Με τρεις νίκες σε ισάριθμα εντός έδρας παιχνίδια ο Παναθηναϊκός, για την ώρα, έχει κάνει το χρέος του. "Και με το παραπάνω" προσθέτουμε, αν αναλογιστούμε ότι μέσα σε μια εβδομάδα, όχι απλά νίκησε, αλλά διέσυρε την Φενέρ και την Αρμάνι. Δυο ομάδες τις οποίες υποτίθεται ότι θα προσπαθούσε να ακολουθήσει για να εξασφαλίσει τον αρχικό του στόχο, που ήταν "να προκριθεί στο ΤΟΡ 16 και βλέπουμε" (Δ. Διαμαντίδης).

Για τον Παναθηναϊκό, αλλάξαν λοιπόν τα κόζια. Κατ’ αρχάς, μπορούμε να ισχυριστούμε με αυξημένη σιγουριά ότι έτσι όπως παρουσιάζεται εμπρός μας, δείχνει αδιανόητο ότι μπορεί να κινδυνεύσει να χάσει την πρόκριση από την Μπάγερν ή την Τούροβ. Ωστόσο, μετά το δείγμα του Μονάχου, είμαστε υποχρεωμένοι να περιμένουμε και τις εμφανίσεις του μακριά από το ΟΑΚΑ. Εκεί όπου θα δείξει αν είναι ικανός να "καβαλήσει" ή τους Τούρκους, ή τους Ιταλούς ή και τους δυο μαζί. Ήδη οι διαφορές είναι μια καλή υποθήκη.

(Για να μην χάνουμε χρόνο, νομίζω ότι θα συμφωνήσουμε πως στην παρούσα φάση, η Μπαρτσελόνα, σε υλικό και ποιότητα δείχνει ανώτερου επιπέδου και ακλόνητο φαβορί για την πρωτιά του ομίλου).

Πέρα από την επίτευξη ενός minimum στόχου, θεωρώ πολύ ουσιαστική την διαπίστωση ότι με το μπάσκετ που παίζει η ομάδα του Ντούσκο Ιβάνοβιτς, έχει αρχίσει να "ξαναφτιάχνει" τον κόσμο της που μπορεί να πανηγύρισε δυο νταμπλ και ένα κύπελλο την τελευταία τριετία, αλλά δεν ευχαριστιόταν αυτό που έβλεπε, ειδικά τις δυο προηγούμενες σεζόν. Ο Βόσνιος τεχνικός, εκτός από κάποιες έξυπνες και οικονομικές επιλογές παικτών έφερε μαζί του έναν φρέσκο μπασκετικό αέρα που είχε λείψει από το ΟΑΚΑ. Ανεξάρτητα αν στο τέλος της σεζόν θα καταφέρει να πάρει τρόπαια (και πόσα;), ο πρώτος τίτλος είναι η εικόνα της συνεπαρμένης κερκίδας που ενθουσιάζεται με αυτό που βλέπει. Είτε γιατί είναι κάτι διαφορετικό , είτε γιατί ξαφνιάστηκε ευχάριστα.

Ισορροπία

Από εκεί και πέρα, προϊόντος του χρόνου, όλο και με μεγαλύτερη σαφήνεια, έχει αρχίσει να διαμορφώνεται η φετινή αγωνιστική ταυτότητα του «"τριφυλλιού". Μια ταυτότητα που έχει ως βασικό χαρακτηριστικό μια λέξη: "ισορροπία".

* Ισορροπία μεταξύ άμυνας και επίθεσης και όχι αφοσίωση μόνο στη μία από τις δυο πλευρές του γηπέδου. Η διαφορά γίνεται πιο ευδιάκριτη σε σύγκριση με το "επιθετικό χαμηλό" των δυο προηγούμενων σεζόν.

* Ισορροπία στον τρόπο που η ομάδα επιτίθεται. Και με πρόσωπο (pick and roll) αλλά και από το low post.

* Ισορροπία μεταξύ πειθαρχίας και ελευθερίας έκφρασης των παικτών. Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις ότι όλοι, και κυρίως οι Σλότερ, Μπλουμς, Μπατίστα και Παππάς έχουν το ελεύθερο να "κάψουν το σενάριο", εμπιστευόμενοι το ένστικτό τους περισσότερο από το όποιο σύστημα.

* Ισορροπία στους χρόνους συμμετοχής. Δύσκολα και σε ειδικές περιπτώσεις , ακόμη και ο ανεκτίμητος Διαμαντίδης, θα ξεπεράσουν τα 30 λεπτά συμμετοχής.

Το βασικό τρίγωνο

Μέσα από αυτή τη διαδικασία, ειδικά με την επιστροφή του Λουκά Μαυροκεφαλίδη, μπορεί το σύνθημα για ανανέωση να "στριμώχθηκε" στην αξιοποίηση των περσινών επενδύσεων και όχι πια τόσο πιτσιρικάδων, Γιάνκοβιτς- Παππά και στην προσπάθεια να συναισθανθεί τις απαιτήσεις του επιπέδου της Euroleague ο Μποχωρίδης, ωστόσο έχει ήδη αρχίσει να ξεχωρίζει το βασικό τρίγωνο της φετινής ομάδας, όπως έχει διαμορφωθεί απόντος του Νέλσον. Το αποτελούν:

- Ο καθαρόαιμος (φέτος) πλέι μέικερ, Δημήτρης Διαμαντίδης, ο οποίος κατευθύνει το παιχνίδι με δωρικότητα εκεί που συμφέρει, ως leader παίρνει τις σωστές αποφάσεις στο τελευταίο κρίσιμο πεντάλεπτο, παίζει με ιδανικό τρόπο το pick and rol από την κορυφή, δεν παρασύρεται να υπερβολές αφού πλέον δεν έχει την υποχρέωση να σκοράρει, παίρνει ανάσες και γενικότερα είναι αυτός που εμπνέει εμπιστοσύνη στον προπονητή και στους συμπαίκτες του.

- Ο ανεκτίμητος Ουρουγουανός σέντερ Εστέμπαν Μπατίστα, γιατί προσέφερε κάτι δυσεύρετο στην αγορά που κινείται η Euroleague: παιχνίδι από το low post. Μπορεί το στυλ του να είναι λίγο παλιομοδίτικο, αλλά ποιος νοιάζεται. Τους δίνεις την μπάλα και περιμένεις ότι ο αντίπαλος θα την μαζέψει από το διχτάκι, χωρίς να καταλάβει πώς. Μόνο με ανάποδο ψαλίδι δεν έχει σκοράρει ως τώρα. Η δική του παρουσία είναι ευεργετική γιατί πολλαπλασιάζει την απειλή στην αντίπαλη άμυνα, μαζεύει παίκτες γύρω του από βοήθειες ή για double team με ορατή συνέπεια την εκτόξευση των ομαδικών ποσοστών ευστοχίας στα τρίποντα, όπως τα εκφράζουν ο Σλότερ, ο Φώτσης, ο Γιάνκοβιτς, ο Παππάς.

-Τρίτος, όσο περίεργη κι αν σας φαίνεται η προσωπική μου εκτίμηση, εναι ο Γιάνις Μπλουμς. Μια λύση της τελευταίας στιγμής η οποία εξελίχθηκε σε δύναμη έκφρασης. Έρχεται από τον πάγκο, με αυθάδεια ως και τρέλα αλλάζει το ρυθμό και εκνευρίζει τον αντίπαλο που ξαφνικά διαπιστώνει ότι δεν τον είχε μετρήσει τόσο καλά. Απλώς στην περίπτωσή του, χρειάζεται ο προπονητής να ρυθμίζει τη… δόση γιατί η υπερβολή ενίοτε μπορεί να αποδειχθεί αυτοκαταστροφική.

ΥΓ: Ο Μποχωρίδης (και ο κάθε Μποχωρίδης) την πρώτη του χρονιά σε αυτό το επίπεδο, το πρώτο που έχει να μάθει είναι ότι το χρόνο του θα τον κερδίσει μέσα από την άμυνα και όχι μέσα από την επίθεση, προσπαθώντας να κάνει το κάτι παραπάνω. Όσο χαρισματικός κι αν είναι, όσο ψηλά κι αν έχει φτάσει η διαφορά, εάν ο προσωπικός του αντίπαλος τον περνάει σαν αέρας, χωρίς εκείνος να του κάνει έστω ένα φάουλ, δεν είναι εύκολο να πείσει τον προπονητή του να τον εμπιστευτεί στις κρίσιμες στιγμές. Αυτό του έδειξε ο Ιβάνοβιτς, όταν τον τράβηξε στον πάγκο, ενώ είχε την δυνατότητα να τον αφήσει να τελειώσει το παιχνίδι.