Η κατάρα των "τριαριών" που χτύπησε τον Ολυμπιακό, μετά και την θλάση που υπέστη ο Ματ Λοτζέσκι στον αγώνα πρωταθλήματος με την ΑΕΚ, επανέφερε ένα πολύ σημαντικό ζήτημα, το οποίο, έχω την αίσθηση ότι πολλοί το περνούν ελαφρά την καρδιά. Μιλάμε για το περίφημο rotation το οποίο όλοι συζητάμε και συμφωνούμε ότι πρέπει να γίνεται σε ομάδες που έχουν ευρωπαϊκές υποχρεώσεις με πολλά ματς , συνεχή ταξίδια αλλά και αξιώσεις. Το θέμα είναι να γίνεται σωστά και θα εξηγήσω τί εννοώ παρακάτω.

Ξεκαθαρίζω, προς αποφυγή παρεξηγήσεων ότι στην προκειμένη περίπτωση, ο Λοτζέσκι και ο Ολυμπιακός έπεσαν θύματα της ατυχίας που τους έχει "χτυπήσει" στην θέση "τρία" από την περίοδο της προετοιμασίας. Φρονώ λοιπόν, ότι ο Αμερικανοβέλγος, δεν τραυματίστηκε την Δευτέρα το απόγευμα στο ΟΑΚΑ, αλλά την μέρα που υπέστη κάταγμα στο χέρι και τέθηκε νοκ άουτ ο Τρεμέλ Ντάρντεν. Πόσω μάλλον όταν είχε προηγηθεί ο σοβαρός τραυματισμός του Ιωάννη Παπαπέτρου.

Με δεδομένο ότι ο Λοτζέσκι ήταν το μοναδικό κλασσικό "τριάρι" που είχε απομείνει, ο προπονητής του Ολυμπιακού -όποιος κι αν ήταν αυτός- ήταν αναγκασμένος να τον χρησιμοποιεί περισσότερο χρόνο απ' όσο θα του αναλογούσε υπό κανονικές συνθήκες. Τις αναπνοές του τις έδινε πότε κάποιο από τα τέσσερα γκαρντ και πότε ο Κατσίβελης με τον Χριστοδούλου, με σχήματα που ήταν έκτακτης ανάγκης και δεν υπαγορεύονταν από την τακτική αντιμετώπισης του εκάστοτε αντιπάλου. Μέσα σε όλα προστέθηκε και ο τραυματισμός του Πρίντεζη, ο οποίος από τη μία άφησε μεγάλο βάρος στον Πέτγουεϊ , ο οποίος ήταν πιο τυχερός από τον Λοτζέσκι , αφού είχε πίσω του τον Αγραβάνη να τον ξεκουράσει. Γιατί αν ο Πρίντεζης ήταν υγιής, δεινητικά θα περίσσευαν κάποια λεπτά ώστε ο Πέτγουεϊ να δώσει χείρα βοηθείας και να πάρει λίγο χρόνο και ως "small forward". Δεν ισχυρίζομαι ότι σε κάθε ανάλογη περίπτωση ο παίκτης θα τραυματίζεται, απλά ισχυρίζομαι ότι οι πιθανότητες αυξάνονται δραματικά καθώς τότε μπαίνει στη ζώνη "υψηλού κινδύνου" .

Όλο αυτό το παράδειγμα μας επιτρέπει να θέσουμε σε μια συγκεκριμένη βάση πολλές απόψεις που αφορούν τη χρησιμοποίηση των δυο σταρ των δυο "αιωνίων", του Δημήτρη Διαμαντίδη και του Βασίλη Σπανούλη, οι οποίοι συν τοις άλλοις δεν διάγουν και τη περίοδο της νεότητας. Συνεπώς χρειάζονται ειδική μεταχείριση από τη στιγμή που όλοι οι αντίπαλοι προσαρμόζονται πάνω τους με αποτέλεσμα η πίεση και η επιβάρυνση να γίνεται ακόμη μεγαλύτερη.

Θυμόσαστε πόσες φορές είχαμε αναφερθεί στην πιθανότητα να βγει "μπιελά" ο Διαμαντίδης, όσο οι προπονητές του τον χρησιμοποιούσαν ακόμη και στα εύκολα ματς του ελληνικού πρωταθλήματος γύρω στα 35 λεπτά, κάτι που δεν κάνει φέτος ο Ιβάνοβιτς. Αντίθετα, με τον Σπανούλη, υπήρχαν πολλοί που αναρωτιόντουσαν γιατί δεν παίζει περισσότερο, αγνοώντας ότι είχε να διαχειριστεί και την συσσωρευτική κούραση που κουβαλούσε από την συνεχή παρουσία του στα ραντεβού της Εθνικής.

Είναι ξεκάθαρο πως κανένας παίκτης στην εποχή της επίθεσης των 24 δευτερολέπτων που ο ρυθμός έχει ανέβει πολύ ψηλά, σε κανένα παιχνίδι δεν είναι λογικό να παίζει πάνω από 25-27 λεπτά. Ειδικά αν θέλουμε να μιλάμε για ποιοτικά λεπτά και όχι τυπικά , με "κλέψιμο" στα τρεξίματα και στην άμυνα τα οποία στην Euroleague κοστίζουν. Κι αν το όριο αυτό παραβιαστεί θα (πρέπει να είναι) είναι για μετρημένα κρίσιμα ματς σε όλη τη σεζόν. Είναι πολύ σημαντικό μέρος της δουλειάς ενός κόουτς να κρατήσει την πεντάδα με την οποία θέλει να χτυπήσει το ματς μακριά από την φθορά της κούρασης και των φάουλ. Και θα το κάνει σωστά αρκεί να βρει τον τρόπο που θα διαχειριστεί τις πεντάδες που θα σχηματίσει στην πορεία.

Εδώ βρίσκεται ένα εξίσου καθοριστικό σημείο για τη συζήτησή μας. Ο ίδιος παίκτης, μπορεί να παίξει σε ένα ματς35 λεπτά και σε ένα άλλο ματς να παίξει επίσης 35 λεπτά, χωρίς όμως αυτό να είναι το ίδιο. Δεν είναι αξιόπιστη απόδειξη να επικαλεστεί κανείς την απόλυτη τιμή του χρόνου συμμετοχής που γράφει η στατιστική ως αντίλογο. Η ειδοποιός διαφορά σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να εξετάζουμε, πόσα από αυτά τα λεπτά είναι συνεχόμενα. Γιατί τα συνεχόμενα είναι αυτά που γαλακτώνουν τον αθλητή. Η ξεκούραση, πλέον είναι μέρος της προπόνησης. Μια ένδειξη ότι ένας προπονητής ξέρει να διαχειρίζεται το υλικό του, είναι ότι δεν παρασύρεται από την λαϊκίστικη απορία: "τί τον έβγαλε τότε που είχε πάρει μπρος;". Επιπλέον, προσέξτε ότι πολλοί προπονητές υψηλού επιπέδου, βγάζουν έναν παίκτη μετά από καλή ενέργεια κι όχι μετά από κακή (λάθος, άστοχο σουτ, χαλαρή άμυνα). Είναι μια κλασσική αντιμετώπιση , η οποία έχει πλέον επικρατήσει στις μεγάλες ομάδες, στις οποίες παίζει ρόλο και το "φαίνεσθαι", δηλαδή τί εντύπωση μπορεί να σχηματίσει η εξέδρα , αν και το τελευταίο τους πραγματικά καλούς προπονητές τους αφήνει παγερά αδιάφορους.

ΥΓ: Ο σπουδαίος κόουτς των πρωταθλητών , Σαν Αντόνιο Σπερς, ενσυνείδητα , στην διάρκεια της κανονικής περιόδου, προγραμματίζει και δίνει ρεπό από ολόκληρα ταξίδια και αγώνες, σε συγκεκριμένους παίκτες του (Ντάνκαν, Πάρκερ, Τζινόμπιλι ), γνωρίζοντας ότι θα χάσει κάποια ματς, προκειμένου να τους ξεκουράσει όχι μόνο σωματικά αλλά κυρίως πνευματικά. Πολλοί είναι οι τραυματισμοί που έχουν τη ρίζα τους στην πνευματική κόπωση.