Μέχρι την τελευταία σταγόνα

" Η Φενέρμπαχτσε του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς και η Εφες του Ντούσαν Ίβκοβιτς, έβαλαν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να ενισχυθούν στην θέση του πλει μέικερ. Η Φενέρ εξαγόρασε το συμβόλαιο που είχε μέχρι το τέλος της χρονιάς με την ρωσική Ούνκς Καζάν ο Έλληνας Νίκος Ζήσης και η Εφες απέκτησε με μεταγραφή τον Γάλλο Τόμας Ερτέλ από την ισπανική Λαμποράλ" (από τα αθλητικά μέσα ενημέρωσης).

Το διπλό αυτό τουρκικό "χτύπημα" και ο τρόπος που εκτελέστηκε, δεν ήταν απλά μια είδηση που κυριάρχησε στην επικαιρότητα της Euroleague λίγο πριν ξεκινήσει το ΤΟΡ-16, αλλά και μια εύγλωττη αποτύπωση της πραγματικότητας. Ας καταγράψουμε όμως πόσες πληροφορίες παίρνουμε από αυτή, πέρα από τις προφανείς.

1ον: Δεν είναι τόσο εύκολο όσο πιστεύουν μερικοί, να βρεις και κυρίως να εμπιστευτείς σε Αμερικανό πλέι μέικερ το κουμάντο μιας ομάδας που θέλει να παίξει ευρωπαϊκό μπάσκετ και να έχει υψηλούς στόχους στην διοργάνωση. Το αντίθετο μάλιστα. Πολλώ δε μάλλον μεσούσης της περιόδου. Η μοναδική αήττητη ομάδα ως τώρα, η ΤΣΣΚΑ, φαίνεται ξεκάθαρα ότι δεν ποντάρει τόσο πολύ στον Τζάκσον, όσο στον Τεόντοσιτς και κυρίως τον Ντε Κολό, ο οποίος δείχνει ότι μπορεί να κάνει τη μεγάλη διαφορά σε σχέση με τις σφαλιάρες της τελευταίας τριετίας.

Το ίδιο ισχύει και για τις άλλες βασικές διεκδικήτριες των τελευταίων ετών. Ο Ολυμπιακός (Μάντζαρης, Σπανούλης), ο Παναθηναϊκός (Διαμαντίδης), η Μπαρτσελόνα (σχεδόν Ευρωπαίος ο Βραζιλιάνος Χουέρτας, Σατοράνσκι), η Ρεαλ Μ. (Σέρχιο Ροντρίγκεζ, Γιούλ)

2ον: Οι ελάχιστες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα για τον απλούστατο λόγο ότι αυτοί που ξέφυγαν από αυτόν (Χόλντεν, Ράις, Λο και σία) και διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο στην κατάκτηση ευρωπαϊκών τίτλων ήταν εκείνοι που πέρασαν πρώτα μια μεγάλη περίοδο εκπαίδευσης, στα χέρια Ευρωπαίων προπονητών, σε ομάδες με χαμηλότερες βλέψεις. Ήταν αυτοί που συνδυάζοντας προσαρμοστικότητα, δεκτικότητά και μπασκετική εξυπνάδα κατάφεραν να αναρριχηθούν. Κανένας, μα κανένας, δεν ήταν έτοιμος από την στιγμή που πέρασε τον Ατλαντικό.

3ον: Οι δυο Σέρβοι και "κουμπάροι", ο Ομπράντοβιτς και ο Ίβκοβιτς, αναλογικά, έχουν διαχειριστεί τα περισσότερα χρήματα που έχουν πέσει στην αγορά την τελευταία 20ετία και βάλε. Δηλαδή, με τις αποφάσεις τους είχαν τεράστια συμμετοχή στον τζίρο και τον κύκλο εργασιών του μπάσκετ με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Θυμήθηκα μάλιστα μια δήλωση του άλλοτε προπονητή του Ολυμπιακού: " εμείς στην Σερβία δεν αφήνουμε ποτέ κάβα στα μπουζούκια. Πίνουμε το μπουκάλι μέχρι την τελευταία σταγόνα".

Αυτό είναι προφανές, συμπληρώνω. Αφού στράγγισε το ελληνικό μπουκάλι και οι δυο ελληνικές ομάδες αποφάσισαν να μειώσουν τα μπάτζετ τους, τις άφησαν και κατευθύνθηκαν στα μέρη που το χρήμα ρέει άφθονο. Αυτό δεν αποτελεί μομφή για δυο κορυφαίους προπονητές που πρόσφεραν τεράστιες υπηρεσίες στο ελληνικό μπάσκετ, αλλά ωφελήθηκαν εξίσου. Αποτελεί επισήμανση, γιατί από επαγγελματικής άποψης, καλά έκαναν.

4ον: Οι τουρκικές ομάδες εξακολουθούν να πιστεύουν ότι οι ομάδες αγοράζονται και δεν χτίζονται, ανεξάρτητα αν ακούμε πολλά και διάφορα που κυκλοφορούν για επικοινωνιακούς λόγους, αλλά διαψεύδονται από τις πράξεις. Αν "χτίζονταν" δεν θα χρειαζόταν να "σπάσουν" συμβόλαια διαλέγοντας από το πάνω ράφι. Αυτή η χρονιά είναι καθοριστική, γιατί αν δεν καταφέρουν ούτε φέτος να πετύχουν τον minimum στόχο τους, που είναι να πάνε στο final four, θα πρέπει να... κρεμαστούν ανάποδα.

Όλα αυτά για να ξέρουμε τι λέμε όταν μιλάμε για τις ελληνικές ομάδες, οι οποίες την τελευταία τριετία έχουν κατεβάσει οικονομική ταχύτητα, αλλά αγωνιστικά στέκονται πολύ καλύτερα απ' όσο θα περίμενε κανείς από εκείνους που επιμένουν ότι το θέμα είναι μόνο οικονομικό. Για να αξιολογούμε ρεαλιστικά, χωρίς άτοπες συγκρίσεις και παράλογες προσδοκίες, την προσπάθειά τους να κρατήσουν ψηλά τη σημαία.