Μπορεί η απόκτηση του Τρέμελ Ντάρντεν να ανακοινώθηκε από τον Ολυμπιακό εντελώς ξαφνικά, αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν μια ξαφνική επιλογή. Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι το ειδύλλιο με τον πρώην φοργουορντ της Ρεάλ Μαδρίτης κράτησε περίπου έναν μήνα. Μάλιστα, στην διαδικασία της απόκτησής του είχε μπει ζεστά και η Ούνιξ Καζάν, του Αργύρη Πεδουλάκη.

Τα χαρακτηριστικά του Ντάρντεν, όποιος παρακολουθεί την Euroleague, πάνω-κάτω τα ξέρει, αφού τα τελευταία χρόνια διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο σε ομάδες του υψηλότερου επιπέδου.

Συνεπώς, το βασικότερο, στην παρούσα φάση, είναι να διερευνήσουμε με ποιά λογική τον επέλεξε ο Μπαρτζώκας για να κλείσει το ταμπλό των ξένων, αν συμφωνήσουμε ότι από τους επτά που έχει στην δύναμή του αυτή τη στιγμή, ο Σίμονς (αρχικά) προορίζεται μόνο για την Ευρωλίγκα.

(Παρεμπιπτόντως, αυτό το "να κλείσει το ταμπλό των ξένων" είναι περισσότερο προσωπική εκτίμηση, μιας και την ώρα που γραφόταν το συγκεκριμένο κείμενο, οι άνθρωποι των "ερυθρολεύκων" δεν έπαιρναν όρκο ότι δεν θα προέκυπτε και όγδοος. Έχω την αίσθηση όμως, ότι θα ήταν και υπερβολικό, αλλά κυρίως επικίνδυνο, μια ομάδα πρωταθλητισμού, να προσπαθεί να συντηρήσει δυο διαφορετικά ρόστερ σε Ελλάδα και Ευρώπη).

Οι άξονες επιλογής

Ο Ντάρντεν λοιπόν, αποκτήθηκε κατ' αρχάς για να πάρει τη θέση του Περπέρογλου. Κυρίως γιατί κρίθηκε ικανός, μαζί με τον Λαφαγιέτ, να λύσουν το βασικότερο πρόβλημα που είχε ο περσινός ο Ολυμπιακός, από την στιγμή που ο Λο βγήκε οριστικά νοκ άουτ: δεν είχε στην περιφέρεια αθλητικό defensive stopper με αποτέλεσμα, εναντίον του να κάνουν τα καλύτερά τους παιχνίδια περιφερειακοί σκόρερ όπως για παράδειγμα ο Λάνγκφορντ (Αρμάνι).

Ο Αμερικανός, είναι τόσο αθλητικός και τόσο αξιόπιστος αμυντικός που μπορεί να μαρκάρει αντίπαλο που να παίζει στο "3", στο "2" και στο "1". Αμύνεται αποτελεσματικά και πάνω στην μπάλα αλλά και στην αδύνατη πλευρά. Στα ματς των πλει οφ με τον Ολυμπιακό, ο Λάσο τον επέλεξε να μαρκάρει τον Σπανούλη και με την Μπαρτσελόνα, για μεγάλο διάστημα, τον έστειλε πάνω στον Χουέρτας.

Παράλληλα, λόγω ύψους, μπορεί να αποδειχθεί πολύτιμος στην λογική μιας άμυνας με συνεχείς αλλαγές, σαν κι αυτή που χρησιμοποίησαν οι "ερυθρόλευκοι" για να μπλοκάρουν μια ομάδα με το ταλέντο της Ρεάλ Μαδρίτης και έκτοτε την εμπιστεύθηκαν.

Επίσης είναι ικανότατος spot shooter, συνεπώς ταιριάζει σε μια ομάδα που αποδεδειγμένα κυκλοφορεί γρήγορα τη μπάλα, συνήθως βγάζει την έξτρα πάσα και δημιουργεί πολλά ξεμαρκάριστα σουτ.

Κι επιπλέον, είναι ένας παίκτης για τον χαρακτήρα του οποίου μίλησαν με τα καλύτερα λόγια οι προπονητές που συνεργάστηκαν μαζί του.

Από εκεί και πέρα, τα υπόλοιπα στοιχεία της αγωνιστικής του ταυτότητας (πχ ότι παίζει και "2", ή ότι μπορεί να παίξει με πλάτη) θεωρώ ότι συνυπολογίστηκαν αλλά με χαμηλότερο συντελεστή.

Μικρότερο ρίσκο

Σε ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης η τριπλέτα των τριών νεοαποκτηθέντων ξένων (Λαφαφιέτ, Ντάρντεν, Χάντερ) είναι παίκτες που προέρχονται από τον κύκλο της Euroleague και μάλιστα από πολύ καλά προπονητικά προγράμματα. Συνεπώς το ρίσκο και η αγωνία για την προσαρμογή και την ανταπόκρισή τους ελαχιστοποιείται.

Μην ξεχνάμε ότι οι Πειραιώτες πέρυσι ενσυνείδητα έβαλαν στο ρόστερ τους επτά παίκτες που δεν είχαν ξανααγωνιστεί σε αυτό το επίπεδο αυτό ήταν ένα σημαντικό ντεζαβαντάζ που έπρεπε να καλύψουν. Φέτος, Λοτζέσκι, Ντάνστον, Πέτγουει, Παπαπέτρου, Καββαδάς, Αγραβάνης αλλά και Σίμονς έχουν στην πλάτη τους την πολύτιμη περσινή εμπειρία και δεν ξεκινάνε από το "μηδέν".

Το παράδοξο

Προφανώς, το μοναδικό αναπάντητο ερώτημα που θα εξακολουθεί να πλανάται είναι γιατί ο Ολυμπιακός, αντί του Ντάρνεν, δεν επέμεινε να διεκδικήσει ένα περιφερειακό παίκτη στυλ Ντιλέινι, με βάση τη λογική που λέει ότι το πρόβλημα που του στοίχισε στους τελικούς του πρωταθλήματος με τον Παναθηναϊκό ήταν ότι (κυρίως) ο Σπανούλης, αλλά και οι υπόλοιποι περιφερειακοί, επιθετικά, βρέθηκαν μακριά από έναν συμβατικά καλό εαυτό.

Το πρώτο που μπορώ να σκεφτώ ως απάντηση, είναι ότι η προσπάθεια έγινε, αλλά -για διάφορους λόγους- δεν... έκατσε. Από την στιγμή, λοιπόν, που δεν αποκτήθηκε κάποιος από αυτούς που ξεχώρισαν, δεν σημαίνει ότι θα του έκαναν όλοι όσοι υπάρχουν στην αγορά και είναι αυτού του τύπου.

Για κάποιο λόγο, δεν θεωρώ εύκολο να ταιριάξει ο οποιοσδήποτε, σε μια ομάδα που έχει επιλέξει ως ηγέτη τον Βασίλη Σπανούλη. Ούτε θεωρώ ότι είναι λογικό να υποβάλλεις μια ομάδα στο μαρτύριο να ψάχνει έναν ολόκληρο χρόνο λεπτές και εύθραυστες ισορροπίες, με την λογική του τελευταίου παιχνιδιού, όσο κι αν πρόκειται γι αυτό που κρίνει το ελληνικό πρωτάθλημα. Θα μπορούσα να το συζητήσω, αν ο Ολυμπιακός ήταν μια αμελητέα ποσότητα στην Ευρώπη, οπότε δεν θα τον ένοιαζε, για 8 μήνες, η πορεία του ή η εικόνα του εκεί.

Συν τοις άλλοις, δεν μπορεί να ισχυρίζεται κανείς ότι είχε επιθετικό πρόβλημα μια ομάδα που έβαλε στην καλύτερη άμυνα της περσινής διοργάνωσης 92 πόντους. Άλλωστε, ήδη, με την απόκτηση τον Λαφαγιέτ, η περιφέρεια αναβαθμίστηκε και παράλληλα ο προπονητής φάνηκε να δίνει ψήφο εμπιστοσύνης τόσο στον αρχηγό, όσο και στο ελληνικό δίδυμο Σλούκα-Μάντζαρη, το οποίο σε αντίθετη περίπτωση θα πλήρωνε τη νύφη.

Να πω την αμαρτία μου, εμένα ξέρετε τί θεωρώ παράδοξο; Δεν χωράει ρε αδερφέ στο μυαλό μου, παρακολουθώντας την σχετική (παρα) φιλολογία που αναπτύσσεται κυρίως σε επίπεδο οπαδών: Είναι φυσιολογικό να έχεις στο ρόστερ σου έναν παίκτη του επιπέδου και της αναμφισβήτητης κλάσης του Βασίλη Σπανούλη, που αμείβεται με 2,4 εκ. ετησίως και ξεκινάς μια σεζόν αντιμετωπίζοντάς τον ως... πρόβλημα και όχι ως όπλο; Πόσω μάλλον να φτάνεις στο σημείο να προεξοφλείς ότι στα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό είναι δεδομένο ότι θα... κολλήσει; Συγγνώμη, αλλά αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, η λύση είναι πολύ πιο απλή: ή δεν τον κρατάς ή του κάνεις μείωση αποδοχών για να μην έχεις την απαίτηση να καθαρίζει όλα αυτά τα ματς μόνος του.

Καμιά φορά οι νόθοι προβληματισμοί, δημιουργούν και νόθα προβλήματα.