Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω γιατί δυσανασχετούν οι οπαδοί του Παναθηναϊκού στο άκουσμα της απόκτησης του Ουρογουανού Μπατίστα ή του Ολυμπιακού, επειδή κάποιοι παίκτες που διεκδίκησε (πχ Ντιλέϊνι), προτίμησαν να πάνε σε ομάδες του Eurocup, επειδή τα συμβόλαια που τους πρόσφεραν ήταν κατά πολύ υψηλότερα. Προφανώς ή δεν έχουν επίγνωση της κατάστασης ή παριστάνουν πως δεν έχουν.

Μας αρέσει δεν μας αρέσει, οι δυο "αιώνιοι" την τελευταία διετία (μπαίνουμε στην τριετία) έπαψαν πια να είναι, από οικονομικής πλευράς, ελκυστικοί προορισμοί, Ή μάλλον,για να είμαστε πιο ακριβείς, δεν είναι πια προορισμοί πρώτης γραμμής. Αυτό σημαίνει ότι πλέον δεν μπορούν να βγουν για "ψώνια" με την λογική του "πόσα θες για να τελειώνουμε;"

Οι προπονητές τους είναι πλέον υποχρεωμένοι να χαμηλώσουν τα μάτια τους από το πάνω ράφι και να ρισκάρουν. Είτε αναζητώντας παίκτες που κάποτε άφηναν για τις ομάδες της δεύτερης ευρωπαϊκης ταχύτητας, ελπίζοντας ότι μέσα από το δικό τους πρόγραμμα και την τεχνογνωσία που αναμφισβήτητα διαθέτουν, θα τους βοηθήσουν να ανέβουν επίπεδο, είτε προσφέροντας σε κάποιους άλλους την δυνατότητα να αποδείξουν ότι η αγορά τους έχει υποτιμήσει.

Είναι υποχρεωμένοι, αν χρειαστεί , να ρίξουν και λίγο νερό στο κρασί τους , κάνοντας τα στραβά μάτια στα κουσούρια κάποιων άλλων, τα οποία, εκείνος που (χρυσο)πληρώνει δεν έχει ούτε την διάθεση,ούτε την υπομονή να ανεχτεί. Δεν ξέρω πόσοι από σας έχετε δει το " Moneyball" " με τον Μπραντ Πιτ ,για να καταλάβετε περίπου τι εννοώ.

Σε αυτές τις περιπτώσεις, αποκτά ακόμη μεγαλύτερο ρόλο η χημεία γιατί οι προπονητές έχουν να κρύψουν πολύ περισσότερες αδυναμίες. Είτε αυτές είναι αγωνιστικές, πνευματικές, ψυχολογικές. Αποκτά μεγαλύτερο ρόλο το κίνητρο που τους προσφέρεις , πώς τους το σερβίρεις και πώς τους το ακονίζεις.

Επίσης αποκτά ιδιαίτερη αξία η διαπραγματευτική ευελιξία των διοικήσεων. Ήταν (σχεδόν) οι ίδιες που παλαιότερα αγόραζαν τοις μετρητοίς και ως εκ τούτου ασυνήθιστες να ακούνε "όχι". Πλέον είναι υποχρεωμένες να διαχειριστούν στην αλλαγή του ρόλου και συνεπώς της ψυχολογίας με την οποία πάνε να καθίσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Είναι αυτονόητο , ότι σε αυτή την παρτίδα αλλάζει αυτόματα και ο ρόλος των ατζέντηδων. Έχω την βεβαιότητα ότι ελόγου τους, ανέκαθεν δούλευαν κι εξακολουθούν να δουλεύουν, για τις ομάδες , όταν πρόκειται για εκείνες που , την εκάστοτε εποχή, διακινούν το χρήμα και για τον παίκτη (τους) τους όταν έχουν να κάνουν συζητήσεις με τους πιο σφιχτούς πελάτες. Ο Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός, ευσυνείδητα, "υποβιβάστηκαν" από την πρώτη "κατηγορία" , στην δεύτερη κι αυτό δεν είναι καθόλου υποτιμητικό.

Τα πράγματα λοιπόν είναι ξεκάθαρα. Με ένα συμβόλαιο των 2 + εκ. ο καθένας, δηλαδή του Σπανούλη και του Διαμαντίδη, οι δυο "αιώνιοι" βγαίνουν στην αγορά πιεσμένοι. Προσπαθούν να βρουν παίκτες ελπίζοντας ότι θα τους βγουν Γκιστ, Λάσμε, Λο, Ντάνστον, Λοτζέσκι. Όσο περισσότερους τέτοιους πετύχουν τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητές τους να διεκδικήσουν , σε πρώτη φάση την συμμετοχή τους στα play offs της Euroleague και σε δεύτερη την πρόκριση στο final four.

Κακά τα ψέμματα δεν είναι πια στα μεγάλα φαβορί. Κι αν κάποιοι τους τοποθετούν εκεί είναι περισσότερο γιατί σέβονται το brand name τους. Υπό αυτές τις συνθήκες , απαραίτητη προϋπόθεση για να " κυνηγήσουν" κάτι παραπάνω, είναι να εναρμονιστούν με τα νέα δεδομένα και οι οπαδοί τους.

Να μην έχουν την απαίτηση , ένας παίκτης των 300 χιλιαδων δολλαρίων να παίζει για 1,5 εκατομμύριο, ούτε να εμφανιστεί ο Μπατίστα ως νέος Ντίνο Ράτζα και ο Λαφαγιέτ λες και πρόκειται για νέα version του Ντέιβιντ Ρίβερς. Στο φινάλε, ας βάλουν καλά στο μυαλό τους ότι: αν δεν έχεις αυτό(ν) που αγαπάς, τότε αγάπα αυτό(ν) που έχεις.

ΥΓ: Θεωρώ πολύ σημαντική παράμετρο της απόκτησης του Ουρουγουανού σέντερ ότι έχει συνεργαστεί στο παρελθόν με τον Ιβάνοβιτς. Αυτό σημαίνει ότι ο κόουτς ξέρει τί μπορεί να περιμένει από αυτόν και κυρίως τί να μην περιμένει...