Μια τίμια συναλλαγή

Οι επιστροφές του Κώστα Παπανικολάου και του Τζόι Ντόρσι , δίνουν ένα ξεχωριστό, συναισθηματικό, χρώμα στην κρίσιμη μονομαχία του Ολυμπιακού με την αήττητη , στο ΤΟΡ 16, Μπαρτσελόνα για την 3η αγωνιστική της Euroleague.

Εντελώς διαφορετική είναι η περίπτωση της Εφες , η οποία θα επισκεφτεί τον -άλλο αήττητο του ομίλου-Παναθηναϊκό, με προπονητή τον Βαγγέλη Αγγέλου και κομμάτι του “οπλοστασίου” της, τον Κώστα Βασιλειάδη.

Όσο κι αν ψάξετε, αφορμή για ...τρυφερότητες στο συναπάντημα του ΟΑΚΑ, θα αποτύχετε. Ο Αγγέλου, ως άμεσος συνεργάτης του Ιβκοβιτς στον πάγκο του Ολυμπιακού , ήταν ο κατ' εξοχήν εκφραστής του “σκληρού ροκ” στα ντέρμπι των “αιωνίων” . Ήταν εκείνος που είχε πάρει επ' ώμου το ρόλου του... κακού, όσο ο “Ντούντα” προσπαθούσε να κρατήσει τα προσχήματα στο πλαίσιο της κουμπαριάς του με τον Ομπράντοβιτς. Ο δε Βασιλειάδης είχε ένα άχρωμο πέρασμα από τον Πειραιά , σε μια εποχή που οι “ερυθρόλευκοι” προσπαθούσαν να φανούν απειλητικοί, όπως θα προσπαθήσει να κάνει και η Εφες , η οποία όμως δεν βρίσκεται και στα καλύτερά της.

Περίπτωση... Φάνη

Είναι προφανές ότι ο Παπανικολάου είναι το κεντρικό πρόσωπο του διημέρου. Ο ίδιος, λίγες ώρες πριν βρεθεί αντιμέτωπος με την παλιά του ομάδα, παραδέχθηκε , αναφερόμενος στην μεταγραφή του: “Μα θα ήταν τρελός ο Ολυμπιακός αν είχε αρνηθεί την προσφορά της Μπαρτσελόνα” .

Προσπαθώντας να εξετάσει κανείς όσο πιο ψυχρά γίνεται το θέμα αυτό, δεν μπορεί να μην συμφωνήσει με την αποτίμηση του 24χρονου φορογουορντ.

Αυτό σημαίνει η εξέλιξη του καλοκαιριού δεν πρέπει να “χάλασε” ούτε τον παίκτη , ούτε και τον Ολυμπιακό. Της Μπαρτσελόνα είναι δικός της λογαριασμός που δεν μας απασχολεί ετούτη τη στιγμή.

Εν κατακλείδι, υποστηρίζω ότι αυτό που έγινε το περασμένο καλοκαίρι ήταν μια “τίμια συναλλαγή”. Όρος που παλαιότερα είχε χρησιμοποιηθεί για την μεταγραφή του Φάνη Χριστοδούλου από την Δάφνη στον Πανιώνιο. Μέχρι και τον Δενδρινό, ως προπονητή, είχαν προσφέρει οι “κυανέρυθροι” στα ανταλλάγματα. Εκείνη η κίνηση σηματοδότησε την έναρξη της ανοδικής πορείας της Δάφνης στην Α1.

Τον Παπανικολάου (δεν τον “χάλασε”) γιατί ξαφνικά εκτόξευσε το κασέ του και παράλληλα μετακινήθηκε σε ένα κλαμπ πρώτης γραμμής που του δίνει την δυνατότητα να συνεχίσει να διεκδικεί τίτλους. Το συμβόλαιό του με τους Πειραιώτες , ούτως ή άλλως τελείωνε το καλοκαίρι του 2014 . Μέχρι τότε είχε λαμβάνειν 500 χιλιάδες ευρώ. Στην Μπαρτσελόνα υπέγραψε τριετές συμβόλαιο με καθαρές αποδοχές 5,5 εκατομμυρίων ευρώ.

Τον Ολυμπιακό (δεν τον “χάλασε”) , γιατί έβαλε στο ταμείο του ένα ποσό 1,5 εκατομμυρίου ευρώ για να τον παραχωρήσει. Συν ότι δεν ξόδεψε τα 500 χιλιάρικα που έπρεπε να του καταβάλει αν τον κράταγε στο ρόστερ . Ήτοι: 2 εκατομμύρια ευρώ συνολικό όφελος. Για να μην προσθέσουμε και τον βραχνά του ΝΒΑ, που μεταφέρθηκε στη διοίκηση της Μπαρτσελόνα. Δυνατό deal , αν αναλογιστούμε ότι η απόκτησή του από τον Άρη, το 2009 , είχε στοιχίσει 950 χιλιάδες.

Από την στιγμή μάλιστα που απέτυχε η προσπάθεια να ματσαριστεί η προσφορά της “Μπάρτσα” και να υπογράψει ο Παπανικολάου νέο συμβόλαιο στους “ερυθρόλευκους” , το μόνο εναλλακτικό σενάριο που απέμενε ήταν να μείνει με 500 χιλιάδες και τον ερχόμενο Ιούνιο έμενε ελεύθερος να πάει όπου θέλει, χωρίς ανταλλάγματα.

Σε αγωνιστικό επίπεδο δεν μπορεί κανείς να απαντήσει κατηγορηματικά αν ο Ολυμπιακός ωφελήθηκε ή ζημιώθηκε. Και δεν νομίζω ότι υπάρχει ασφαλές κριτήριο για να γίνει μια δίκαιη σύγκριση, αφού μιλάμε για ένα ομαδικό άθλημα. Αν θελήσουμε κρίνουμε αυστηρά με γνώμονα το τελικό αποτέλεσμα, θα πρέπει να περιμένουμε. Αν όμως συνεκτιμήσουμε όλα μαζί και ειδικά την εικόνα του Ματ Λοτζέσκι, που αποκτήθηκε με λιγότερα χρήματα , ως αντικαταστάτης του Έλληνα φόργουορντ, η αίσθηση είναι ότι το πρόσημο για τον Ολυμπιακό είναι θετικό.

Ο Παπανικολάου είναι ένας σπουδαίος παίκτης, ικανός στην μέρα του να σε σκοτώσει από το τρίποντο, τρομερός στην διεκδίκηση των επιθετικών ριμπάουντ που ήταν βασικό συστατικό της επιτυχίας, με έφεση στα κοψίματα στην transition άμυνα, αλλά ασταθής και με περιορισμένη ικανότητα να παίξει με την μπάλα στο παρκέ. Ο Λοτζέσκι δείχνει πιο σταθερός στο σουτ , στην άμυνα, στο κατέβασμα της μπάλας ακόμη και ως εναλλακτικός πλει μέικερ, πιο αδύναμος στο επιθετικό ριμπάουντ και το αμυντικό transition. To ερώτημα γι αυτόν είναι το πόσο θα μπορέσει να ανταποκριθεί στην πίεση του υψηλού επιπέδου που βρέθηκε για πρώτη φορά στην καριέρα του.

Και στο δεύτερο

Η περίπτωση του Ντόρσι είναι μάλλον σπάνια. Υποστηρίζω ότι ο Αμερικανός σέντερ είχε καθοριστική συμβολή στην κατάκτηση και των δυο σερί τίτλων στην Ευρωλίγκα. Στην μία (2012) γιατί προστέθηκε έγκαιρα στην ομάδα που τον χρειαζόταν και στην άλλη (2013) γιατί έφυγε εξίσου έγκαιρα από την ομάδα , αφού δεν ένιωθε ευχαριστημένος με τον ρόλο του.

Το 2012 αποδείχθηκε πραγματικό λαχείο. Ούτε παραγγελία να τον είχαν κάνει οι “ερυθρόλευκοι” , τότε που τον απέκτησαν. Με τα αγωνιστικά του χαρακτηριστικά, ειδικά στην άμυνα , πήγε και κούμπωσε σε σημείο να μεταμορφώσει ολόκληρη την αμυντική της φιλοσοφία στην αντιμετώπιση του pick and roll. Δεν ήταν ικανός στο low post,ήταν άστοχος στις βολές, αλλά τις αδυναμίες του τις κάλυπτε με τη υπόλοιπη δουλειά που έκανε.

Γι αυτό άλλωστε κρίθηκε ότι ήταν σημαντικό να παραμείνει. Το 2013, από την στιγμή που ένιωσε άβολα (ανεξάρτητα αν είχε δίκιο ή άδικο), ήταν καλύτερο να φύγει , από το να μείνει και να γκρινιάζει , δυσαρεστημένος. Με δεδομένο ότι ήταν ένας ιδιόμορφος χαρακτήρας και σε αυτό συμφωνούν όλοι όσοι τον έζησαν και τις δυο σεζόν, υπάρχει μια ξεκάθαρη ερμηνεία για το διαφορετικό του πράγματος.

Όταν η διοίκηση του Ολυμπιακού αποφάσισε να τον αποκτήσει και να τον θέσει στην διάθεση του Ιβκοβιτς, ο Ντόρσι ήταν ένας παίκτης με “κομμένα τα φτερά”, γιατί στην Λαμποράλ ο Ιβάνοβιτς, για τους δικούς του λόγους, δεν τον υπολόγιζε καθόλου. Για τον Ντόρσι η περίπτωση του Ολυμπιακού ήταν κάτι σαν σανίδα σωτηρίας μιας καριέρας που είχε αρχίσει να κινδυνύει. Βρέθηκε σε άλλο περιβάλλον, με κίνητρο και χρόνο να παίξει. Παρ' όλα αυτά σε πολλές περιπτώσεις έδειξε ότι δεν ήταν εύκολο παιδί.

Την δεύτερη σεζόν επανήλθε με άλλους όρους. Ως πρωταθλητής Ευρώπης και Ελλάδας , με τονωμένη την αυτοπεποίθηση και ο “εγώ”. Όλες αυτές οι παράμετροι τον έκαναν ακόμη πιο απρόβλεπτο. Από ένα σημείο και μετά , ήθελε να βοηθήσει την ομάδα του με τον τρόπο που πίστευε αυτός και όχι με τον τρόπο που ήθελε ο Μπαρτζώκας. Παρότι ο αντικαταστάτης του, που αποκτήθηκε υπό πίεση χρόνου, Τζος Πάουελ είχε χαμηλότερες προδιαγραφές, στα αποδυτήρια αποδείχθηκε σαφώς πιο χρήσιμος. Κι όπως έχουμε ξαναπεί η χημεία κάθε ομάδας είναι δύσκολο και μαζί περίεργο πράγμα.