Αυτή είναι η διαφορά μιας ομάδας που έχει ηγέτη της τον Δημήτρη Διαμαντίδη, από μια άλλη που έχει τον Μάρκους Ουϊλιαμς. Ανεξάρτητα τι έχει συμβεί για 36 λεπτά στο παιχνίδι, την ώρα των κρίσιμων αποφάσεων, μπορεί να νιώθει σίγουρη ότι θα έχει το πάνω χέρι. Την εγγύηση ότι θα κάνει το σωστό.

Στην πιο καθοριστική φάση του αγώνα, τότε δηλαδή που ο Ερυθρός Αστέρας είχε το momentum γιατί ήταν 5 πόντους μπροστά και είχε την επαναφορά κάτω από το καλάθι του Παναθηναϊκού, ο Αμερικανός πλέι μέικερ αντί να βάλει την μπάλα με σιγουριά μέσα στο παρκέ, πήγε να κάνει "εξυπνάδα" και να βρει τον Μαριάνοβιτς μέσα στον συνωστισμό, με μια πάσα που έμοιαζε με τζάμπολ. Ήταν η στιγμή που ο Παναθηναϊκός ανέκτησε το φρόνημά του και ξεκίνησε την ανατροπή της ανατροπής γιατί αισθάνθηκε ότι οι… απέναντι δεν είχαν τον χαρακτήρα να τελειώσουν τη δουλειά.

Αντίθετα, ο αρχηγός του Παναθηναϊκού, εκτός από τις συνεχείς κατευθύνσεις που έδινε στους συμπαίκτες και τον τρόπο που έστελνε την μπάλα εκεί που έπρεπε, όταν ήρθε η στιγμή σημάδεψε με την παροιμιώδη αυτοπεποίθησή του στο τρίποντο της ισοφάρισης. Μαζί με τον Εϊ Τζει Σλότερ έφτιαξαν το δίδυμο που αποκατέστησε την τάξη σε ένα αλλόκοτο ματς που δεν θύμισε σε τίποτα τις άλλες μεγάλες φετινές εντός έδρας νίκες των "πρασίνων". Συνήθως, όσες φορές έμπαιναν από την αρχή μπροστά στο σκορ μέσα στο ΟΑΚΑ, δεν χρειαζόταν να ξανακοιτάξουν πίσω.

Ειδικά με τον τρόπο που εξελίχθηκε και κρίθηκε το συγκεκριμένο παιχνίδι, η νίκη αποκτάει τεράστια σημασία. Αφενός γιατί αποσοβήθηκε ένα ανεπιθύμητο ατύχημα και αφετέρου γιατί ο Παναθηναϊκός έκλεισε τον πρώτο γύρο του ΤΟΡ-16 με θετικότατο απολογισμό (5-2). Αν του τον υπόσχονταν στο ξεκίνημα της δεύτερης αυτής φάσης θα τον χαρακτήριζε "ιδανικό". Κακά τα ψέματα, οι δυο ήττες του μέσα στην Ισπανία (Μαδρίτη και Βαρκελώνη) είναι από τις "εντός προγράμματος".

Πλέον, το σημαντικότερο απ’ όλα είναι ότι ετοιμάζεται να δώσει τις μεγάλες μάχες που θα κρίνουν όχι μόνο την πρόκριση (για την οποία έχει σαφές προβάδισμα), αλλά και το πλεονέκτημα έδρας με ένα επιπλέον "όπλο": τον Γκάνι Λαβάλ. Και είναι "όπλο" όχι μόνο γιατί του δίνει στοιχεία που του έλειπαν, ειδικά στις μάχες πάνω από το στεφάνι, αλλά κυρίως δίνει στα χέρια του Ιβάνοβιτς ένα χαρτί που μπορεί να το αξιοποιήσει για να αιφνιδιάσει τους αντιπάλους, αρχής γενομένης από την αναμέτρηση του Τελ Αβίβ. Με τη Μακάμπι θα παιχτούν πολλές από τις πιθανότητες του Παναθηναϊκού να μείνει γερά στο "κυνήγι" της δεύτερης θέσης.

Η αλήθεια βέβαια είναι πάντα υπάρχει η πιθανότητα, τέτοιες προσθήκες, ειδικά στην αρχή, να μην ξαφνιάσουν μόνο τους αντιπάλους αλλά και την ίδια την ομάδα που τις κάνει. Συνήθως θέλει χρόνο για να βρεθεί το νέο κέντρο βάρους, τόσο στην ισορροπία των επιθέσεων, όσο και στον ρυθμό του rotation. Ωστόσο ο Ιβάνοβιτς είναι ένας προπονητής που στην καριέρα του έχει συνηθίσει να αλλάζει πολλούς παίκτες μέσα στην χρονιά. Ειδικά στη Βιτόρια υπήρχαν σεζόν που ξεπέρναγε τους 20. Συνεπώς νιώθει άνετα με την κατάσταση. Αλλά και ο Παναθηναϊκός - ειδικά τα τρία τελευταία χρόνια που το επιθετικό του παιχνίδι δεν έχει την αυστηρότητα της σκέψης και της απόφασης που τον διέκρινε επί Ομπράντοβιτς- έχει τον τρόπο να αφομοιώνει ενισχύσεις τέτοιου τύπου. Κάπως έτσι άλλωστε δεν του προέκυψε από την Μάλαγα το "δώρο" που λέγεται "Γκιστ" (ανταλλαγή με τον Πάνκο);

Τραμπάλα

Πάντως το συγκεκριμένο ματς με τον Ερυθρό Αστέρα θα μείνει αξέχαστο. Η ιδιόμορφη εξέλιξή του θύμισε τραμπάλα. Το εκρηκτικό πρώτο δεκάλεπτο και η πλήρης εξουδετέρωση του Μπόμπαν Μαριάνοβιτς, πήγε να εξελιχθεί σε παγίδα για τον ίδιο τον Παναθηναϊκό. Με "μιας πεντάδας νιάτα" η διαφορά εκτινάχθηκε στους 20 πόντους και δημιούργησε την ψευδαίσθηση ότι τα πάντα θα εξελίσσονταν όπως και τις προηγούμενες φορές στο ΟΑΚΑ. Όσο αφύσικο όμως θα ήταν να μην διατηρηθεί αυτός ο ξέφρενος ρυθμός, άλλο τόσο ήταν αφύσικο να στραβώσουν τόσο πολύ τα πράγματα σε σημείο να απειληθεί πισωγύρισμα.

Η απώλεια της πράσινης συγκέντρωσης από την μία και η ικανότητα του Μαριάνοβιτς να επιστρέψει μεταμορφωμένος και να βάλει μια τόσο έντονη σφραγίδα στην τρίτη περίοδο, ειδικά από τη στιγμή που οι συμπαίκτες του άλλαξαν τις γωνίες της πάσας προς αυτόν, έδωσαν στο ματς μια άγρια ομορφιά. Η άποψη ότι ο "δεινόσαυρος" του Ερυθρού Αστέρα είναι μια "ειδική περίπτωση" που αξίζει την προσοχή της μπασκετικής κοινότητας, επιβεβαιώθηκε για μια ακόμη φορά.