Όταν τελειώνουν τέτοια αλλόκοτα παιχνίδια, όπως αυτό του Παναθηναϊκού στο Μιλάνο και έρχεται η ώρα του απολογισμού, το πρώτο βήμα είναι να αποφασίσεις με ποια διάθεση θέλεις να δεις τα πράγματα. Το δεύτερο είναι, από ποια σκοπιά θα διαλέξεις να τα προσεγγίσεις.

Κι επειδή το "θέλω" και το "διαλέγω" είναι ρήματα που φανερώνουν υποκειμενικότητα, ας ξεκινήσουμε με τα δυο δεδομένα, ίσως τα μοναδικά στην περίπτωσή μας, που μετρώνται αντικειμενικά:

Το ένα είναι η ήττα, σε ένα ματς κρίσιμο, ειδικά για την προοπτική διεκδίκησης της δεύτερης θέσης. Η αήττητη στο "Φόρουμ", Αρμάνι ανέβασε το ρεκόρ της στο 5-3 και ο Παναθηναϊκός το έφτασε στο 4-4.

Το δεύτερο ήταν η επίτευξη του minimum στόχου, που ήταν η διαφύλαξη της διαφορά από μια ομάδα που έχει ακριβώς τους ίδιους στόχους. Και μάλιστα με ένα γεμάτο +14 που μπορεί να χρησιμεύσει στους "πράσινους" όχι μόνο σε περίπτωση απλής ισοβαθμίας με τους Ιταλούς, αλλά και στην περίπτωση ταυτόχρονης εμπλοκής τους σε τριπλή ή και τετραπλή...

Επειδή λοιπόν, τα πράγματα στον "ελληνικό όμιλο" εξελίσσονται πολύ ζόρικα, ας επικαλεστούμε μια σοφή παροιμία- συμβουλή και ας την αποθηκεύσουμε στο σκληρό δίσκο, μήπως κάποια στιγμή τη χρειαστούμε: "μάζευε κι ας ειν’ και ρώγες".

Από εκεί και πέρα, όλα μπορούν να συζητήσουμε, αφού είναι ξεκάθαρο ότι από το ματς αυτό, για τον Παναθηναϊκό, προέκυψαν καλά και κακά νέα.

--- Κακό νέο ήταν η άθλια εμφάνιση του πρώτου ημιχρόνου, η οποία προοιώνιζε συντριβή. Καλό νέο ήταν η αντίδραση του δευτέρου, που μύρισε ανατροπή και επιβεβαίωσε μέταλλο και χαρακτήρα.

--- Κακό νέο ήταν ότι με ομάδες που σουτάρουν καλά από μακριά και συνεπώς μεγαλώνουν τις αποστάσεις που πρέπει να διανύσει η άμυνα, ο Παναθηναϊκός θα τα βρίσκει μπαστούνια, γιατί εντός του, υπάρχουν πολλά αργά πόδια. Καλό νέο ήταν ότι ο Πεδουλάκης, βρήκε τουλάχιστον μια πεντάδα που ανταποκρίθηκε στην περίσταση και περιόρισε τη ζημιά: Ράϊτ, Μπράμος, Μασιούλις, Φώτσης και Γκιτς. Θα μπορούσε να προστεθεί και ο Λάσμε αλλά ήταν σε κακή βραδιά, μαζί με τον Διαμαντίδη και τον Ούκιτς, που δεν πρόσφεραν τα αναμενόμενα.

--- Το κακό νέο ήταν ότι , εκεί που σταμάτησε ο βομβαρδισμός έξω από τα 6.75, ξεπετάχτηκε ο Σαμάρντο Σάμουελς για να κάνει τη ζημιά μέσα από το ζωγραφιστό. Για τον ίδιο λόγο που χάθηκαν τρία απανωτά αμυντικά ριμπάουντ στην ίδια φάση, μόλις μπήκαμε στο "καυτό" τελευταίο λεπτό.

Το καλύτερο όμως νέο απ’ όλα ήταν η εμφάνιση του Ζακ Ράϊτ. Όχι γιατί στο ευρωπαϊκό του ντεμπούτο και με ελάχιστες προπονήσεις μαζί με τους νέους του συμπαίκτες σκόραρε 17 πόντους, μάζεψε 5 ριμπάουντ, μοίρασε 3 ασίστ κι έκανε 2 κλεψίματα, αλλά γιατί έδειξε τσαγανό , προσαρμοστικότητα και κυρίως πρόσθεσε στο ρεπερτόριο του Παναθηναϊκού διαστάσεις που δεν υπήρχαν: γρήγορα πόδια στην περιφέρεια που μπορούν να πιέσουν τη μπάλα, ικανότητα στο επιθετικό transition η οποία μπορεί να μεταφραστεί σε εύκολα καλάθια τα οποία ξεκουράζουν την επίθεση και άφθονη ενέργεια κι φρεσκάδα που , κακά τα ψέματα, λείπει αυτή την εποχή από τον Ούκιτς. Μπορεί να μην απειλεί από μακριά, όπως ο Κάρι, αλλά δημιουργεί αναμπουμπούλα από την οποία επωφελούνται οι συμπαίκτες του. Άσε που μέσα στη ρακέτα, είναι σκέτος διάβολος.

Ήταν προφανές ότι την Αρμάνι την αιφνιδίασε. Το ζητούμενο είναι πλέον τι θα μετρήσει περισσότερο , όσο προχωράνε τα παιχνίδια: η δική του προσαρμογή και αφομοίωση από την ομάδα, ή το περιθώριο που θα έχουν οι αντίπαλοι να διαβάσουν καλύτερα την λειτουργία του; Το γεγονός ότι η παρουσία του περιόρισε τη συχνότητα της επιλογής του pick and roll ως επιθετική επιλογή και ότι βγήκε μπροστά για να πάρει την τελευταία επίθεση, εξάπτει την περιέργεια για την εξέλιξη του πράγματος

Πάντως, κακά τα ψέματα, ο Ράϊτ, ως κομμάτι της αθλητικής πεντάδας που προαναφέραμε και ανέλαβε δράση στην τρίτη περίοδο, ήταν ο βασικός λόγος που το παιχνίδι, εκεί που πήγαινε να παιχτεί για την διαφορά, τελικά παίχτηκε για την νίκη. Μαζί με τον Γκιστ και τον Φώτση , διέκοψαν τον οίστρο των γηπεδούχων και τους έστειλαν το μήνυμα ότι το τρίποντο, ως προτεραιότητα, δεν θέλει πολύ από ευχή να μετατραπεί σε κατάρα. Ειδικά μακριά από το σπίτι, που υποτίθεται ότι παίκτες όπως ο Λάνγκφορντ, ο Τζέρελς, ο Μος, ο Χάκετ , μέχρι και ο Τσερέλα που εν τέλει έκανε ζημιά, βρίσκουν στόχο ακόμη και με κλειστά μάτια.