία για διαφορετικό λόγο.

Στην κορυφή της λίστας (μου) η Αρμάνι. Όχι μόνο γι αυτό το κακό μπάσκετ -στην λογική του "όσα πάνε κι όσα έρθουν"- που παρουσίασε φέτος, αλλά γιατί θεωρώ ότι ο λόγος που δεν τα καταφέρνει τα τελευταία χρόνια, έχει βαθύτερα αίτια. Πόσω μάλλον από την στιγμή που ο Λούκα Μπάνκι δεν έπεισε ότι μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα από τον κομψευόμενο Σέρτζιο Σκαριόλο, ο οποίος τα προηγούμενα ήταν ένας εύκολος στόχος.

Ακόμη και ο τρόπος που, η πρωταθλήτρια Ιταλίας, έχασε πέρυσι την ευκαιρία να προκριθεί και να διεκδικήσει τον τίτλο στην έδρα της, προσφέροντας την δυνατότητα στην μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης Μακάμπι να της "σπάσει" την έδρα είναι ενδεικτικός. Έχω την αίσθηση ότι το glamour που είναι διάχυτο στον αέρα της πόλης και ως εκ τούτου η σύνδεσή της με τον Giorgio Armani και ό,τι αυτός πρεσβεύει, επηρεάζει και το χαρακτήρα της ομάδας.

Δεν ξέρω αν η λέξη "κυριλέ" αποτυπώνει επακριβώς την ταυτότητά της, πάντως "soft" είναι σίγουρα. Και soft δεν είναι μόνο επειδή δεν παίζει σκληρή άμυνα, που άλλοτε ήταν το σήμα κατατεθέν του Μπάνκι (Σιένα), αλλά και γιατί οι ψυχικές και οι ψυχολογικές της αντιστάσεις δείχνουν αδύναμες. Το φαινόμενο της Αρμάνι είναι προς διερεύνηση και δεν εννοώ ότι η λύση θα ήταν να πουλήσει τις μετοχές του ο μόδιστρος και να της αγοράσει ένας δυναμικός μεγαλοχασάπης.

Αμέσως μετά θα τοποθετούσα την Μάλαγα. Μια ομάδα που προπορεύεται στην ACB, έχει σίγουρα καλό υλικό και καλό προπονητή, αλλά στην Euroleague δείχνει έλλειμμα χαρακτήρα. Σε αντίθεση με την Αρμάνι, το μπάσκετ που παρουσιάζει η ομάδα του Χουάν Πλάθα είναι ελκυστικό.

Χαίρεσαι να την βλέπεις γιατί δεν παίζει μονότονα και δοκιμάζει πολλές αλλαγές στην άμυνα. Ωστόσο στα τελευταία πέντε λεπτά είναι ικανή να χύσει μόνη της την καρδάρα με το γάλα , που με τόσο κόπο μάζευε στα προηγούμενα 35 λεπτά. Προφανώς δεν είναι σκληρή πνευματικά και το πληρώνει, όπως επίσης πληρώνει το γεγονός ότι η φανέλα της στην Ευρώπη, δεν είναι τόσο βαριά όσο της Ρεάλ Μ., της Μπαρτσελόνα, ή ακόμη και αυτής της Λαμποράλ η οποία έχει τον τρόπο της.

Ακολουθεί η Ούνιξ Καζάν. Με τα "ψώνια" που έκανε το περασμένο καλοκαίρι, ξοδεύοντας χρήματα και αποκτώντας έμπειρους παίκτες θα μπορούσε να θέσει minimum στόχο να φτάσει μέχρι τα play off , ου μη και να ονειρευτεί φάϊναλ φορ. Αντ' αυτού δεν πέρασε καν από την πρώτη φάση, χάνοντας το εισιτήρια από την άπειρη Νίζνι. Προφανώς πλήρωσε το γεγονός ότι η προπονητική ταυτότητα του Αργύρη Πεδουλάκη δεν συμβάδιζε με το υλικό του, για να μην πω ότι έπαιζε και …μπουνιές.

Δεν υπήρξε χημεία κι αυτό ήταν καθοριστικό. Κι αν η δυσκολία με την οποία πήρε το εισιτήριο από τα προκριματικά μπορούσε να εξηγηθεί επειδή έγινε πολύ νωρίς και πολλοί παίκτες δεν είχαν προλάβει να ενσωματωθούν, η συνέχεια δεν ήταν καλύτερη. Η αλλαγή στο τιμόνι και η πρόσληψη του Πασούτιν επέφερε απλά την συνηθισμένη αλλαγή ψυχολογίας, η αντεπίθεση στον δεύτερο γύρο ήταν φιλότιμη, αλλά η εντός έδρας ήττα από την Νίζνι αποδείχθηκε αξεπέραστο εμπόδιο στην τελική ισοβαθμία.

Στην παρέα προσθέτω και την Μπάγερν του Πέσιτς. Θα μπορούσε να είναι ελαφρυντικό το γεγονός ότι έχασε τον Ντιλέϊνι που αναδείχθηκε ηγέτης στην ενθαρρυντική παρθενική της χρονιά, αλλά από εκεί και πέρα οι επιλογές της δεν την βοήθησαν να παραμείνει στο ίδιο επίπεδο. Σίγουρα παίζει ρόλο ότι στο μπάσκετ δεν έχει την παράδοση που έχει στο ποδόσφαιρο, αλλά δεν δικαιολογεί τόσο μεγάλη κατρακύλα. Το χειρότερο απ’ όλα ήταν ότι στο Eurocup διασύρθηκε δυο φορές από την Βαλένθια, η οποία μόνο από αυτή την πρόκριση, πρόλαβε και βγήκε από τον κατάλογο που διαβάσατε.