Το γεγονός ότι δυο σούπερ σταρ του ΝΒΑ, όπως ο Λεμπρον Τζέιμς και ο Καρμέλο Άντονι επιδίωξαν και έχασαν πολλά κιλά , κατά την διάρκεια της offseason, είναι μια πληροφορία που μεταφέρει περισσότερα μηνύματα για το παιχνίδι απ' όσα αντιλαμβάνεται κανείς με μια απλοϊκή προσέγγιση.

Στην ουσία, πρόκειται για μια ακόμη καταγραφή της τάση του μπάσκετ και συνεπώς του τρόπου προπόνησης και εκγύμνασης, με βάση τις απαιτήσεις που γεννάει η εξέλιξή του σε όλα τα επίπεδα. Μια εξέλιξη που καθορίζεται από τις αλλαγές στους κανονισμούς, η οποία με τη σειρά της επηρεάζει άμεσα και τον τρόπο που διαμορφώνεται και επιλέγεται η τακτική, και εν τέλει την επιλογή των παικτών που καλούνται να την υπηρετήσουν.

Η βασική διαπίστωση, είναι ότι πλέον η ταχύτητα είναι σαφώς πιο απαραίτητη από την δύναμη. Έτσι, ο σύγχρονος μπασκετμπολίστας για να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις και να είναι περισσότερο αποτελεσματικός, κατευθύνεται από τους ειδικούς με τέτοιο τρόπο, ώστε να φτάνει στο χαμηλότερο δυνατό ποσοστό λίπους και το μικρότερο δυνατό βάρος.

Πριν από δυο ή τρεις δεκαετίας, ο πρώτος στόχος των γυμναστών των ομάδων του ΝΒΑ όταν παραλάμβαναν ένα αθλητή , ήταν να του δώσουν όγκο και να του αυξήσουν τη δύναμη. Οι παλαιότεροι ακόμη θυμούνται την τρομακτική μεταμόρφωση που υπέστη το σώμα του Κυριάκου Ραμπίδη ή Κερκ Ράμπις από τότε που έφυγε από την ΑΕΚ, μέχρι τότε που εμφανίστηκε με τους Λέϊκερς. Τριπλάσιος και γεμάτος μούσκουλα, για να μπορεί να ανταποκρίνεται στο σπρώξιμο και το ξύλο κάτω από την ρακέτα. Το πρόγραμμα που ακολούθησε εκείνη η γενιά περιελάμβανε βάρη με την ανάλογη μεθοδολογία.

Τα τελευταία χρόνια, ο βασικός κανόνας επιβίωσης, που απαιτεί γρήγορα πόδια, μεγάλη αλτικότητα έχει αλλάξει και η λογική των υπεύθυνων της φυσικής κατάστασης. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για παίκτες που έχουν περάσει τα 30 , όπως ο Λεμπρόν, ο Καρμέλο ή ο Ντάνκαν, οι οποίοι είναι φυσιολογικό να προσπαθούν να ελαττώσουν την καταπόνηση των αρθρώσεων τους, ώστε να αυξήσουν την ανθεκτικότητά τους στο χρόνο. Ισχύει για όλους.

Αυτή είναι και η βασική εξήγηση γιατί πλέον - ακόμη και στην Ευρώπη- έχουν αρχίσει να χάνουν έδαφος οι βαρείς σέντερ. Αν δεν διαθέτουν εξαιρετική τεχνική (πχ Άντε Τόμιτς) ή εκρηκτικότητα , δύσκολα βρίσκουν χρόνο συμμετοχής πάνω από 10 με 15 λεπτά, και αν... Εξ ου και το φαινόμενο να καταλαμβάνουν την θέση του σέντερ, , όλο και με μεγαλύτερη συχνότητα, undesized ψηλοί, τύπου Χάινς.

Παράλληλα, σχεδόν όλες οι θέσεις έχουν υποστεί μεταβολές, με αποτέλεσμα, σταδιακά να εξαφανίζεται το κλασσικό «τριάρι». Ο παλιός «άσος» πάει στο «δύο», το «δυο» στο «τρία», το «τρία» στο τέσσερα» και το «τέσσερα» στο «πέντε».

Και στον «άσο»; είναι η επόμενη εύλογη απορία. Η απάντηση είναι προφανής: Αρχίζουν πια να προτιμούνται με μεγάλη συχνότητα παίκτες –σπρίντερ και όχι εγκεφαλικοί παίκτες. Υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη από το γεγονός ότι ενώ σχεδόν όλες οι Εθνικές ομάδες, επιλέγουν για την θέση του νατουραλιζέ κοντούς και γρήγορους, μαύρους επί τω πλείστον γκαρντ τύπου Λαφαγιέτ, Νέλσον, Μακάλεμπ, Χόλντεν ( παλαιότερα οι Ρώσοι), Τζέτερ και πάει λέγοντας;

Και γενετικά να το εξετάσουμε οι μαύροι αθλητές είναι προικισμένοι με την ικανότητα να τρέχουν πιο γρήγορα. Δεν είναι τυχαίο ότι ο μοναδικός λευκός που έχει τρέξει τα 100 μέτρα σε 9.92 είναι ο Γάλλος Λεμέτρ, ενώ οι μαύροι με πρώτο και καλύτερο τον Γιουσείν Μπολτ το έχουν κάνει ρουτίνα;

Όλα αυτά τα δεδομένα λοιπόν, έχουν διαμορφώσει ανάλογα και τον τρόπο εκγύμνασης. Πάει πια το τρέξιμο στα βουνά και οι ατέλειωτες ώρες κάτω από μια μπάρα ή άλλες εξωτερικές αντιστάσεις. Έχουν επικρατήσει ξεκάθαρα οι natural μέθοδοι οι οποίοι μπορούν να χαρακτηριστούν : ακροβατική γυμναστική. Οι περισσότερες ασκήσεις είναι ισορροπίας σε διάφορες θέσεις που απαιτούν κοντρόλ του σωματικού βάρους του αθλητή. Όσες δε, περιλαμβάνουν βάρη, είναι με λιγότερα κιλά κι απαιτούν πιο γρήγορη εκτέλεση.

Ουσιαστικά πρόκειται για προσομοίωση του ίδιου του παιχνιδιού. Κι αυτή είναι μια αρχή που κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει. Τίποτα δεν είναι σημαντικότερο από το παιχνίδι.